"Should have worn shorts", roept een jongen op de hoek van Rainey Street tegen een voorbij rijdende politie-agent, wijzend naar zijn eigen benen. Hij is zo'n beetje de enige die zich verkeken heeft op de omstandigheden vandaag. Het is 35 graden, bloedheet zelfs voor het Texaanse voorjaar. Rainey Street is een charmante straat met vrijstaande huizen die allemaal omgebouwd zijn tot bar en vormt het speerpunt van SXSW interactive, de conferentie die nu in volle gang is.

Pas woensdag begint SXSW Music, een grootse wisseltruc die ze hier aanduiden met de slogan 'out go the geeks, in come the freaks'. Maar met de jaren is ook op de tech-dagen steeds meer muziek te vinden. AV Club en The Onion hebben al een day party, en Spotify pakt zelfs de hele week uit. De streamingigant heeft een compleet gebouw in de nieuwe huiskleur geschilderd en de parkeerplaats geannexeerd. Dat klinkt een beetje ordinair, maar het past helemaal bij SXSW. Zo'n beetje elk braakliggende terrein, elke parkeerplaats in het centrum is ingenomen door merken die er mini-festivals geven waarvoor mensen uren in de rij staan. 

Screaming Eagle Of Soul Charles Bradley eert zijn overleden moeder
Soulzanger Charles Bradley heeft een moeilijke tijd achter de rug. Na de felbevochten doorbraak na zijn zestigste en de dankbaarheid die volgde, staat zijn nieuwe album in het teken van de rouw om zijn moeder, de vrouw met wie hij een hechtere band had dan met wie ook. Hij eerst haar vandaag met zijn nieuwe single Changes, nota bene een cover van Black Sabbath. Bradley's stijl is klassiek, op de leest van James Brown, met knappe psychedelische uitstapjes. Wel blazers, geen franjes. Met klassieke stage trucs - microfoonstandaard omver werpen net voor ie de grond raakt met de voet omhoog trappen - zonder als pastiche aan te voelen. Het fantastische rode jasje hangt open, een volle zestigersbuik hangt trots naar buiten als Bradley als screaming eagle zijn vleugels wappert. Dan vouwt hij zijn handen en richt hij zijn blik omhoog. Het komt uit tenen, maar dat komt bij hem elke noot, tot op het karikaturale af. En toch kun je nauwelijks anders dan hem virtueel net zo gretig in de armen sluiten als de stage manager hier doet als Bradley het podium af loopt.
Met welk nummer moet je beginnen? Bradley heeft net zijn derde album af, en de lange single Changes is duidelijk het speerpunt.
Waar wil je dit zien? Bradley stond al op talloze Nederlandse festivals, en met zijn superintense performance en zevenkoppige classic soulband is hij een graag geziene gast over de volle breedte van het festivallandschap, van North Sea Jazz tot Great Wide Open. (Atze de Vrieze)

Car Seat Headrest is de nieuwe indie anti-held
Of labels anno 2016 nog een functie hebben, nu iedereen zijn eigen muziek zelf kan opnemen en verspreiden? Will Toledo maakte onder de naam Car Seat Headrest al een dozijn albums in eigen beheer, maar het was een verzameling songs die door Matador uitgebracht werd die hem op de radar zette van indieliefhebber. Een dozijn albums ja, en dat betekent niet dat Toledo een laatbloeier is, want hij is amper 23 jaar oud. En hoewel veel van zijn teksten gaan over depressie, angst en het missen van aansluiting bij 'de rest', zien we hier zeker geen schuchtere kluizenaar op het podium. Op het eerste gezicht lijkt dat wel zo: een wat stijve jongen in een eenvoudig rood shirt, wiens bril steeds op naar het puntje van zijn neus zakt. Des te opvallender is zijn overtuigende stage presence: hier staat wel degelijk iemand op het podium die de aandacht naar zich toe trekt. De band opent nog met 'ons langste en saaiste nummer', maar daarna volgt de ene na de andere jachtige indiesong. Het mooie van dat bizar grote oeuvre is dat je Car Seat Headrest amper drie uur later in een andere venue weer een heel andere set kunt zien spelen. Andere nummers, andere dynamiek. Dat zie je er weinigen nadoen hier, maar die eerste keer was wel het beste.
Met welk nummer moet je beginnen? Normaal gesproken zou je zeggen Something Soon - super pakkend refrein - maar vandaag is het America dat er bovenuit stijgt, en dat bovendien de aandacht vestigt op Car Seat Headrests intrigerende teksten, in dit geval een roadtrip vol prikkelende vondsten als deze: I said 'excuse me' to the ocean, because I thought I got in its way. At first I didn't think it heard me, but then I saw it wave. You can spend any living moment thinking: how can I get out alive? But is it really then, can you really call it? Hey man, just shut up and drive.
Waar wil je dit zien? Best Kept Secret en Down The Rabbit Hole moeten deze act allebei willen hebben. Down The Rabbit Hole sloeg in dit geval zijn slag. (Atze de Vrieze)

