HET CONCERT:
Naam van Tom Odell, Pinkpop Brand Stage, zondag 12 juni 2016
Pinkpop: Tom Odell doet groot, groter, grootst is niet alles
Britse zanger lijkt te groot voor het podium waar hij staat
Volle bak bij Tom Odell. Een beetje geholpen door de regen, de Brand Stage is de enige overdekte van het festival, maar vooral ook door zijn hits. Het Pinkpop publiek heeft er zo veel zin in dat zelfs buiten de tent mensen de regen trotseren.
DE ACT:
Tom Odell maakt gedreven pop van het ongevaarlijke soort. Daar brak hij een jaar of drie geleden met zijn debuutalbum mee door, en daar gaat hij op zijn net verschenen album gewoon mee verder. De Engelse singer-songwriter heeft de uithalen, de looks en het oor voor hits om echt een grote te worden. Daar valt weinig tegen in te brengen.
HET NUMMER:
Odell heeft ondertussen en handvol bescheiden hits, die al goed vallen en worden mee gezongen. Maar de grootste bewaart hij natuurlijk voor het eind. Al bij de eerste noten van 'Another Love' gaan de telefoons massaal de lucht in, en snakt de halve tent opgelucht naar adem. 'Yes, hij doet hem toch nog!'
HET MOMENT:
Odell begint het allemaal met wat ingetogen werk. Logisch, hij heeft er best de stem voor, maar dat zijn dus ook de nummers waar het meest opvalt hoe zwak de liedjes eigenlijk zijn. Pas als er een platte kickdrum onder geplakt wordt halverwege, begint het echt te leven.
WAT VERDER OPVIEL:
Tom Odell heeft een prima band. Wat heet, achter de drums zit Andy Burrows. Ooit de drummer van Razorlight en We Are Scientists, later ook nog solo op Pinkpop. En nu dus weer achter de drums.
HET PUBLIEK:
'Mooi he?' 'Ja, ik ben alleen maar meer verliefd geworden' Ja, de tent staat ramvol met mensen die verliefd willen worden op Tom. En dat gebeurt dan ook.
HET OORDEEL:
Tom Odell pakt het graag groot aan. Nee, geen piano. Een vleugel. Een uithaal in een nummer? Nee, nee. Het liefst meerdere per refrein. Een drummer? Ha, twee natuurlijk. Daarnaast combineert hij aardig typische Britpop met Billy Joel-achtige piano loopjes, die verhullen dat hij het grootste deel toch gewoon simpelweg akkoorden aan het rammen is. Maar dankzij de eeuwige kickdrum lijken die hamerende akkoorden heel wat. Dankzij de steengoede achtergrondzangeres, en zijn eigen stem mag er ook wezen, klinkt alles nóg groter. Zo'n sound waarvan je meteen denkt dat het een groter podium verdient. Totdat je het op een echt groot podium hoort. Want het heeft uiteindelijk veel te weinig om het lijf. Hij heeft wel een geluid, maar niet de hits. Of beter, niet de echt goede songs. Maar als je je verstand op nul zet, dan hoor je gewoon een hele goede band en een zanger met een gouden strot. Dat mag best genoeg zijn.