HET CONCERT:
Skillet, Pinkpop 3FM Stage, zaterdag 11 juni 2016

DE ACT:
Zo, na die opening zijn alleen de oprecht geïnteresseerden over. En als je van die twee dingen schrikt, hoef je ook echt niet verder te lezen. Voor de overgeblevenen: Skillet dus, een punkpopband met een grootse sound, gerund door John Cooper en zijn vrouw Korey. Ze werden groot in de christelijke rockscene in Amerika en bestaan al sinds de jaren negentig. Ze baarden samen maar liefst negen albums, zijn hoogzwanger van de tiende, en spelen daar al een paar nummers van. 

HET NUMMER:
Even voor de goede orde: de echtgenote van John is dus die oudere jongere met het paarse haar links op gitaar, en niet de drumster waarmee ie vocaal voortdurend flirt. Die drumster doet alle backing vocals, en op een gegeven moment gaan ze zelfs even samen applaus vangen op de rand van het podium. Als dat maar goed gaat, ben je geneigd te denken. Voor het geluid is die mannelijke stem met vrolijke ondersteuning cruciaal. Het maakte de stevige rocksongs lekker toegankelijk, soms zelfs flink mee te brullen. Het best gaat dat op Monster, een single uit 2009. En zo zitten er wel meer pakkende punkpopsongs tussen, zoals Rise en Alive & Awake. In Sick Of It stelt Skillet meteen alle slechte dingen in de hele wereld aan de kaak, van eenzaamheid tot depressie.

HET MOMENT:
Het belangrijkste special effect dat Skillet tot zijn beschikking heeft is een elektrische cello, die niet al te hard te horen is, maar wel te zien. Een headbangende cellist die van links naar rechts over het podium stuitert, waar zie je dat!? Hij is er al aan het begin voor een soort ouverture, en gedurende de show keert hij steeds terug.

HET PUBLIEK:
Hoeveel mensen zien Skillet voor het eerst, wil John Cooper weten. Nou, dat zijn er heel veel. Om dat gevoel te bevestigen vraagt ie ook nog even wie ze eerder zag, en dat blijkt inderdaad maar een handvol. De zanger blijft maar roepen dat ie ons prachtig vindt, wat ongetwijfeld te maken heeft met de opvallend grote opkomst voor deze show.

HET OORDEEL:
Het was misschien een beetje flauw om te beginnen met een sneer over de EO Jongerendag. Twee weken geleden stonden we op dancefestival Lente Kabinet immers nog te juichen voor een gospeltrack van The Joubert Singers. Meer praise dan dat wordt het niet. Bovendien, in het geval van Skillet lijkt het een voordeel te zijn dat ze al die tijd in de luwte van een afgeschermde scene hebben kunnen groeien. De vruchten van jarenlang hard werken zijn nu rijp: John Cooper is helemaal niet zo’n goede zanger, het bandgeluid is redelijk standaard en de teksten zijn een beetje simpel, maar Skillet staat hier toch echt als een bovengemiddeld goede band het veld in te pakken. Wat dat betreft staat deze band op een bizar kruispunt: hun tiende plaat zou zomaar voor een doorbraak kunnen zorgen in Nederland. Hier gaat ongetwijfeld een succesvolle clubshow op volgen.