Dit jaar neigt het weer naar een ander uiterste. De zon is erg fel, wellicht draagt dat bij aan het feit dat het rond een uur of twee nog behoorlijk rustig is in het Twiske. Aan de programmering kun je dat niet wijten. Maxi Mill in de Amsterdam tent is lekker bezig, zijn melodische techno is een fijne opwarmer. Stijn Sadee mixt bij de Salon funky house, een vleugje disco en africana. Veel van het leukste op Welcome To The Future gebeurt in de kleinere hoekjes van het festival. De Salon ligt haast verstopt in het bos. Je moet kiezen, of de mensenmassa van de Main trotseren, of via de vrolijk ingerichte 'Dijk van een markt' een zandheuvel beklimmen. Het is het zeker waard. De hele dag hangt er de onstpannen vibe van een piepklein festival, terwijl je op steenworpsafstand van een gigantische menigte staat te dansen.
Welcome to the Future beleeft een triomfantelijke terugkeer
Na afgelasting in 2015 zet het Amsterdamse festival een topeditie neer
2015 is een jaar waar de organisatie van Welcome To The Future niet snel aan terug zal willen denken. Noodweer gooide roet in het eten voor het Amsterdamse festival, dat de veiligheid van de bezoekers niet kon garanderen en dus afgelast werd. Een jaar later is er een herkansing op evenemententerrein Het Twiske.
Het contrast tussen de zeven podia maakt WTTF spannend. Het gevoel dat je ergens anders een nog mooier feestje mist daagt je uit om je vaak te verplaatsen. Maar met 46 artiesten in twaalf uur is er geen mogelijkheid om alles mee te krijgen. Niet dat het niet geprobeerd wordt. De vele routes tussen de podia zijn altijd drukbevolkt. Het festival zet in de promotie niet direct bepaalde acts neer als headliners. Toch merk je dat er voor bepaalde namen van tevoren meer animo is. De Techno tent, een van de drie grootste podia, is de hele dag goed vol, maar als Paul Ritch begint, is de respons gigantisch. Hij geeft vanaf de eerste seconden vol gas, en ver buiten de Techno gaan de handjes omhoog en snellen mensen naar binnen. Dit laat nogal in gat in de Amsterdam, waar San Proper tegelijkertijd aan zijn live-set begint. Op Welcome To The Future heeft hij een drummer/percussionist bij zich, zelf grijpt hij af en toe zijn gitaar om zijn beats van een extra randje funk te voorzien. Aan het begin van zijn set moet hij hard werken. In de halflege zaal is het niet meteen aan, eerst moet de kat uit de boom gekeken worden. Zijn twee jaar oude track 'Burn For Love' maakt daar snel een eind aan. Hij raast, af en toe zingend, af en toe rammend op een cowbell over zijn kleine podium, op vloerniveau voor de verhoogde DJ-booth. Zijn rauwe energie werkt aanstekelijk, binnen no time druipt het zweet van het tentzijl van de Amsterdam. Tom Trago neemt het stokje graag over. Het contrast tussen de wilde liveshow van San Proper en zijn dampende four-to-the-floor is heel even wennen, maar de ervaren Trago geeft je precies wat je nodig hebt op de inmiddels snikhete middag. Zijn zwoele houseset is perfect om op te bewegen, maar niet teveel.
Hier en daar is er aandacht voor de classics. Tom Trago gaat voor Robert Palmer met 'You’re In My System', Paco Osuna zorgt voor instant euphorische gevoelens met 'Born Slippy', maar Carl Craig spant de kroon. Vroeg in zijn stevige Detroit technoset zet hij de Circus op zijn kop met 'Sweet Dreams' van Eurythmics. Hij maakt gretig gebruik van soulsamples om de spanning op te bouwen. De bas even naar de achtergrond, een herkenbare sample erin, heel eventjes rust en dan weer vol gas. De inrichting van de Circus is slim gevonden. Aan beide zijden van het verhoogde podium staat een trap, waardoor je achter de DJ kunt staan dansen. Dit zou verkeerd uit kunnen pakken, niemand zit te wachten op een cheesy vipdeck gevuld met champagnedrinkende bobo’s en ander volk dat gezien wil worden. In dit geval is het tegendeel waar. Omdat het meestal behoorlijk donker is krijg je een intens clubgevoel op het kleine podium achter Craig. De boilerroom-achtige setting is juist hartstikke intiem. Daarbij zie je vanuit de zaal af en toe een glimp van een man of vijftig die helemaal losgaan, wat meer met je doet dan de gemiddelde visual.
Als het eindelijk af begint te koelen aan het begin van de avond gaat het tempo weer hoger. Met Cajmere, Len Faki, Extrawelt en The Martinez Brothers heb je een diverse keuze, maar overal gaat het hard. Welcome To The Future is een festival van constanten. Het staat constant vol bij de Techno en de Main, en het is constant aan in de Circus. Bij vlagen is het er wat leeg, maar juist dat zorgt ervoor dat er aan de randen genoeg ruimte is om je helemaal over te geven. Karotte & Gregor Tresher schroeven het tempo zo hoog op de dansende benen, inmiddels moegestreden door een hete dag, het amper bij kunnen houden. Nergens is het clubgevoel groter dan bij de uitstekende afsluiter van Circus. Ja, het is tegen het einde half leeg. Maar de overgebleven strijders gaan harder dan ooit. Je kon erop wachten, de gigantische ballonnen die op metershoge palen buiten de Circus stonden kunnen daar natuurlijk niet blijven hangen. Door de hete lampen die vlak boven de zaal hangen zijn ze een kort leven beschoren, maar het levert een kort Kees van Hondt-achtig momentje op waardoor het feestgevoel een extra randje krijgt. Karotte & Gregor Tresher geven een zware, intense set weg. Er tegenover bouwt De Sluwe Vos een uitstekend housefeestje. Een flinke dosis funk, hier en daar een flard van een meezinger zoals Bingo Players-knaller 'Cry (Just a Little)'. Een jaar na de rampzalige afgelasting is Welcome To The Future triomfantelijk. Uitstekend weer, een sterke, breed geprogrammeerde line-up en precies de juiste mix tussen massale en kleinschalig feestjes maken de tiende editie van het Amsterdamse festival tot een hoogtepunt.