HET CONCERT:
Paul McCartney, Pinkpop Mainstage, zondag 12 juni 2016

DE ACT:
Twee keer stond Paul McCartney vorig jaar in Ziggo Dome, shows waarvoor hij veel lof kreeg. McCartney oogde jong en fris. Het eerste dat vandaag opvalt is juist de kwetsbaarheid van zijn stem. Meteen vanaf het iconische openingsakkoord van 'A Hard Day’s Night' horen we McCartney zijn stembanden uitrekken. Ineens is hij gewoon een man van 73 jaar oud, die een bloemlezing komt geven uit bijna zestig jaar werk. En dat is eigenlijk ook wel mooi.

HET NUMMER:
Die bloemlezing bevat ook echt het allereerste begin van het oeuvre, met het Quarrymen-nummer 'In Spite Of All The Danger'. Het was een van de eerste nummers die McCartney schreef (samen met George Harrison), de opname – voor 5 pond in een lokale studio – belandde decennia later op de Anthology. Het verhaal eindigt voorlopig met de totaal onverwachte recente hit 'FourFiveSeconds' met Rihanna, dat vorig jaar in Amsterdam nog niet bestond. Er zijn odes aan overledenen: producer George Martin, echtgenote Linda en bandgenoten George Harrison en John Lennon. McCartney maakt er momentjes van: Harrisons 'Something' op ukelele, Lennon-ode 'Here Today', een echt tranenliedje, op een tien meter hoog podium. 

HET MOMENT:
Nou ja, HET moment kwam er dus niet. Er zijn mensen die zweren Bruce Springsteen daadwerkelijk gespot te hebben hier op het terrein, maar op het podium was hij in elk geval niet. Wel is er dus dat moment dat McCartney in zijn eentje op het podium achterblijft en een paar meter de lucht in geschoven wordt. En er zit een stukje Rammstein in de set, met het bommen- en granatenwerk van 'Live And Let Die'. McCartney’s decor is opvallend sober, maar juist bij zijn James Bond-song is het dan wel weer gepast. Toch grappig om te zien hoe de bandleden een stukje minder vuurbestendig zijn dan Rammstein gisteren. Licht smetvrezerig wordt een stofje van de schouders van gitarist Rusty Anderson geveegd. Goed, sober dus. Wel is er dus dat podium dat omhoog schuift als McCartney een paar nummers solo speelt. Indrukwekkend daar is het subtiele Blackbird, dat McCartney introduceert als een song over de zwarte burgerrechtenbeweging van de jaren zestig, en dat dus een stuk minder lieflijk is dan het lijkt.

WAT VERDER OPVIEL:
Niet alleen het decor is opvallend sober, ook de band is steengoed maar eenvoudig. Dat is op zich lovenswaardig: Macca verschuilt zich niet achter het bombast van een grote band. Toch is het jammer dat hoorbare details als strijkers en blazers uit een keyboard komen. Al kun je natuurlijk ook weer niet al het instrumentarium dat The Beatles ooit gebruikten het podium op slepen, maar dat is weer het andere uiterste. Trouwens ook opvallend dat McCartney aan het eind zo'n beetje zijn hele crew (lichtman, geluidsman, etc) aan ons voorstelt, maar niet zijn band. En die mag er toch echt zijn. Trouwe volgers noemen het wel zijn beste band sinds The Beatles. Een klein voorstelrondje dan maar: bassist/gitarist Brian Ray, die de moeilijke taak heeft zich te meten met een van de meest beroemde bassisten uit de pophistorie, gitarist Rusty Anderson, drummer Abe Laboriel Jr., een absoluut beest and toetsenist Wix Wickens. 

HET PUBLIEK:
Opvallend hoeveel hele jonge mensen vooraan staan in het voorste vak. We zien het extra goed als de regisseur de voorste rijen van boven filmt bij het meezing-deel van hoempa-skanummer 'Ob-la-di, Ob-la-da'. Veel meisjes ook. Al stellen de babyboomers natuurlijk ook niet teleur.

HET OORDEEL:
Zo overweldigend goed als Springsteen hier in 2009 en 2012 was McCartney niet, zo wild als de Stones ook niet, maar levenslustig is de oude Sir Paul zeker wel. Geholpen door een zeer solide band (die drummer, wow) en sterke backing vocals wurmt hij zich vanavond door de set heen, met het prachtige Abbey Road trio Golden Slumbers, Carry That Weight en The End als fraai slotakkoord. McCartney en Landgraaf, het was in al zijn imperfectie een bijzondere ontmoeting, en na de perfecte show van Rammstein ook een die ons met beide benen op de grond naar huis laat gaan.