Met  podia vernoemt naar konijnenrassen Fuzzy Lop, Tedy Widder en Hotot en festivalartwork waar de LSD van afdruipt, is de retro psychedelica van Pauw een volstrekt vanzelfsprekende boeking voor DTRH. Helemaal als je je bedenkt dat de band al voordat hun debuut af was de zalen plat speelde en sinds de release daarvan alleen maar meer zieltjes geworven heeft. Dat kan haast niet mis gaan. Zeker nu de bandwisselingen goed uitgepakt blijken te hebben.

Wisselingen?
Ja, de bassist en toetsenist zijn vervangen. Of het daaraan ligt of niet, maar de band lijkt nu een stuk feller te spelen dan voorheen. Toen verzandde een Pauw concert nog wel eens in een eindeloze bak psych waar je al snel in verdwaalde.

Ze zijn opeens een puntige rockbandje geworden?
Nee. De onderwatergeluiden zijn er nog steeds, de gitaarsolo’s ook, het orgeltje, de zang met galm. Zelfs een enorm stuk kraut wat dwars door de sprankelende riff van 'High Tide' uit de bocht komt vliegen. Waarschijnlijk het beste deel van de set. Het is allemaal net wat meer in balans. De liedjes staan weer boven een nette uitvoering en dat is goed, aangezien meer nog dan in de secuur opgebouwde sound, de kracht van Pauw in de sterke liedjes zit. 

Dus, een vlag en een wimpel?
Bijna. Ze hebben ongetwijfeld veel nieuwe fans binnengehaald met deze sterke show en de extra energie die ze gevonden lijken te hebben. Maar, doordat ze zo ontzettend veel optreden, zijn er ook weinig verrassingen vanmiddag. Hun debuutalbum is nog niet eens zo lang uit, toch dient de vraag zich al aan hoe ze zich verder gaan ontwikkelen. Valt er nog genoeg te halen in de sixties en seventies-vijver waar ze in vissen, of gaan ze nog met een verrassende twist komen?