Het eerste volledig nieuwe wapenfeit krijgt het publiek meteen voorgeschoteld. Kiwanuka start met albumopener ‘Cold Little Heart’. Aanvankelijk staat hij er alleen met z’n toetsenist. Wanneer met de complete band het einde wordt gehaald, zijn we een kwartier verder.

Pardon? Een kwartier?
Het nummer heeft op plaat ook al een uitgesponnen opbouw. Op Love & Hate gaat Kiwanuka wat epischer te werk. Een beetje zoals Paolo Nutini op ‘Iron Sky’: groots maar niet over the top. Kiwanuka blijft tijdens het optreden de tijd nemen. Na een half uur is hij drie nummers onderweg. ‘One More Night’ is nog een fris en compact soulnummer dat tegen ‘You Know I’m No Good’ van Amy Winehouse aanleunt, ‘Tell Me A Tale’ van de debuutplaat krijgt een outro dat vele minuten op dezelfde wijze doorgaat.

Raakt de massa in extase?
Neen. Tijdens het tijdrekken verdwijnt zelfs de concentratie op de eerste rijen. Drie gitaristen die minuten lang met gesloten ogen licht funky spelen: het kan allemaal veel spannender. Kiwanuka leunt soms gevaarlijk dicht tegen de classic rock die te horen is bij concerten waar de jongste bezoeker 52 is. Op plaat pakt dat goed uit, ook zo’n meehuilende gitaarsolo. Tijdens het optreden soms.

Bevalt de tweede helft beter?
Ja, want geregeld horen we Kiwanuka op z’n best. Zijn diepe zang is vanaf de eerste seconde al indrukwekkend krachtig, de nummers worden ook prikkelender gespeeld. Kiwanuka is geen man van wijdse gebaren, maar bij het felle funky ‘Black Man In A White World’ wordt even om publieksparticipatie gevraagd. ‘Home Again’ is vanzelfsprekend een warm bad. Eind goed al goed: de uitgesponnen kant werkt wel bij de afsluiter ‘Love & Hate’. Wat de zanger op plaat bereikt, bereikt hij dan live ook. Het is te hopen dat de Michael Kiwanuka die balans 25 november in Paradiso een volledig optreden kan doorvoeren. Iets minder gesloten ogen, iets meer sturm und drang. Dat moet kunnen.