Recap Vinyl s01e08: drie akkoorden en een Beatle en een moord

“Geef me die gitaar!”

Sjoerd Huismans ,

Met nog maar twee afleveringen te gaan, is inmiddels wel duidelijk wat in Vinyl werkt en wat niet. De spitsvondige dialogen, de (meeste) cameo’s, de inside kijkjes in de raderen van de muziekindustie: ja. De totaal onsympathieke hoofdpersonages en het allegaartje van onsamenhangende verhaallijnen: nee. Toch eindigt aflevering 8 met een doorbraak (en ja, dat is een spoiler).

Want eindelijk lijkt het Scorsesiaanse moordplot de focus te worden van Vinyl. De twee politie-agenten (waarom er sinds halverwege het seizoen andere agenten op de zaak zitten is nog steeds onduidelijk) krijgen Richie in handen. “Wie probeer je te beschermen?”, vraagt één van de twee agenten. En dan komt het: “Zou Joe Corso dat ook gedaan hebben?” Ineens begint het Richie te dagen: hij is erbij gelapt! Corso kwam eerder nog langs op kantoor om gejaagd te vertellen dat de agenten hem op het spoor waren, en om Richie er nog maar eens aan te herinneren dat ze beiden net zo veel schuld dragen. Die schilders die in een eerdere aflevering in Richie’s kantoor stonden toen hij weer eens in een coke-razernij kwam binnenstormen? Tja, die hebben de hele ruimte van zendertjes voorzien. Busted.

Maar verder? We hebben The Nasty Bits al een tijdje niet gezien: het laatste wat we van Kip en consorten vernamen was dat hij een nieuwe gitarist rekruteerde na een gezamenlijke roof van een muziekwinkel. In de tussentijd zijn ze blijkbaar veranderd in een behoorlijk nare seventies hardrockband. De nieuwe single die ze proberen op te nemen is ruk, en over een paar weken moeten ze het voorprogramma van de New York Dolls verzorgen. “Besef je wel hoe groot dat is!?”, schreeuwt Richie nog maar een keer. De urgentie van het probleem is totaal onduidelijk, eigenlijk, want met hun ‘oude’ (door Lee Ranaldo voor de serie geschreven) materiaal zouden ze een prima openingsshowtje moeten kunnen verzorgen. Desondanks hebben ze blijkbaar alle nummers overboord gegooid en zijn ze helemaal opnieuw begonnen. Alleen lukt het dus voor geen meter. “Ik heb elk mogelijk akkoordenschema al geprobeerd”, verzucht Kip.

Dan grijpt manager Lester Grimes in: “Geef me die gitaar!” In dé openbaring van het eerste seizoen onthult hij dat eigenlijk al die rock-, blues- en popnummers hetzelfde zijn: je hebt maar drie akkoorden nodig! (vandaar de titel van deze week E.A.B.) Iedereen die die cheesy YouTube-hit The Axis of Four Chords wel eens heeft gezien weet dat, maar ja, die bestond natuurlijk nog niet in de jaren zeventig. Anyway, The Nasty Bits gaan uiteindelijk maar met een nummer van Lester Grimes zelf aan de haal, dat lukt gelukkig wel. In een verder wat onbeholpen scène zit zo wel een subtiele verwijzing naar The Rolling Stones – Kip Stevens wordt immers gespeeld door James Jagger. Die band maakte zich zo veel nummers van zwarte blues- en soulartiesten eigen. Of misschien is het zelfs een soort verdediging van Vinyl zelf: de serie doet immers ook niets vernieuwends, maar giet de basisingrediënten van shows als Mad Men en Soprano’s in een nieuwe formule.  

Maar goed ook, want zonder The Nasty Bits komt de beoogde hippe American Century-imprint Alibi niet van de grond. Deze aflevering wordt PR-man Hal Underwood (geen familie van) ontslagen door Andrea Zito die de touwtjes stevig in handen neemt. Het plan voor de releaseparty slaat nergens op en bovendien lijken alle logo’s die hij voor het nieuwe label ontworpen heeft op een penis. “Het is een boemerang!”, schreeuwt Hal (ik heb de scène nog een keer teruggespoeld en zie ook nog steeds alleen een boemerang), later barst hij uit in een – vooruit, best grappige – satanistische meltdown als reactie op zijn ontslag. Er is overigens naast de Bits misschien nóg een talentvolle nieuwe artiest die het label kan redden, hoogstpersoonlijk ontdekt door Zak op de bar mitsva van zijn dochter: de zoetgevooisde (want gezongen door Trey Songz!) bruiloftszanger Gary in wie Zak Ziggy Stardust-achtige kwaliteiten vermoedt. Bovendien een manier om superopzichtig duidelijk te maken dat die advocaat Scott Levitt gay is. 

Richie, Zak en Skip komen nergens aan een lening om American Century van de acute geldproblemen af te helpen. Zelfs Focus wordt wederom aangehaald, in het universum van Vinyl hebben de Nederlandse prog-jodelaars momenteel de enige hit van het label. Richie gaat uiteindelijk toch maar op het aanbod van maffiabaas Corrado Galasso in om 100.000 dollar te lenen. Zijn kompaan Maury Gold (de vroegere baas van Richie) probeert hem nog even gerust te stellen door te vertellen dat op dezelfde stoel waar Richie zit onlangs nog iemand gewurgd is door Galasso. Toch lijkt het voorlopig een goede deal: de enige eis van Galasso is dat Gold met zijn kantoor gezellig in het gebouw komt zitten, zodat hij een oogje in het zeil kan houden.

“Hoe meer zielen, hoe meer vreugd”, zegt Richie tegen Zak als ze naar buiten lopen. Net als in de vorige aflevering delen ze even een emo-momentje: “Wat er ook gebeurt, jij bent mijn partner. Samen gaan we deze business opnieuw uitvinden.” Voor mij het moment dat ik bijna tegen de tv wilde gaan schreeuwen: maar HOE dan!? In de eerste aflevering zagen we de muzikale openbaring van Richie, hij moest en zou helemaal anders gaan doen. De rest van het seizoen heeft hij alleen maar volstrekt opportunistisch geprobeerd er nog iets van te maken, tot en met een mislukte poging om Elvis binnen te harken aan toe.

Gelukkig hebben we altijd nog de feature van deze week, namelijk *tromgeroffel* John Lennon! (aan het begin hoorde de oplettende kijker Here Comes the Sun al als hint). Devon en Ingrid komen hem en maîtresse May Pang in een bar tegen, terwijl The Wailers staan te spelen - het zal niemand meer iets verbazen. Daarvoor zagen we kort even hoe het met Devon gaat: de kinderen hebben de kat van de bovenbuurvrouw per ongeluk vermoord (van wie zouden ze het hebben?) in het Chelsea Hotel, waar ze een niet ongebruikelijke deal heeft gesloten van nieuw werk tegenover kost en inwoning. Enter John Lennon, van wie even een mooi plaatje wordt geschoten. Devon gaat verder voor het eerst vreemd met de fotograaf van wie ze de camera leende.

Het is niet eens heel willekeurig dat de laatste scène wordt gegeven aan Clark Morelle. Door zijn van Jamie overgenomen drugshandeltje heeft hij eindelijk wat krediet heeft gekregen in de postkamer en wordt hij meegenomen naar een hip feestje. Barrabas' Wild Safari staat op bij binnenkomst. Waarom ook niet? Laten we na Kool Herc eerder en nu dit hopen op meer vroege draaitafelcultuur in de volgende aflevering – toch interessanter dan die basisakkoorden.