Wat is er mis?
- Laten we maar beginnen met de problemen, waarvan hoofdpersoon Richie Finestra het belangrijkste euvel is. De door Bobby Carnivale – toch geen onverdienstelijk acteur – gespeelde platenbaas is tot nu toe een doorgesnoven anti-held die weinig sympathie opwekt. Dat hoeft natuurlijk geen probleem te zijn, mits je er iets tegenover zet. Zoals je bij Don Draper (Mad Men) accepteert dat hij een lul is, omdat-ie tegelijk fascineert als briljante reclameman die iedereen in zijn greep heeft. Bij Richie is eigenlijk nauwelijks voorstelbaar dat hij ooit wél succesvol was. De manier waarop hij elke aflevering met trillende handen rondloopt en elk probleem tracht op te lossen door nóg meer coke te nemen, leidt ertoe dat je als kijker denkt: hoe is deze man überhaupt op zo’n positie terechtgekomen?
- Eerder beloofde actrice Olivia Wilde een sterke vrouw als personage, om Richie tegenwicht te bieden. Daar komt vooralsnog weinig van: de naïviteit van Devon Finestra wordt meteen aan het begin van de derde aflevering duidelijk. Ze is de allerlaatste persoon ter wereld die erachter komt dat American Century niet verkocht is aan PolyGram. Daardoor komt een project waar ze aan werkt in de problemen: op Richie’s aanraden wil ze een Oost-Europese moderne dansgroep helpen aan een mooie balletzaal. Je raadt het al: daar is nu geen geld meer voor (eigenlijk wilde ze een baan bij American Century, zo wordt duidelijk in een flashback, maar dat zag Richie niet zitten). Daarom maar weer naar oude vriend Andy Warhol, die ooit een zeefdruk van haar heeft gemaakt maar deze niet getekend heeft. Kan dat niet alsnog, vraagt ze aan Warhol, dan zien mensen dat het van jou is. Hij heeft haar door: wil je hem verkopen? Huilend geeft ze toe dat het nodig is voor een fundraiser, terwijl Warhol haar (in een mooie scène) filmt voor een screentest. Uiteindelijk geeft de – gezien zijn reputatie – merkwaardig emphatische Warhol toe en zet hij zijn handtekening.
- Over de vrouwelijke personages gesproken: rouwdouwer Jamie Vine, de ontdekker van The Nasty Bits, is tot nu toe degene die het best haar eigen weg vindt. Ze volgt haar eigen muzieksmaak, niet de door de industrie opgelegde standaarden. Maar verder is alles rondom haar nog onduidelijk. Wie is ze? Hoe is ze zo underground geworden? Het moet allemaal nog uitgelegd worden. De bedoelingen van de makers zijn ongetwijfeld goed, maar het komt vooralsnog niet uit de verf. In de openingsscène wil Vinyl laten zien hoe racistisch de muziekindustrie is. De zwarte muzikant waar op een jubileum van Maury Gold een grap over wordt gemaakt (“U dacht allemaal dat hij de ober was”) lacht alleen maar een beetje pijnlijk mee.
- Soms zijn het de acteerprestaties – James Jagger bakt er niet veel van – vaker is het script van Vinyl het probleem. Zoals bij blueszanger Lester Grimes. Hij wordt door Richie opgezocht omdat die sinds zijn muzikale openbaring bij de New York Dolls op zoek is naar authenticiteit en daartoe net 70 procent van de artiesten op het label heeft weggesnoeid. Grimes stuurt hem echter weg, zet een cassettebandje van een oude opname van zichzelf die I Can’t Quit You Baby op, en fantaseert over een gelukkige familie in een woonkamer met gouden platen in de muur. In de tegenwoordige tijd krijgt hij de song nauwelijks gezongen – blijkbaar is zijn stem na de aanval in aflevering 1 naar de haaien. De getroebleerde, gevallen bluesster op zijn meest clichématig.

Lichtpuntjes aan de horizon
- Ein-de-lijk zien we een paar andere scenes dan alleen rock-‘n-roll. Wat blijkt: Grimes managet tegenwoordig een paar lokale dj’s en één van hen is niemand minder dan DJ Kool Herc, die we ter plekke de hiphop zien uitvinden. Jammer dan weer dat het enige publiek uit twee mopperende bejaarden (hoezo!?) bestaat die vinden dat-ie de hele nummers moet draaien. En een instrument moet leren spelen, al is het maar een kazoo.
- Andere series draaien muziek tussendoor om een bepaalde sfeer neer te zetten, in Vinyl zijn het prachtig in beeld gebrachte intermezzo’s. Zo zien we in deze aflevering Howling Wolf op een brandtrap Smokestack Lightning zingen.
- De komische noot komt tot nu toe van A&R-man Julie Silver (Max Casella): in alles probeert hij de maniertjes van Richie te kopiëren, maar hij begrijpt er duidelijk niets van en is eigenlijk oerconservatief. Heeft-ie eindelijk The Nasty Bits zo ver gekregen een fatsoenlijke Kinks-cover neer te zetten, vindt Richie het niet leuk: “Je hebt alles wat leuk aan ze is weggehaald!”, sneert hij naar Julie. Als de Bits gewoon weer hun eigen, door Lee Ranaldo geschreven herrie (best tof!) spelen is hij weer tevreden en krijgen ze hun contract. Julie blijft verbouwereerd achter. “I didn’t hear it”, mompelt hij verslagen.
- Over komische scènes gesproken: ook de verhaallijn rondom creepy A&R-collega Clark Morelle (Jack Quaid) mag er deze aflevering bij. Hij is bij een opname van yachtrockduo England Dan & John Ford Coley – op zich al een geslaagde running gag -  waar hij Alice Cooper tegen het lijf loopt. De shockrockster is veruit het best geslaagde ‘echte’ personage tot nu toe, beheerst gespeeld door Dustin Ingram terwijl het toch geen alledaagse taferelen zijn die de kijker te zien krijgt. Morelle biedt hem een contract bij American Century aan (“Jij bent Alice Cooper, die band van je zijn gewoon gasten achter Alice Cooper.") Alice lijkt geïnteresseerd. Na een wilde nacht eindigen ze op een golfbaan waar Morelle met een slang om zijn nek toekijkt. Tof feitje: golfen met slangen was (en is) echt een hobby van Alice Cooper! Uiteraard loopt het tóch niet zo goed af met Morelle; hij eindigt de aflevering onder de guillotine. Als Vinyl de rocksterren van de jaren zeventig dit soort geslaagde komische subplotten blijft geven én nog meer ruimte geeft aan andere scenes, dan kan het zowaar nog wat worden.