Het concert: M83, Lowlands Heineken, zaterdag 20 augustus 2016
LL16: M83 heeft geen film nodig om de perfecte soundtrack te maken
Tig invloeden vertalen zich uiteindelijk tot de perfecte 80's-film
Ze zijn al even bezig, M83. Of beter gezegd hij, want het is uiteindelijk toch vooral Fransman Anthony Gonzalez die de dienst uitmaakt en de songs schrijft. Met zeven albums op zak, waarin hij alles tussen shoegaze, ambient en synthpop heeft gedaan, hebben ze genoeg materiaal om zo’n afsluitend slot in de Heineken te vullen.
Laat het maar meteen gezegd zijn: dat laatste album van M83 is op zijn zachts gezegd niet zo goed. De groep duikt de jaren zeventig pop in, ouderwetse tv-tunes zijn een inspiratie. Er wordt zo af en toe weer even een synth overstuurd om duidelijk te maken dat het toch echt M83 is. Op papier zou het vanavond dus helemaal mis kunnen gaan.
Leuke poging tot het problematisch neerzetten, maar net te opzichtig. Niet gelukt dus.
Balen. Maar inderdaad, het is een briljante show. Dit is hoe je een avond afsluit. Openen met theatrale meezinger ‘Reunion’, en dan direct die gekke recente single ‘Do it Try It’. Live nog steeds een allegaartje van alles, een beetje disco, een beetje barok. Nog steeds eigenlijk te onsamenhangend, maar het werkt. Helemaal omdat in de oudere nummers daarna de seventies invloeden ook wat dikker worden aangezet. Slap bass, cheesy koortjes, alles.
Dus het was een grote seventies revival?
Zeker niet. Shoegaze is wat verder naar achter gedrukt, maar nog steeds worden synths als muren van geluid opengetrokken, de saxsolo’s zijn meer 80’s porno dan George Michael ooit aangedurfd heeft, en zangeres Loïc Maurin die halverwege de set in het licht stapt heeft een goede 90’s vibe.
Van alles wat dus?
Uiteindelijk voelt de hele set vooral als de soundtrack van een vergeten avonturenfilm uit de jaren tachtig. Denk geheime schatten achter watervallen, kids op crossfietsjes en op willekeurige momenten een glijbaan in een grot. Halverwege de set wordt het van hosbaar opeens heel dansbaar, als de bassist al shuffelend een minutenlange solo op cowbell en theremin eruit gooit. ‘Midnight City’ wordt ontvangen als de tijdloze klassieker die het nu al is, en voelt als het zwaartepunt van de set. Het moment net voor de echte ontknoping, als het dan nog even in filmmetaforen moet. Die simpele synth die als een alarm voelt, die saxofoonsolo die het helemaal opentrekt. Nadat ‘Colours’ als aflsluitende climax het verhaal afrondt, zou het logisch zijn als de show voorbij is. Maar geen 80’s film eindigt met net te lange aftiteling, waar je toch naar blijft kijken omdat achter de titels de hoofdpersonen minuten lang van de camera af blijven lopen. Bij elk ander concert zou afsluiten met zo’n langzaam nummer aanvoelen als een totale anti-climax, hier maakt ‘Lower Your Eyelids To Die With The Sun’ als de track die de cirkel helemaal rond maakt. Natuurlijk was het bij vlagen kitscherig. Maar als je dat ultieme plezier van zo’n jaren tachtig film in een concert kunt stoppen en je komt er mee weg, dan mag dat gewoon. Graag zelfs.