Op de laatste vraag komt al snel antwoord. Het is aan het begin van de dag gewoonweg veel te rustig. Het is Sevdaliza die de meeste indruk maakt zo vroeg in het programma. Hoe groter het podium, hoe sterker haar performance, zo lijkt het de afgelopen jaren wel, en vanavond staat ze als opener op het hoofdpodium Annabel. Haar geweldige stem, strakke band, sensuele dans en intrigerende visuals hebben een hypnotiserende werking. Een hoogtepunt wordt bereikt wanneer halverwege haar show stilaan een danser het podium opschuift. Zijn dunne lichaam beweegt extreem lenig exact met iedere wending in de muziek mee en samen met Sevdaliza maakt hij het onmogelijk om nog oog te hebben voor de te lege zaal. “My name is Sevdaliza, better recognise”, zegt ze zelfverzekerd tegen het einde van de show. Dat doen we zeker. Een ster wordt niet gemaakt door de grootte van haar publiek, zo blijkt.
Nieuw festival REC: Iedereen komt voor de hiphop en de nacht
Rotterdam komt laat op gang, maar Mick Jenkins en Skepta steken het vuur toch aan
Bij de aankondiging van het eerste REC festival viel de sterke lineup gelijk op. Even later werd bekend dat het zou plaatsvinden in en rondom de Schiestraat, waar nieuwe en oude clubs als Annabel, BAR, Perron en Transport de toon zetten. Stuk voor stuk kleine locaties die deze lineup extra tof maken. Maar het programma leek ook een beetje op twee gedachten te hinken. Aan de ene kant het indie/urbangevoel van het avondprogramma, aan de andere het dansbare nachtprogramma. Sluiten de twee goed op elkaar aan? En komt er op beide wel voldoende publiek af?
Als het festival al zo’n vijf uur (vijf uur!) onderweg is, is Mick Jenkins de eerste die een volle zaal weet te trekken in BAR. Dat publiek staat vervolgens wel erg lang te wachten op de rapper uit Chicago, die 35 minuten te laat komt. Hij maakt het gelukkig direct goed door te openen met zijn hit Jazz. De live drummer voegt net even die extra kracht toe aan het optreden dat het op Woo Hah miste. Daarmee is het na twintig minuten al duidelijk dat het een van de hoogtepunten van de avond gaat zijn, maar langer blijven hangen is helaas geen optie met Noname in de kleine zaal van Annabel.
Met haar debuut Telefone heeft ze zich deze zomer neergezet als een van de grootste beloftes van de Chicago hiphop scene, maar daarvoor kenden we haar al van haar sterke bijdrages aan de doorbraaktapes Acid Rap van Chance The Rapper en The Water[s] van (jawel) Mick Jenkins. Extra zonde dus dat die laatste door zijn late starttijd veel publiek weghoudt van de show van Noname, want aan haar performance ligt het niet. De intimiteit van haar album kan ze daardoor wel des te beter naar het podium brengen. Ieder woord komt aan en de 50 man die de zaal hebben gevonden staan door de aanstekelijke glimlach van de MC aan de rand van het podium geplakt. Nog voor het optreden goed en wel is afgelopen komen de bassen van Skepta echter al door de vloer van het bovenzaaltje gedreunt. Nee, dit was geen beste spot op het programma voor Noname, maar als de eerste naam die je iemand in het publiek hoort noemen bij het naar buiten lopen Lauryn Hill is, heeft ze voor dat handjevol publiek toch goede zaken gedaan.
Waar iedereen was bij het optreden van Noname is gelijk duidelijk wanneer we de kleine zaal uitlopen en de grote zaal in. Die staat namelijk overvol voor headliner Skepta. Dat de Britse grimekoning een zaal kan laten ontploffen zagen we de afgelopen jaren al op onder andere Appelsap, Lowlands en Woo Hah. Daar stond hij echter voor een puur liefhebberspubliek en met zijn kersverse Mercury Prize op zak trekt hij nu ineens ook flink wat nieuwsgierige pottenkijkers. Zijn standaard vraag "Where my energy crew at?" wordt hier aan het begin van de show dan ook niet zo unaniem enthousiast beantwoord als bij de vorige ontmoetingen. Des te toffer om te zien dat als hij na een half uur is aangekomen bij zijn grote hit Shutdown hij de tent toch weer op slot heeft. Nieuwe zielen zijn gewonnen, klaar voor een half uurtje feest. Althans, dat zou je denken, maar even later is de show ineens al afgelopen na 40 minuten in plaats van het beloofde uur. Het doet naar meer smaken.
In de nacht komt de ware breedte van het festival pas echt naar voren. Als een Oost-Europese megaclub is er voor ieder iets te vinden. Vier clubs, zeven zalen, zeven verschillende smaken en ineens lijkt er ook overal genoeg publiek te zijn. In BAR is het de avond van Awesome Tapes From Africa dat het meeste publiek trekt, met name door opener Ata Kak. De Ghanese zanger die ruim 20 jaar geleden een album opnam en dit jaar voor het eerst sinds die tijd weer op het podium staat, brengt zijn muziek met een glimlach van oor tot oor.
Even verderop in poppodium Annabel is het Mount Kimbie die de toon zet. Met veel nieuw werk en een tegenwoordig vierkoppige band werkt de elektronica dieper door dan bij eerdere shows. En dan zijn er nog twee echte nachtclubs als locaties: de begin vorig jaar gesloten club Perron, dat voor het weekend is heropend, en het intiemere Transport, in de kelder van Annabel. Beide clubs worden gehost door Rotterdamse initiatieven. Waar Perron vanavond het terrein is van het toonaangevende technolabel Clone, wordt het Transportbedrijf gevuld door Sjansie Dansi.
Qua uitstraling bij binnenkomst zijn de twee clubs vergelijkbaar, maar muzikaal kunnen ze niet verder uit elkaar liggen. In Transport voeren pop en hiphop de boventoon en tracks van Christina Aguilera, Wizkid, Broederliefde en Nelly zorgen voor een ouderwets gezellige schoolfeestsfeer die precies uitnodigt tot wat de naam Sjansie Dansi belooft. Hoe anders is het een paar meter verderop in Perron, waar Objekt de scepter zwaait. Duister en ontregelend is hier het devies, maar voor evenveel publiek. Ondanks dat de zaal anderhalf jaar dicht is geweest lijkt er niets veranderd. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Het is gezien de gesprekken op de gang duidelijk dat de zaal gemist wordt en binnen is duidelijk waarom. Deze ruimte leent zich gewoonweg te goed voor een dergelijke nacht.
Ondanks een te rustige start is de eerste REC-dag uiteindelijk toch enorm geslaagd dankzij de hiphopnamen in het avondprogramma en de breed geprogrammeerde, maar goed werkende nacht. Hopelijk zorgt de zaterdagmiddag ervoor dat het morgen wat vroeger op de dag al echt kan beginnen.