Het concert: The Kills, Lowlands India, vrijdag 19 augustus 2016
LL16: Sexier dan The Kills wordt het niet
Muzikaal valt er nog wel wat te halen
Met de nieuwe plaat Ash & Ice zijn The Kills een nieuwe weg ingeslagen. De drumcomputer is met vervroegd pensioen gestuurd, in plaats daarvan is het Brits-Amerikaanse duo aangevuld met een drummer en een toetsenist-bassist. Het album opent ijzersterk, maar na een paar nummers zakt de spanningsboog in. Op SXSW overtuigden ze nog niet echt, tijd voor een herkansing in de India.
Eén ding moet je ze sowieso nageven. Los van de muziek, cooler dan The Kills zie je ze niet gauw. Het charisma druipt er werkelijk vanaf. Jamie Hince is precies arrogant genoeg. Achteloos een plectrum het publiek inwerpen, een brutale glimlach op zijn gezicht. Alison Mosshart domineert het podium met katachtige passen, achteloos sexy. Als je dicht genoeg bij het podium staat om haar mimiek te zien, ben je verloren, alles en iedereen pakt ze moeiteloos in. Haar smalle lijf schokt en deint, ze wisselt continu af tussen ingetogen en uitdagend. Het ene moment voorovergebogen in de monitor, alsof ze in het nummer wil kruipen, het andere moment zelfverzekerd, haast brutaal over de bühne paraderend, zoekend naar oogcontact met eenieder die het aandurft.
Kat in het bakkie, toch?
Tja, net als op plaat zijn The Kills bij vlagen briljant, maar vaker matig. Bij nummers als 'Future Starts Slow' en nieuwe single 'Doing It To Death' klopt alles, die fenomenale uitstraling tilt de muziek naar een hoger niveau. Maar wanneer het muzikaal minder overtuigend is, worden die maniertjes al gauw irritant. Met name Hince heeft er een handje van. Als je door je knieën zakt voor een legendarische gitaarsolo moet die solo daadwerkelijk legendarisch zijn, met de drie akkoorden die hij twee keer herhaalt kom je er niet. Slide guitar spelen met je microfoonstandaard is echt een hele toffe gimmick, maar in dit geval komt het over alsof er meer tijd gestoken is in het visuele aspect van het optreden dan in het zorgen dat de nummers live sterk staan. Zonder geluid zou je moeiteloos aannemen dat je naar een act van wereldformaat kijkt.
Valt het muzikaal zo tegen dan?
Slecht kun je het niet noemen, maar bij vlagen is het echt slordig. Hince gaat op gitaar vaker dan eens de mist in, terwijl het geluid van The Kills toch echt voornamelijk gestoeld is op ijzersterke riffs. Mosshart kapt een nummer na een paar maten af omdat het niet lekker loopt en begint opnieuw. Met de toevoeging van twee live-muzikanten is het algehele geluid ook wat ontregeld. Vlijmscherpe gitaarriffs en venijnige vocalen, dat is wat je zoekt bij The Kills. Helaas wordt het bij een deel van de nummers een haast onverstaanbare brei van lawaai.
Teleurgesteld afgedropen?
Het valt mee, maar er zit zoveel meer in dan eruit komt. Tegen het eind van de set herpakt het duo zich aardig. Met 'Siberian Nights' wordt weer duidelijk hoe sterk sommige van de songs in elkaar zitten. Als de rest van de set ook maar in de buurt van het piekniveau van The Kills komt is geen tent te groot.