The Kills verruilt drumcomputer voor levende muzikant
The Kills is typisch zo’n band die het wereldwijd geweldig deed, maar die in Nederland nooit echt voet aan de grond heeft gekregen bij het grotere publiek. De band wist eigenlijk alleen de spotlights echt te krijgen doordat gitarist Jamie Hince trouwde met Kate Moss en doordat zangeres Alison Mosshart samen met Jack White de supergroep The Dead Weather oprichtte. Maar de vier platen die The Kills tussen 2003 en 2011 maakte zijn goed tot heel goed. Met name met No Wow uit 2005 is een klassieke rockplaat. Van die plaat spelen The Kills nog weinig. Wel van de laatste twee albums Midnight Boom en Blood Pressures en van het nieuwe, dit jaar te verschijnen album Ash & Ice. Die nieuwe nummers sluiten prima aan bij die laatste twee platen en de nieuwe single Doing It To Death is een sterke rocktrack geworden. Maar dat de drumcomputer die altijd het derde bandlid van de band vormde uit de band is getrapt en is vervangen door een levende drummer en toetsenist (die overigens wel moeten plaatsnemen achter de gitaarversterkers van het duo) en dat de seksuele spanning tussen Hince en Mosshart volledig is verdwenen en we kunnen wel stellen dat er weinig over is van de band waar we begin vorig decennium verliefd op werden. Wat er overblijft? Een zeer goede rockband. Helaas zonder echt eigen smoel. 
Met welk nummer moet je beginnen? Die nieuwe single Doing It To Death moet je gehoord hebben.
Waar wil je dit zien? Begin mei staat de band in de Melkweg. Dat is zeker de moeite waard. Maar daarna zien we ze ook graag terug op Lowlands.

Thee Oh Sees beëindigt unieke grand slam in stijl
John Dwyer en zijn band Thee Oh Sees zijn een graag geziene gast op SXSW, en kennelijk hebben ze het zelf ook naar hun zin. Vooral in Hotel Vegas, de moeder van alle garagerockzalen. Dit jaar slooft Thee Oh Sees zich extra uit. Elke dag - letterlijk elke dag - speelt de band er een show. De ene keer rond middernacht, de andere keer bij het avondzonnetje. Voor de allerlaatste van de marathon staat de rij tot drie blokken verderop, en er zit nauwelijks beweging in. In de anderhalf uur voor de deur kun je je vergapen aan het affiche van het Levitation festival dat hier volgende maand plaatsvindt, worden we verrast door de band The Bad Invaders die op een platte kar rondgereden wordt en kunnen we even naar binnen kijken bij The Parrots, die binnen aan het spelen zijn. Maar eindelijk, amper een paar minuten te laat, wordt het wachten beloond. Thee Oh Sees is net klaar met zijn eertje nummer, zoals altijd een vliegende start. John Dwyer wisselt vaker van bandleden dan van ondergoed. Trouwe fans merken meewarig op dat ze ‘dat meisje’ toch wel een beetje missen, maar dat het met die twee drummers ook te gek is. En dat is ook zo. Geen enkele garagerockband speelt met zoveel precisie en wilde energie. De eerste stage divers komen van het podium, en Dwyer zet nog maar eens aan, de transparante gitaar opgetrokken tot net onder zijn oksels. Heel even nemen ze gas terug voor Toe Cutter / Thump Buster, maar voor de rest speelt de band vol op de groove. Mooi om te zien: al zaten er vier drummers, gitarist Dwyer blijft de absolute leider van de band.
Met welk nummer moet je beginnen? Misschien wel het ultieme Thee Oh Sees nummer is het razendsnelle The Dream, met die herkenbare dubbele-drum-sound.
Waar zou je dit willen zien? Thee Oh Sees blijft maar platen uitbrengen en spelen, heel veel spelen. Geen enkel probleem dus om ze weer een keer ergens te vangen. Waar dan ook, het is altijd goed.

Jarige Jazz Cartier smijt taart naar zijn publiek
Voor wie het nieuwe-muziek-circus met een lekkere platte oudgediende wil afsluiten, staat vanavond als aller-aller-laatste Steve Aoki op het programma, die het twintigjarig jubileum van zijn label Dim Mak viert. Je weet wel, die dj die er een carriere van maakte taart in de gezichten van zijn gewillige publiek te smijten. Maar rapper Jazz Cartier maait hier het gras voor de voeten van de EDM-koning weg. De Canadees is jarig - al kan dat ook een act zijn - en krijgt halverwege zijn show een enorme slagroom unit aangeboden, die hij even later in het publiek slamdunkt. Hij doet dat opvallend vreugdeloos, en toch is het precies wat zijn show nodig heeft. Jazz oogt tot dat moment moe en ongeïnspireerd. Niet zo vreemd natuurlijk op de allerlaatste dag van de SXSW marathon, maar het matcht niet zo met de verwachtingen die we van hem hadden. Jazz Cartier staat bekend als ‘the next big thing from Toronto’, een jongen die als zoon van een diplomaat meer van de wereld gezien heeft dan de meeste ghetto-rappers in Atlanta, maar die ook de grimey kant van zijn stad goed kent. Je hoort het wel terug in zijn muziek als je goed oplet, maar de afleiding van de fletse performance is wel erg groot.
Met welk nummer moet je beginnen? Zoals gezegd: vanaf het taart-incident heeft Jazz Cartier de geest gekregen. Tijdens afsluiter Dead Or Alive - een opvallend trage banger - duikt hij het publiek in. Dat doen wel meer rappers hier, maar Jazz heeft extra skills: hij haalt rechtop lopend het midden van de tent.
Waar wil je dit zien? Binnenkort staat ie nog in de theaterzaal van de Melkweg, daarna ongetwijfeld op een van de hiphopfestivals.

