Qua productie krijg je bij Bieber in elk geval waar voor je geld. Het decor is waanzinnig: bijna het hele podium, inclusief steile helling, is een scherm waar 3D beelden op vertoond worden. Het is bij vlagen moeilijk om onderscheid te maken tussen de echte dansers en projecties. Het thema van de avond: de apotheose van Bieber. In praktisch elk nummer rijst er weer een nieuw platform de lucht in, of zakt de Canadees het podium in. Bieber opent de show met ‘Mark My Words’ vanuit een zwevende plastic kubus, hij heeft een gigantische trampoline die boven het publiek wordt getild en zingt ‘I’ll Show You’ vanuit een soort hexagonale kooi die naar beneden komt, ook die is weer een scherm voor visuals. 'Where Are Ü Now' is totaal overdonderend. De visuals op de achtergrond en de helling van het podium beelden een wervelende, Tron-achtige achtbaan uit, breakdancers schieten letterlijk uit het podium, en Justin zelf doet het karakteristieke dansje uit de clip. Het voorvak van het Gelredome ontploft, en tussen al die feestende pubers wordt je helemaal meegezogen in het spektakel
In de Golden Circle wordt iedereen een Belieber
Tegen het spektakel van de Purpose tour is niemand opgewassen
‘Jullie staan zeker in de Golden Circle’, klonk het spottend in de pendelbus. Nou, ja dus. We vallen nogal op, drie mannen aan de verkeerde kant van de twintig, onderweg naar Justin Bieber in het Gelredome. Hartstikke vooraan, tussen de jonge fans die hun ouders zo gek gekregen hebben honderd euro neer te tellen voor de avond van hun leven.
Dat Bieber het grootste deel van het nummer zijn microfoon naast zijn lichaam houdt is niet verrassend en doet helemaal niets af aan de performance. Hier kom je niet om stilzwijgend naar een concert te luisteren, Purpose is een show die je fysiek beleeft. Dansen, krijsen, joelen, en vooral dichtbij Justin Bieber zijn. En filmen natuurlijk. Overal waar je kijkt staat snapchat open, dit moet natuurlijk met alle vrienden gedeeld worden. Op de tribunes zorgende flitsers van de smartphones zorgen voor een vrolijke zee aan LED-lampjes. Het is erg belangrijk voor Bieber dat het gegil alleen na de nummers komt. Dat klinkt op papier wellicht een tikkeltje arrogant, maar als je deze orkaan van vocaal pubergeweld een paar avonden per week voor je kiezen krijgt is het totaal begrijpelijk dat je het niet de volle twee uur aan wil horen. De fans doen braaf wat ze gevraagd wordt. Ze krijgen er een hoop voor terug. In de relatieve stilte tussen de nummers spreekt Bieber de voorste rijen toe, op een soms wat vreemde manier. 'Heel leuk dat jullie ballonnen meegenomen hebben, maar kunnen jullie ze van het podium houden?' Als er een klein opstootje uitbreekt en er twee meisjes over de barrier worden getild vraagt hij wie er gewonnen heeft. Elke uitspraak kan rekenen op een oorverdovend gekrijs.
Justin Bieber is een ongelooflijk zelfverzekerde performer. Deze jongen woont op het podium, dit is zijn leven. 35.000 man in Arnhem? Hij is geen moment onder de indruk, dit is business as usual. Tussen nummers door loopt hij ontspannen over het podium. In de door hem gevraagde stilte tussen nummers heeft hij niet gek veel te vertellen, maar daar kom je ook niet voor. Tijdens een drumsolo, uiteraard op een opstijgend podium, slaat hij een vlieg dood op zijn snaredrum. Hij is er even door van slag, ‘I feel like the Karate Kid, has this ever happened to you?’ vraagt hij aan zijn drummer. Hij heeft er geen enkele moeite mee het concert even stil te leggen voor dit soort momenten, alsof hij in zijn huiskamer speelt. En zo is het ook wel een beetje, met 116 shows in negen maanden tijd is het moeilijk voor te stellen dat hij op een normale manier kan leven. Dat hij af en toe rust nodig heeft is ook begrijpelijk. De hele show is high energy, dansen, rennen, salto’s op zijn zwevende trampoline, hij blijft maar gaan. Het meeste plezier lijkt hij dan ook te hebben in het korte akoestische deel, waarin hij op een bank met een gitaar een uitgeklede versie van 'Love Yourself' speelt. Daar is de meeste ruimte voor expressie, bij de meer up tempo hits moet er toch vooral gedanst worden.
Hoe goed de show ook is, het leukste aan de Justin Bieber ervaring is toch wel het groepsgevoel. De sfeer is ontzettend gezellig. Samen in de rij voor een T-shirt, samen dringen voor een colaatje aan de bar, samen stiekem een sigaretje roken in de pauze, de shows doorspreken. Een verrassend groot deel van het voorvak heeft de show gisteren ook gezien, sommige meisjes zijn zelfs naar Antwerpen geweest (minder leuk, daar spreken ze niet zo goed Engels dus ze snapte niet dat ze niet zoveel moesten gillen). Als één van de beliebers in de trein naar Utrecht de conducteur zo gek krijgt om ‘Baby’ over de intercom af te spelen schieten er overal in de coupé handjes de lucht in, en zo vinden de verschillende groepjes elkaar weer. Nog één laatste keer zingen, en dan tevreden naar huis.