Het levensverhaal vraagt eigenlijk buiten de documentaire die er al is, nog om een speelfilm. Als kind zwervend door de straten en metro’s, later James Brown-imitator en op hoge leeftijd toch nog ontdekt door het label Daptone, dat zijn stemgeluid eindelijk op waarde wist te schatten. Vandaag komt de dramatische soulfunk, in elk geval op papier, op precies het goede moment. 

Werkt dat wel, zo’n ouderwetse act bij een publiek als dit?
Zeker wel. Je ziet stelletjes meteen naar elkaar grijpen. Een beetje om warm van te worden, maar ook omdat het perfecte muziek is om even samen op te dansen.Bradley is een imposante verschijning. Hij is dan volgens zijn paspoort wel 67, maar dankzij het leven dat hij geleefd heeft lijkt hij op zijn minst tien jaar ouder. Hoe broos en fragiel hij ook oogt, hij danst nog alsof zijn leven er van af hangt. Armen in de lucht, heupen die alle kanten op vliegen, knievallen, James Brown-moves met de microfoonstandaard. En dan ook nog een jaloersmakend showjasje, inclusief glitters.

En als je het hele verhaal niet kent, en te ver staat om het glitterjasje en de pasjes te zien?
Dan krijg je nog steeds een soulshow met een zanger die in elke noot zijn hele ziel en zaligheid legt. Een beetje zijn best doen kent Bradley niet. Alles moet met volle overgave, vanuit zijn tenen gezongen worden, en het liefst spreidt hij bij elke uithaal zijn armen. Ondertussen speelt de band écht strak. Het orgeltje krast precies op de goede manier, de gitarist komt overal mooi tussendoor en de blazers geven warme accenten.

Dat zijn allemaal nogal open deuren he, zit je er om heen te draaien?
Betrapt. Het is bij een man met zo’n verhaal en zo'n uitstraling haast onmogelijk om nog kritiek te hebben. Dan moet je wel een lul zijn, als je daar iets negatiefs over gaat zeggen. Maar goed: nee, het was niet zo goed. Het matige geluid helpt natuurlijk ook niet, maar het lijkt vooral alsof de kaars een beetje opgebrand is bij de zanger. De band vangt het voor een groot deel op, met die uitstraling van hem kom je ook een heel eind, en zo’n nummer als ‘Changes’ blijft een tranentrekker. Bradley zingt dan wel met alles wat hij in zich heeft maar vandaag is dat blijkbaar niet genoeg. Als de vonk er niet is, dan ontvlamt er ook niks.