HET CONCERT:
Doe Maar, Pinkpop Main Stage, zaterdag 11 juni 2016

DE ACT:
33 jaar geleden is het alweer dat Doe Maar hier op Pinkpop stond. Het was hun tweede keer: nadat ze in 1983 openden, mochten ze een jaar later de dag afsluiter. Het zegt iets over de astronomische groei van de band in die tijd, want de hits volgden elkaar in rap tempo op. 33 jaar, een jaar meer dan de befaamde '32 Jaar (Sinds 1 dag of 2)'. ‘Ik heb troost voor jullie,’ zegt Henny Vrienten, die voor de gelegenheid weer iets Brabantser praat dan we dat laatste jaren van hem gewend waren. ‘Je kunt dat gevoel nog heel lang volhouden.’

HET NUMMER:
Heel wat fans van weleer zullen geen idee gehad hebben waar die liedjes nu over gingen. Ja, smoorverliefd, dat wilde wel lukken, maar de jongens van Doe Maar waren eigenlijk al mannen. Ze schreven op de meest toegankelijke manier denkbaar liedjes over dingen waar je als tiener nog helemaal niet mee bezig bent. 'De bom' is een mooi document van de Koude Oorlog, en 'Tijd genoeg' is een tijdloze klassieker over de enorme drukte die we onszelf opleggen. Het zijn Vrientens liedjes die het meest aanwezig zijn in het collectieve geheugen, het zijn de meer melancholieke van Jansz die onder je huid kruipen. ‘Want wat ook een ander zegt: er is tijd genoeg. Voor jou, voor mij, voor iedereen.’ 

HET MOMENT:
Dan is daar ineens Joost Belinfante, door Henny Vrienten aangekondigd als ‘de vleesgeworden tuinkabouter, speciaal voor jullie uit de mottenballen gehaald’. Wat een heerlijke cultfiguur naast die nette heren van Doe Maar, die Belinfante met zijn lange baard en zijn ode aan de Nederwiet. Mooi om te zien hoe ie een klein beetje om de oorspronkelijke tekst heen cirkelt, maar toch alles perfect timet. 

WAT VERDER OPVIEL:
Timing is ook aan Ernst Jansz en Henny Vrienten wel besteed. Waar Jansz vrij varieert, volgt Vrienten zijn eigen pad juist precies. Die gekke hoge uitschietertjes in zijn stem in 'De bom' en 'Smoorverliefd' bijvoorbeeld, ze zitten er nog in. Je merkt ook aan de meezingende mensen op het veld dat ze al die details ook nog kennen, tot de backing-vocal-grapjes en de blazers met hun trage timing. Want ja, die worden bij een liedje als 'Is dit alles?' ook meegezongen.

HET PUBLIEK:
Je hebt geen Pinkpop Classic meer nodig als bands als Doe Maar op het festival spelen, zou je smalend kunnen zeggen. Maar dit is wel de plek waar je zo’n band wilt zien. Geen favoriet van slechts de oude garde, maar een oeuvre dat overgedragen is naar de volgende generatie en nog altijd fris klinkt. Tot ver op het veld doen mensen dansjes op 'Doris Day' en zingt men uit volle borst mee dat er een knop op je tv zit.

HET OORDEEL:
Natuurlijk is Doe Maar al jaren een afgesloten boek. Ja, er kwam nog wel een comebackplaat, maar die is iedereen vergeten. Maar er is wel die set songs uit die paar jaar begin jaren tachtig, die maar niet grijs lijken te worden.