Het concert: Disclosure, Lowlands Alpha, zaterdag 20 augustus 2016
LL16: Disclosure slaagt met vlag en wimpel
Liveshow van de Britten zit gewoon retestrak in elkaar
In de vier jaar sinds debuutalbum Settle de grenzen tussen undergound elekronica en pop totaal overboord gooide, zijn de Britse broertjes Lawrence uitgegroeid tot een act van wereldformaat. Tel maar uit: drie dagen Lowlands, drie headliners. Je zal maar binnen vier jaar in hetzelfde rijtje als Muse en LCD Soundsystem staan. Het is de tweede keer dat Disclosure de Alpha aandoet. In 2014 hadden ze alleen die debuutplaat, en was de ‘live’ show zonder gastvocalisten weliswaar aan, maar muzikaal niet helemaal overtuigend. In de herkansing slaagt Disclosure met vlag en wimpel.
De opening is niet anders dan imposant te noemen. Twee cirkelvormige booths op het podium, minimaal verlicht met een enkele witte lichtrand. Het doet sterk denken aan jaren tachtig klassieker TRON, en dus aan Daft Punk, een act waarmee je in zekere zin het hele concept van Disclosure kunt vergelijken. Muzikaal is het compleet anders, maar Daft Punk live, geen dj-set, ook geen echte live-act, heeft toch wel de grondslag gelegd voor optredens van acts als Disclosure op podia als deze. De Alpha is tot de nok toe gevuld, de verwachtingen zijn voelbaar. Eigenlijk weet je van tevoren al wat er gaat gebeuren, maar als Disclosure opkomt en 'White Noise' instart, kan het je geen moer schelen. Wat een hit.
Durf ik het nog te vragen?
Nee, ook vanavond zijn er geen gastvocalisten. Het kan ook bijna niet anders. Kijk maar eens naar wie er op die twee platen staan: Sam Smith, NAO, AlunaGeorge, Gregory Porter, ga zo maar door. Op de tweede plaat stonden voornamelijk gevestigde namen, de obscuurdere artiesten op het debuut zijn inmiddels bijna allemaal sterren op eigen kracht. De vocalen van 'F For You' komen van een bandje, met een toffe visual: Howards silhouet wordt in neonlijnen weergegeven op de schermen.
Is het een groot gemis?
Eigenlijk niet. De 'live'show van de Britten zit gewoon retestrak in elkaar. Je kriijgt waar je voor betaald hebt: Disclosure. Niets meer, zeker niets minder. Het is ruim voldoende. Ze hebben genoeg knallers om een soort greatest hits-revue te doen, gelukkig kiezen ze een andere route. Na de hitrijke opening duiken ze wat meer de diepte in, het tempo iets omlaag. Geen vreemde keuze eigenlijk: op een, laten we zeggen, techno-light feestje kan een willekeurige Disclosure-plaat voor een climax zorgen, dus andersom werkt ook.
Je komt hier toch om te knallen?
Laat daar geen misverstand over bestaan, bij Disclosure wil je gewoon lekker hard gaan. Dat lukt ook makkelijk. Ze hebben een feilloos gevoel voor timing. Net wanneer je aandacht verslapt, komt er weer zo’n knaller. ‘Nocturnal’, de samenwerking met The Weeknd, komt live ineens aan. De duistere baslijn werkt zoveel beter in een dampende festivaltent, als je praktisch geen ruimte hebt om zelf te dansen en dus maar met de massa meebeweegt. Het slot is, net als de opening, nagenoeg perfect. Je komt weliswaar niet voor verrassingen te staan, maar de Gregory Porter-samenwerking ‘Holdin’ On’ blijft een toptrack. En ja, natuurlijk, er kan maar één echte afsluiter zijn voor de set van Disclosure. Met een enkele klap op een trigger wordt een flard van het refrein van 'Latch' de zaal ingeknald. Tientallen meisjes rijzen de lucht in, de handen omhoog, de vingers in een hartjesgebaar. Dit is wat je wil, een laatste keer helemaal los, om vervolgens het echte nachtprogramma in te duiken.