HET CONCERT:
One Ok Rock, Pinkpop Stage 4, vrijdag 10 juni 2016
Pinkpop: One Ok Rock scoort met fast food naar Amerikaans recept
Japanse emo-rockband wint zieltjes
Een Pinkpop-primeur! One Ok Rock is de allereerste Japanse band die op Pinkpop optreedt. Met groots opgezette rock naar Amerikaans voorbeeld gaat ze dat verrassend goed af (maar echt leuk is het niet).
DE ACT:
De frontman draagt een zwart gescheurd designerhemdje, de bassist een gewaad waar een groot skelet op is gedrukt: in alles ziet One Ok Rock eruit als een moderne Amerikaanse emo-rockband in navolging van Linkin Park, Fallout Boy en Panic At The Disco. Maar dan Japans. Ze begonnen als als punkrockbandje dat in moerstaal zong, maar bewoog met elke plaat naar een commerciëler en internationaler geluid. Ze hebben al zeven platen uit, waarvan er in totaal een paar miljoen zijn verkocht, en vullen in het thuisland inmiddels stadions. Hier op Pinkpop worden ze weggemoffeld op het kliekjespodium: Stage 4. Maar ze spelen met het vuur in de ogen, springen begeesterd heen en weer en geven af en toe een flinke trap in de lucht.
HET NUMMER:
‘When we met, the pain stood still.’ Ja echt, dat is de openingsregel van slotnummer van de set: ‘Wake Up Call’. De teksten van One Ok Rock zijn bijna erbarmelijk slecht, maar wat een goeie tune is dit. De combinatie van zware metalesque gitaren, synths en een catchy poprefrein is het een nummer dat ook van Fall Out Boy had kunnen zijn. Of nou ja, wel een b-kantje, waarschijnlijk.
HET MOMENT:
Al eerder, slim halverwege de set, nemen ze gas terug voor een emotionele stadionrockballad. De aderen in de hals van de zanger zwellen op van inspanning: 'Ooooooh ooooh woooow!' Nu doet al een goed deel van de tent mee, stel je eens voor hoe een stadion vol duizenden Japanners de longen uit het lijf krijst bij deze band?
HET PUBLIEK:
Een eerste zaadje voor datzelfde succes is hier ook geplant: twee piepjonge alto's met hanenkammen staan behoorlijk te headbangen, een paar meisjes verderop dragen zowaar One Ok Rock-shirts en een flinke handvol kids zingt zelfs alles woord voor woord mee. Op een gegeven moment ontstaat er zelfs een bescheiden circle pit en dartelen crowdsurfers euforisch over het publiek. Wie had gedacht dat zo'n hier nog onbekende Japanse band de tent zo zou inpakken?
HET OORDEEL:
Gek is het niet: de sound van One Ok Rock is supergelikt en bijna te geschikt voor de Amerikaanse en Europese markt. Maar hebben we niet al honderden van dit soort bands? De groep klinkt als een kopie van een kopie van een kopie, waarbij alle originaliteit zoek is. En dan ook nog eens in een samengeraapt mengelmoesje van stijlen: hier een metalrammer, daar een stadionrockanthem, eerst een intieme pianoballad en dan zelfs een reggaeloopje. Soms zelfs in hetzelfde liedje. One Ok Rock rockt af en toe bijzonder hard, maar smaakt toch een beetje als een sushitent waar je naast sashimi ook hamburgers en pannenkoeken voorgeschoteld krijgt. Bah bah.