The Kills: een rockband die altijd een air van koele afstandelijkheid heeft gehad, een beetje zoals grote voorbeeld The Velvet Underground. Jamie Hince en Alison Mosshart maakten de eerste platen onder pseudoniemen: hij was ‘Hotel’, zij ‘VV’. Beetje bij beetje werd de sluier opgericht. Dat kon ook niet anders: Hince werd omringd door paparazzi vanaf het moment dat hij een relatie kreeg met supermodel Kate Moss (inmiddels zijn de twee uit elkaar). Ook nu is er nog een spanning voelbaar tussen privé en openbaar. ‘Ik wil al die dingen eigenlijk graag voor mezelf houden’, zegt Hince later in het interview. Maar hij heeft al lang geaccepteerd dat dat niet meer kan.

Oorspronkelijk zou dit gesprek met The Kills in Brussel plaatsvinden, maar vanwege de aanslag op Zaventem twee dagen eerder werd de persdag verplaatst. Zodoende zitten we backstage in De Melkweg, waar de band later die avond zal spelen in de oude zaal. Er is natuurlijk een stuk minder tijd, vandaar dat het Belgisch/Nederlandse journaille keurig is verdeeld onder zangeres Alison Mosshart (ook bekend vanwege The Dead Weather met Jack White) en gitarist Jamie Hince. Mosshart zit in de tuin aan de gracht, 3voor12 neemt plaats naast Hince in de kleedkamer.

Van de twee is Hince duidelijk de productie-nerd. ‘Ik wilde een plaat maken met een rock-‘n-roll-hart, maar een dancehall-productie a la Lee ‘Scratch’ Perry’, begint Hince over de volle sound van ‘Doing It to Death’, de eerste single van nieuwe plaat Ash & Ice. ‘Ik ben een enorme Lee ‘Scratch’ Perry-fan, ik vind hem een fucking genie. Er is een song van The Congo’s met vier maten die hij steeds opnieuw loopt. Hij zuigt alle bas eruit en zet er dan een spring reverb op, en het klinkt fantastisch. Zo’n productie wilde ik ook.’

Je hebt vaker gezegd dat innovatie in het geluid van jullie platen heel belangrijk voor je is. Waar zit ‘m dat dit keer in?
‘Ten eerste hebben we nooit eerder een basgitaar gebruikt. Op Blood Pressures (vorige album, red.) zit voor het eerst bas op sommige songs, zoals ‘DNA’. Ik probeerde al die geluiden gewoon uit mijn gitaar te halen. Maar toen heb ik mijn hand verneukt en kon ik helemaal geen gitaar meer spelen. Vandaar dat ik andere manieren ging zoeken, ik heb een hele studio gebouwd en allemaal gear gekocht, omdat ik mijn hand toch niet kon gebruiken. Ik ging op zoek naar spullen waar ik die hele dub/dancehall-productie mee van de grond kon krijgen, zoals echo- en reverb-apparaten. Dat is de uiteindelijke sound geworden.’

Wat kun je niet meer met je hand?
Hince steekt lachend zijn stramme linkermiddelvinger op: ‘Ik kan deze vinger niet meer gebruiken. Dus ik heb gewoon geleerd om akkoorden te spelen zonder die vinger. Ik kan eigenlijk alleen nog maar normale barré-akkoorden in mineur pakken zo. Voor alle andere grepen ben ik nieuwe manieren gaan verzinnen. Maar ik ben toch al nooit de meest orthodoxe gitarist geweest, ik heb het altijd belangrijker gevonden om ideeën te hebben dan techniek. Ik heb me gewoon aangepast, je hebt die vinger niet nodig om de fucking gitaar te spelen.’