Santigold blijft ruziën met de geluidsman
Het headline-optreden van Santigold in Stubb’s, een van de grootste podia van SXSW met een capaciteit van 2200 man, begint al direct rommelig. Haar band staat klaar en haar achtergrondzangeressen zitten al klaar in hun opblaasstoelen, een grote beker frisdrank in de ene hand, een zak chips in de andere. Wanneer Santigold het podium opkomt loopt ze direct aan de andere kant het podium weer af om wat dingen met haar monitortechnicus te bespreken voor te starten met twee nummers van haar debuutplaat, die ze nog onder de naam Santogold maakte. Gedurende haar set loopt ze nog meerdere keren die kant op, maar het lijkt haar niet uit de show te halen. Ondanks de monitorproblemen die er voor zorgen dat de zang niet altijd even goed is, straalt ze door de hele set heen. De nieuwe nummers van het album 99c vormen de basis van de set, maar de hoogtepunten liggen toch bij het oude materiaal. Disparate Youth wordt met het grootste applaus ontvangen en bij doorbraaksingle Creator loopt het podium vol met publiek. Zelfs tegen het einde van de set blijft Santigold echter ruziën met de geluidsman. Dit kan niet de headlineshow zijn die ze zelf in haar hoofd had.
Met welk nummer moet je beginnen? Door tijdsdruk raffelt Santigold de afsluitende track Can’t Get Enough Of Myself nogal af, maar het is wel de track die de nieuwe richting van Santigold het beste weergeeft.
Waar wil je dit zien? Santigold is binnenkort te zien op Pitch, maar een eigen clubshow met gedegen soundcheck kan gezien dit optreden geen kwaad. Het wordt ook eens tijd, want sinds 2007 heeft ze geen eigen Nederlandse show gegeven.

De terugkeer van Crystal Castles wordt uitgesteld
De manier waarop het vertrekken van zangeres Alice Glass uit Crystal Castles afgelopen jaar in de media kwam is vast niet hoe Ethan Kath het voor ogen had toen hij alleen verder ging met het project. Het werd een mediagevecht tussen de twee waar niemand beter uit kwam, maar Kath was degene die verder mocht met de bandnaam en het oude materiaal. Op SXSW speelt hij een van de eerste shows met nieuwe zangeres Edith Frances en absoluut de eerste voor zo veel mensen uit de muziekindustie. Althans, dat is de bedoeling. Op het podium lijkt de band een vliegende start te maken, maar in de zaal staat het geluid nog uit. Alleen de monitorboxen op het podium zijn in eerste instantie te horen. Na vijf minuten gaat ook het geluid in de zaal aan, maar nog steeds is de nieuwe zangeres niet te horen. Nog eens tien minuten later komen eindelijk flarden van de zang over de speakers, maar binnen een paar minuten gaat er iets mis met de elektronica op het podium. Het geluid houdt er helemaal mee op. Na vijf af en aanloop van nieuwe kabeltjes geeft de band er de brui aan. De terugkeer van Crystal Castles wordt uitgesteld. Niet hoe Ethan Kath het voor ogen had.
Met welk nummer moet je beginnen? Bij gebrek aan de liveshow zetten we de nieuwe single Frail nog maar eens op.
Waar wil je dit zien? Dit willen we nooit meer zien natuurlijk. Het wordt tijd voor een echte show.

Kevin Gates verhaalt bedachtzaam over het straatleven
Het kwam de laatste jaren nogal eens voor dat Amerikaanse straatrappers matig uit de verf kwamen op het podium. Young Thug die de helft van zijn verses van tape liet komen, Migos die zoveel mensen op het podium liet meespringen dat de show totaal geen focus meer had. Maar dit jaar gaat dat opvallend goed, alsof er een soort professionaliseringsslag gemaakt wordt. Meest opvallend is Kevin Gates, een rapper uit New Orleans met een brilletje en tatoeages in zijn gezicht en over zijn hele bovenlijf. Zijn uiterlijk geeft weer wat we van hem mogen verwachten: een gast die in zijn jeugd heel wat tijd in de bak heeft doorgebracht, maar die daar wel een boek las. Gates bracht onlangs een album uit dat hard en grimey klinkt, maar dat wel vernoemd is naar zijn dochter. En zo horen we afwisselend nummers over hoeveel hij wel niet van ‘fucking in the pussy’ houdt, en meer introspectieve track over zijn privéleven. En alles - maar dan ook echt elk woord - rapt hij met grote concentratie, al heeft zijn licht loensende blik ook wel iets freaky’s. Hoewel hij ook wel meer energieke tunes brengt, draait zijn show niet alleen maar om hype, en dat is in deze scene wel verfrissend.
Met welk nummer moet je beginnen? Beste is het nummer I Don’t Get Tired van zijn Luca Brasi II mixtape, een nummer over rondkomen met zes baantjes, iets wat helaas maar al te veel Amerikanen bekend voorkomt.
Waar wil je dit zien? Kevin Gates deed in Nederland tot nu toe een paar kleinere shows in de clubs. Of hij een grote ticketverkoper zal worden is de vraag, maar een bezoek aan een losse show zou wel de moeite waard zijn.