Wie de zoete stem van Weyes Blood hoort, zou hem kunnen herkennen van de bijdrage op Ariel Pinks Haunted Graffiti’s ‘Mature Themes’, maar voor de minder oplettende muziekliefhebber is Natalie Mering een nieuwkomer. En dat is ergens wel logisch, want al een klein decennium zweeft ze onder het oppervlak. Ze speelde in het folkcollectief Jackie-O Motherfucker, zong zoals gezegd met Ariel Pink en dook dit jaar al eerder op bij de singer-songwriter Drugdealer. Maar haar albums vielen nog niet zo op zoals haar vierde langspeler Front Row Seat To Earth dat wel doet. Op die plaat hoor je een vleugje van de stem van Julie Holter en de croon van Karen Carpenter, met een duistere, dystopische ondertoon in haar teksten. Verstilde liedjes in de folktraditie van de jaren zestig en zeventig die nergens gedateerd klinken.

Haar muzikale leven begon echter heel anders. Natalie Mering groeide tijdens haar hele jeugd in Californië op met worship-muziek. Dat dankte ze aan haar ouders, born-again Christians en dus een leven vol toewijding aan God. 'Bij ons thuis waren vaak bijeenkomsten waarbij veel geschreeuwd werd en mensen genezen en verlost werden van het kwaad. Ik wist natuurlijk niet beter, maar opgroeiend wist ik al dat ik anders was. Dat er altijd wel een duivels klein meisje was.' Het liep spaak toen ze op haar zestiende haar vader overtuigde dat zijn dochter anders dan hem was. 'Ik liet hem zien dat de wereld wetenschappelijk anders in elkaar zit dan in het Oude Testament beschreven is. Ik zag in zijn ogen dat ik z’n wereld omver schopte. We hebben daarna nooit meer gediscussieerd over God. Ik hou van mijn ouders, ze hebben het goed en het is knap dat ze al zoveel jaar bij elkaar zijn.'

Haar eigen muzikale kant leerde ze via haar vader kennen, die op zijn eigen viersporenrecorder liedjes voor God en de kerk opnam en waarbij zij als klein meisje in het kerkkoor zong. 'Op een avond pakte hij zijn gitaar en begon liedjes van Chuck Berry te spelen. Toen kreeg ik wel een beetje door dat hij niet alleen maar over de kerk en god kon zingen. Hij begon meer rock 'n' roll-liedjes te spelen en vervolgens vertelde hij dat hij ooit in een band speelde.' Vader Sumner Mering bleek voor zijn christelijke wedergeboorte een charismatische frontman van een ietwat obscure new wave-band; Sumner, uit de beginjaren ’80 die welgeteld één plaat uitbrachten op het Asylum/Elektra label. 'Ik kon niet geloven dat hij een totaal ander persoon was, vroeger. Het was echt een revelatie, misschien wel een omgekeerde, haha.'

Net als in haar muziek is het de oude ziel in het lichaam van een jonge vrouw als je haar hoort spreken. 'Ik ben 28, maar ik kan me echt nog goed het tijdperk vóór het internet herinneren. Ik las vooral boeken om aan informatie te komen. Bands als Black Flag of Misson of Burma waren niet te googlen. Ik kwam drie weken lang elke dag thuis van school en rende meteen naar m’n slaapkamer om me in Our Band Could Be Your Life van Michael Azzerad onder te laten dompelen. Die aandachtsspanne is er tegenwoordig niet meer. We voelen allemaal wel dat er iets in de lucht hangt, maar volgens mij heerst er een collectief gevoel van hulpeloosheid. We doen er te weinig mee, behalve dat wat ons als Millennials typeert. Je leeft maar één keer, toch? We zijn de verloren generatie, op weg naar het vagevuur. Ja, ik heb dat vaker gehoord, haha.'

Het klinkt allemaal wel heel erg alsof er in de zangeres een enorme doemdenker verborgen zit, maar uiteindelijk hoor je in ‘Generation Why’ een positieve boodschap. 'Het belangrijkste wat ik je in die drie minuten wil vertellen is dat je niet bang hoeft te zijn voor de gevolgen van de wereld waar we nu in leven. De toekomst kan nog zo donker en duister zijn, uiteindelijk zijn we ook gewoon suckers voor de kattenvideo’s die we kijken en waar we heel week van worden. We kunnen heel hartverwarmend zijn. Mensen zijn elastische wezens. Als we ons instinct volgen, blijven we overleven.'