Wat is er gebeurd?
‘Een combinatie van slechte beslissingen. Mijn vinger zat tussen de autodeur, waardoor het topje verwoest is. Ik kreeg een cortisonen-injectie in mijn knokkel die leidde tot een infectie in het bot, zonder dat ik het doorhad. Daar heb ik veel te lang mee rondgelopen, en toen begon het helemaal te rotten… kijk, je kunt het zien.' Hince laat de binnenkant van zijn hand zien, waar een soort langgerekte inham van het topje van zijn vinger helemaal tot zijn pols loopt. ‘Ik kon op een gegeven moment die hele pees uit mijn hand trekken. Dus die pees moesten ze verwijderen, en daarna heb ik een transplantatie gekregen die ook niet echt gewerkt heeft. Dus moesten ze dezelfde plek wéér openmaken en 30 a 40 nietjes eruit halen. Vanwege al het littekenweefsel kan ik die hele vinger nu nog maar voor tien procent gebruiken.’

Vóór dit horrorverhaal plaatsvond, maakte Hince een reis naar Siberië, die ook belangrijk zou blijken voor de nieuwe liedjes. ‘We hadden twee, tweeënhalf jaar getourd met Blood Pressures en voor het eerst had ik twee of drie weken vrij. Ik bedacht dat ik wel een soort schrijversretraite wilde doen, om teksten te schrijven en ideeën voor de nieuwe plaat te bedenken. Ik besloot dat ik dat wilde doen in de Trans-Siberië Express, het leek me mooi en ik wilde een album dat romantisch maar ook paranoïde zou klinken. Zo klinkt het uiteindelijk helemaal niet, maar het was een geweldige reis. Het is goed om je geest af en toe zo te openen.’

Je hebt het in interviews ook wel eens gehad over je liefde voor Dostojevski, heb je iets met Rusland in het algemeen?
‘Dat sloeg vooral op ‘Last Day Of Magic’ (van Midnight Boom, 2005, red.), dat nummer gaat over Raskolnikov (het hoofdpersonage in Misdaad en straf, red.). Dostojevski beschrijft de kamer waar hij in zit zo goed dat je je voelt alsof je er zelf bent. Hij wordt opgegeten door zijn schuldgevoel, en die schuld wordt verbeeld in de hallucinaties die hij krijgt in die treurige kamer: een houten vloer, een klein bed, helemaal verpauperd. Maar hij beschrijft het briljant, alsof er een orkaan door die kleine kamer raast. Er is veel wat ik tof vind aan Rusland. Boelgakov vind ik ook een briljante schrijver en ik houd erg van Russische animatie. Heb je wel eens oude Russische animatie gezien? Dat is echt geweldig, je hebt een gast die Ivan Maximov heet, ik wilde hem graag de video voor ‘Let It Drop’ laten maken. Maar toen realiseerde ik me dat hij natuurlijk alles met de hand tekent, elk filmpje kost hem jaren.’

Er is evenwel één specifieke Russische kunstenaar waarvoor Hince graag naar Siberie afreisde: ‘Een fotograaf genaamd Nikolay Bakharev, hij maakte in de jaren ’70 en ’80 veel foto’s in Siberië. Het waren heel gewone mensen uit de arbeidersklasse, tot en met criminelen. En hij fotografeerde ze allemaal naakt. Niet erotisch, maar met een soort stoïcijnse trots, je kon zien hoe het leven zijn tol had geëist op hun lichamen: uitgelopen tatoeages, littekens, hangende borsten… geweldige foto’s. Ik zocht contact met hem en we hadden afgesproken om samen een project te doen, maar toen werd hij ziek en ging het niet door. Het had denk ik een soort fotoreportage moeten worden, maar hij spreekt geen woord Engels, dus ik heb geen idee hoe het überhaupt had moeten werken.’

Gaat Doing It To Death ook over die trip naar Siberië?
‘Het gaat er niet per se over, maar ik heb wel de drumbeat geschreven toen ik in de trein zat. Mensen geven niet echt meer om drumbeats en ritmes, maar ik begin elk nummer met de drums. De song gaat eerder over veel te veel feesten en pleasure seeking, zo veel lol hebben dat het saai wordt. De video drukt die verveling mooi uit. Ik zei tegen de regisseur dat ik niet zo’n fucking indie-video wilde, maar een clip met wat fucking dansers erin, als een korte film. Een beetje alsof The Coen Brothers Michael Jackson’s Thriller doen.’

