Marius Lauber zit op zijn gemak in een Amsterdams hotel. Hij heeft er zin in, is blij het eindelijk over zijn debuutalbum te kunnen hebben. Hij heeft zijn tijd genomen er in zijn eentje aan te werken en het lag stiekem al best een poosje af op de plank voor het nu eindelijk uitkomt. ‘We traden veel op, maar ik trok aan de noodrem’, verklaart de jonge Duitser de lange aanloop naar het album. ‘Het idee van een album boezemde ontzag bij me in. Het heeft zo’n lange geschiedenis in de popmuziek. Ik vond dat ik me echt moest ontwikkelen als liedjesschrijver en me minder richten op het geluid. Bij mijn oude nummers heb je na tien seconden al door wat het idee is. Dat was voor toen prima, maar nu moest het anders. The Beach Boys' Pet Sounds leerde me wat een popalbum kan zijn. Voor mijn eigen album ging ik voor het eerst echt nummers schrijven. Refrein, couplet. Dat zou ik een paar jaar terug nooit gedaan hebben.’ 

Snelle laptop
Even een sprong een paar jaar terug, naar het ontstaan van Roosevelt. Het begon allemaal als een van de vele probeersels van Lauber. ‘Toen ik nog in een bandje zat, was ik degene die in de oefenruimte de demo’s maakte. Niet omdat ik het per se wilde of leuk vond, ik had simpelweg de snelste laptop. Ik begon dingen uit te proberen. Eerst postrock, omdat ik heel erg van Mogwai en Explosions in the Sky hield. Ik heb zelfs nog even 90’s rock gemaakt, in de hoek van Pavement. Toen ik van net buiten, naar de stad Keulen verhuisde, ontdekte ik elektronische muziek. Ik probeerde iets dansbaarders, en daar kwam 'Sea' uit. Ik besloot dat ik dat wilde doen, en dat dat Roosevelt ging worden.’ Het werken aan materiaal voor een album bracht Lauber naar Berlijn. Niet vanwege het nachtleven en de broeiende dancecultuur die er in de stad heerst. ‘De stap naar Berlijn was puur praktisch. Er was een studio die ik kon gebruiken. Ik heb helemaal niets met de stad. Toen de studio werd opgeheven verhuisde ik direct terug naar Keulen.’

Fysieke reactie
Die interesse voor elektronische muziek zorgt er ook voor dat dj-en, zeker in de beginjaren, een onderdeel van Roosevelt is. ‘Nu dj ik vooral nog voor de lol, maar door dat draaien kwam ik er achter hoe mensen fysiek reageerden op muziek. Niet alleen werd de 4/4 kick de basis van mijn muziek, maar ik wilde een zelfde reactie als ik live speel. Het publiek moet dansen. Ze moeten het idee hebben dat ze uit zijn. Niet zoals met veel andere concerten stilstaan en luisteren, en dan achteraf zeggen dat ze het leuk vonden. Als ik draai zie je meteen een reactie als ik aan een knop draai. Of als mensen stoppen met dansen, dan weet je dat de plaat slecht valt. Ik heb die feedback nodig bij optredens. Vanuit die ervaring weet ik ook beter wat de spanningsboog is van het publiek. Live rekken we de nummers nog veel meer dan op het album. In het begin durfde ik niets aan de nummers te veranderen, was ik ook bang als de band iets anders probeerde. Ik moet accepteren dat ik live gewoon een coverband van mijn eigen materiaal ben. Dat geeft vrijheid. Het maakt het ook spannend, als ik met de band speel zijn er zo veel manieren waarop het mis kan gaan. De break in ‘Sea’ duurt op plaat maar twee seconden, live rekken we het tot vier minuten. In het begin was het nog langer, maar soms zagen we mensen tijdens die break naar de bar lopen. Dat gebeurt dan een paar keer, en dan weet je dat je het moet aanpassen.’

De dansvloer is dus nooit ver weg bij Roosevelt, en dat hoor je net zo goed op het album. Veel invloeden uit 80’s syntpop, een beetje house, veel disco. Die invloeden zie je ook allemaal voorbij komen als je Lauber’s Spotify-playlists bekijkt, zowel die voor overdag, als die voor de nacht. Arthur Russell is een opvallende naam uit het dag-lijstje, juist ook omdat het niet een van zijn Loose Joints-disco tracks is, maar een combinatie van het experimentele cello werk en een popliedje van de cultmuzikant uit het New York van de jaren tachtig. ‘Russell is belangrijk voor me. Toen disco in de 80’s vooral in de logische euforische richting ging, bracht hij er een melancholische laag in aan. Ik heb dat proberen te doen met mijn zang, en met akkoorden die soms net een beetje vals zijn. Dat vind ik het mooiste wat er is, nummers waarbij je niet helemaal weet hoe je moet reageren. Dat je in een club vol euforische mensen staat, en er opeens een vocal inkomt die je intens raakt. Het moet als een paradox zijn. Daarom houd ik niet van bijvoorbeeld Bon Iver, die kiest te veel één emotie. En dat is waarom ik James Blake weer zo goed vind. Soms bouwt hij de allermooiste harmonieën, om er dan weer af te breken met een enorme bak noise.'

Eindeloos schaven
‘Die grenzen opzoeken is uiteindelijk het lastigst. Want het moet allemaal wel in het Roosevelt geluid passen. En de mogelijkheden zijn tegenwoordig eindeloos als je met software werkt. Helemaal als je zoals ik alles in je eentje doet, en geen producer of mixer hebt die keuzes maken of hun mening geven. Ik heb altijd wel een paar regels voor mijzelf. Ik wil bijvoorbeeld geen 180 bpm track maken, het moet passen in mijn geluid. Ik zie vrienden van me, die veel virtuozer zijn, eindeloos lagen op elkaar plakken en vervolgens compleet stuurloos zijn. Ik heb in elk geval schetsen en die regels in mijn hoofd voor ik begin. Alsnog ben ik gemiddeld een half jaar bezig per track. En dan nog is het niet af. Met remixes is dat makkelijker. Die moeten meestal in een week af en vaak ben ik daar zelfs trots op. Dan verbaas ik me jaren later over dat ik zo snel een drum heb ingespeeld, of een goede extra riff heb bedacht. Mijn eigen nummers zijn vak pas af, als het label tegen me zegt dat ze af zijn. Ik kon daarom lang niet naar het album luisteren. Ik dacht alleen maar; hier had ik toch nog een extra take moeten doen, hier kon ik nog wat schaven. Maar nu andere mensen er naar geluisterd hebben en ze zeggen dat het goed vinden, ben ik wel tevreden. Ook hier heb ik die feedback nodig, nu om het af te sluiten.’

Prijsvraag:
Welke Nederlandse DJ dook op in een graafmachine, op Roosevelts Instagram?

Kaarten winnen voor Lowlands? Stuur dan het antwoord op de bovenstaande vraag, plus je naam, adres, geboortedatum en telefoonnummer naar 3voor12-prijsvraag@vpro.nl met als onderwerp 'LL16 Roosvelt'. Je maakt kans op twee vrijkaarten voor het hele festival. De winnaar wordt vanavond in 3voor12 Radio bekend gemaakt, van 21:00 tot 00:00 op 3FM.
Let op: alleen antwoorden die voor donderdagavond 21:30 zijn ingestuurd dingen mee.