Kevin Garrett's blanke r&b heeft charisma nodig
De grote machines van Spotify hebben als geen ander kennis over wat mensen anno 2016 willen horen. Uit hun almachtige algoritmes rolde ook New Yorker Kevin Garrett, een jonge zanger die inderdaad precies op de jackpot af stevent: hij maakt elektronische singer-songwriter songs met een vleugje r&r in het kielzog van Jarryd James en Jack Garratt (met twee keer een A, en derhalve geen familie). Garrett heeft een paar songs op zak die in Nederland zo de radio op kunnen, en toch is dit optreden bepaald niet memorabel. Doordat hij veel met zijn kopstem zingt, voelt het hier op het podium wat dun aan, en de gemiddelde barman heeft hier een stuk meer charisma dan deze gladgeschoren braverik. Kon hij zichzelf maar mengen met Totem, de overhippe zanger die een uur later op hetzelfde podiumpje staat en die min of meer in hetzelfde genre opereert. Hij heeft een geweldige gitzwarte baard, gouden zonnebril, lang wit shirt, hoge pijpen en geweldige sokken. Maar ja, wel mindere songs, en dan leg je het af. Voor Kevin Garrett zou een portie lef een hoop kunnen schelen.
Met welk nummer moet je beginnen? Refuse.
Waar wil je dit zien? Op dit moment is hij er nog niet rijp voor, maar als het inderdaad tot een radiohit komt, wil Lowlands hem zeker hebben. (Atze de Vrieze)

Rapper/zanger Tory Lanez op handen gedragen
Ha, zowaar een onverwacht Nederlands tintje op deze bloedhete dag in Austin. Rapper en zanger Tory Lanez heeft 'Canada' in zijn paspoort staan, maar naast een Barbadiaanse vader heeft hij een moeder met Nederlandse roots. Haar dood toen hij elf was schijnt veel impact gehad te hebben op de jonge artiest. Zijn struggles giet hij nu in een erop of eronder performance in het Spotify House. Net als stadgenoot Drake kennen we Tory Lanez als rapper én zanger. Een flink deel van zijn buzz vergaarde hij zelfs met refreintjes en teksten voor anderen. Toch laat hij hier in eerste instantie maar de helft zien van wat hij kan: de zang komt van tape, maar de raps spit hij vol vuur. Halverwege laat hij zien dat hij wel degelijk op twee vlakken kan excelleren. Eerst met classic Pony van Ginuwine, dan met zijn eigen hit Say It. "This is the greatest classic of all time." Beetje overdreven, maar dit is wel echt een tune hoor, een heel coole combi van r&b en rap die noch soft nog keihard is, maar van allebei het beste pakt. Vanaf dan is Lanez los. Het shirt gaat van het getatoeëerde lijf, zijn ogen staan verwilderd, en hij brengt de rest van het optreden door bovenop zijn publiek of in de nok van de tent. 
Met welk nummer moet je beginnen? Say It, of Diego als je liever een turn up banger wilt.
Waar wil je dit zien? Door de r&b vibe gecombineerd met turn-up energie een één op één match met Encore, dat hem zelfs vorig jaar al boekte. In mei speelt hij trouwens ook al in Paradiso, maar dat was in een vloek en een zucht uitverkocht. Enkel de achterdeur kan nog uitkomst bieden. (Atze de Vrieze)

Het aanstekelijke feminisme van Tacocat
“Girls girls girls”, prijkt er op het shirt van de zangeres van Tacocat. Het is inderdaad girl punk ten top in rammelrockwalhalla Hotel Vegas, en er zijn bijzonder veel meisjesrockbands te zien op SXSW. Het wat vreugdeloze Bleached valt later op de avond ondanks de goeie tunes door de mand, Tacocat is veel en veel leuker. Het zijn drie meisjes en een jongen, allen met een gebleekte en smoezelig geverfde coupe, veel okselhaar en een heerlijke fuck you-attitude. Ze hebben liedjes over Scully van X-Files, een kat genaamd Frances en over paardenmeisjes. “Deze song is voor mij, omdat ongesteld worden op de eerste dag van SXSW zo'n goed idee is", kirt de bassiste halverwege de set. Oh ja, en dan schreven ze ook nog de themesong voor het nieuwe seizoen van de licht feministische cartoon Powerpuff Girls. Soms gaat de lolligheid bij Tacocat iets teveel ten faveure van de techniek, is de gitarist net te sloppy en de zang wat valsig, maar deze band is tegelijkertijd heel erg aanstekelijk. Ze spelen met hun vrouwelijkheid, en tegelijkertijd zijn ze superstoer. En die vonk slaat al over: er staan vooral heel veel meisjes vooraan, en die zingen uit volle borst mee. Superleuk, maar boeren in de microfoon? Dat heeft Tacocat toch helemaal niet nodig?
Met welk nummer moet je beginnen? Het supercatchy I Hate The Weekends, over baantjes in het weekend.
Waar wil je dit zien? Wat dachten jullie ervan, Le Guess Who? Een feministische punk-avond in EKKO zou in november zou een fantastisch idee zijn. De band staat ook al op Nightbirds, 14 mei in de Extase in Tilburg. (Timo Pisart)