Het concert: CHVRCHES, Lowlands Heineken, vrijdag 19 augustus 2016
LL16: Eenvormigheid nekt plichtmatig CHVRCHES
Camera kleedt zangeres virtueel uit
Drie jaar terug stond het elektropop trio uit Glasgow ook al op Lowlands. Met het debuutalbum net op zak, en een hype die ze nog niet waar konden maken in de Charlie. Inmiddels gepokt en gemazeld en een album verder zijn ze uitgegroeid tot een festival act die de Heineken aan kan. En indie-darling Lauren Mayberry is in de pers een rolmodel, dat niet zou misstaan in je Rijam schoolagenda.
Lekker ding hè, die Lauren Mayberry...
Zeg begin jij nu ook al? Als er iemand is die zich de afgelopen jaren heeft uitgesproken tegen seksisme en vrouwenhaat, dan is het wel de zangeres van CHVRCHES. Ze was de seksistische opmerkingen via de socials beu en nagelde de trollen aan de schandpaal. Maar wie naar de zijschermen kijkt ziet de regie er weer intuinen. Inzoomen op de strakke spijkerbroek en dan langzaam naar boven glippen via het naveltruitje richting rode getuite lippen. Klinkt als een slechte seks scene uit een Nederlandse film en zo ziet het er ook uit op het scherm. Aan de ene kant logisch vanuit een tv-oogpunt: je wil het zo aanlokkelijk mogelijk in beeld brengen en ze heeft natuurlijk ook een bijzondere uitstraling. Sexy, maar tegelijkertijd ook ongenaakbaar door haar schoenen als kistjes en haar vaak gebalde vuist in de lucht. Aan de andere kant gebeurt die opdringerige beeldregie niet in 'Under The Tide', het enige nummer waar toetsenist Martin Doherty vanavond de lead zingt.
Genoeg! Over muziek graag!
Elektropop nummers met een kop en een staart. Wonderbaarlijk genoeg hebben ze gezien hun live status nog nooit een echte chart hit gescoord. Deels licht dat aan ongelukkige promotie, deels aan de eenvormigheid van de nummers. Nooit word je echt verrast, steeds dezelfde opbouw en de galm van Mayberry eroverheen. Zeker na een nummer of zes is het een reddingsboei als Doherty even het roer overneemt. Tegen het eind van het optreden gaan hele groepen vast weg naar het belendende bandje Muse in een tent verderop. Toch een veeg teken. Zeker als net de beste nummers 'Bury It' en de doorbraaksingle The Mother We Share aan het eind van de set zitten - het radiohitje Lies wordt niet eens gespeeld.
Zijn ze gegroeid op het podium na drie jaar?
Zeker. Destijds moest het optreden het hebben van de ontwapenende charme van de stokstijve Mayberry, terwijl haar kompanen op metershoge stellages speelden. Inmiddels weet Mayberry het hele podium te bespelen en heeft ze voor elk nummer een foefje ingestudeerd. Zelfs het meedrummen wordt ons niet gespaard. Het kan toermoeheid of een gebrek aan improvisatiemogelijkheden in de elektronische set zijn, maar hoe professioneel het ook wordt gebracht, het geheel oogt plichtmatig. Jammer.