Tweede single ‘Heart of a Dog’ is makkelijk te interpreteren als een song over de band tussen jou en Alison, of zit ik er dan helemaal naast?
‘Hmm, Alison heeft die tekst geschreven. Zij ging toevalligerwijs ook op retraite, maar dan pas tegen het eind van het schrijfproces, net voor we gingen opnemen. Zij ging naar een plek genaamd Hedgebrook, een klein eilandje nabij de noordwestkust van de VS, bij Seattle. Ze was net Heart of a Dog van Boelgakov aan het lezen en ze sloeg gewoon aan op de titel. Natuurlijk gaat het over loyaliteit, maar ik denk niet dat ze het over The Kills heeft, hoor. Toch is dat ook wat het voor mij betekent. “Ik ben loyaal.” “Weet ik toch, babe.” Hahaha.’

Schrijft ze al die songs eigenlijk naast The Dead Weather, die vorig jaar nog met een plaat kwamen?
‘Dat vroeg ik me dus ook altijd af. Ze schrijft erg veel nummers, weet je? Bij veel teksten dacht ik: schrijft ze die nu specifiek voor The Kills, en dan weer voor The Dead Weather? Ik heb het haar nooit gevraagd. Maar toen had ze een fase waarin ze ineens veel akoestische ballads schreef, een stuk of acht. Ik had ze allemaal geluisterd en er zaten twee hele goede tussen: ‘Days of Why and How’ en ‘That Love’, die staan nu op de plaat. Er zat ook een andere tussen, ‘Impossible Winner’, die vond ik niet zo goed als die andere twee. Ik heb dat liedje dus soort van afgewezen, maar toen kwam die The Dead Weather-plaat uit en stond dat nummer er ineens op. Ik dacht nog: fuck, het is toch wel erg goed. Beter wordt het geen hit.’

De opnames van de plaat begonnen uiteindelijk maart vorig jaar in LA. maar Hince was niet tevreden over de plaat. ‘We hadden 36 fucking nummers, maar ik vond ze niet goed genoeg. We hadden dus duidelijk een pauze nodig, en hebben het uiteindelijk afgemaakt in New York. Dat was veel beter: ik weet het niet zo goed met LA, maar New York is echt mijn stad. Daarna waren we in drie weken klaar.’

Ik las al dat je dit keer vooral extra kritisch was op de teksten. Ben je uiteindelijk tevreden?
Hince aarzelt even. ‘Er is één ding… ik ga je niet vertellen wat het is, maar er is een foutje doorheen geslipt. Maar los daarvan: ik ben niet echt een trotse schrijver, ik voel me ook niet echt een poëet. Ik wil al die dingen eigenlijk graag voor mezelf houden. Maar weet je, ik zit in een band, dat kan niet. En er moet een punt komen waarop je stopt met rock-‘n-roll-clichés, als een 16-jarige die over rebellie schrijft. Je moet een beter vocabulaire vinden, dat is wat mij betreft gelukt.’

Die spanning tussen privé en openbaar heb ik altijd interessant gevonden bij The Kills. Aan de ene kant een soort obscure undergroundband willen zijn, en aan de andere kant altijd in de spotlights staan vanwege je relatie.
‘Ja, maar dat is mijn zwakte. Ik heb altijd een chaotisch leven gewild, wild en avontuurlijk. Ik ben doodsbang voor het moment dat ik wakker word en denk: is dit nu wat ik doe met mijn leven? Het moet een wervelwind zijn, een orkaan. Onderweg gebeurt er van alles. Ik werd verliefd op Kate (Moss, red.) en daardoor kwam ik in een rare situatie terecht. Ik wil helemaal niet in die kranten staan, ik heb ook geen Twitter-account waarop ik de hele dag controverse probeer te creëren, geen Instagram om gezien te worden. Ik ben een private person in de schijnwerpers. Dat krijg je ervan. Het is een probleem dat ik zelf blijf opzoeken.’

Ash & Ice is uitgekomen via Domino/V2. In augustus speelt The Kills op Lowlands.