Pascal Pinkert begon dit project, net als zijn Dollkraut-alias, “uit voorliefde voor oude wave-muziek uit de jaren zeventig. Ik ben dat altijd blijven volgen en luisteren. Ik probeer het niet te kopiëren, maar wel nieuw leven in te blazen. Het is de combinatie van al die minimale elementen die ik tof vind: drumcomputer, synthesizer, nog een synthesizer, crappy microfoonkabeltje en dan maar kijken wat het schip strandt.” Voor de tekst schakelde hij een vriendin in: Miriam van de band Sterk Water, die zo’n beetje in dezelfde hoek opereert. “Ik mailde haar: heb je nog een tekst liggen? Toen zijn we samen eraan gaan werken. Ik weet eigenlijk niet waarom ik het per se in het Nederlands wilde doen, waarom niet? Het is vaker gedaan in de eighties, ik vind dat niet alles Engelstalig hoeft te zijn.”

Meer muziek?
Als Dollkraut speelde hij al enkele tracks van De Ambassade live, bijvoorbeeld op het nieuwe festival Nachtiville. “Die nieuwe nummers zal ik blijven spelen met de Dollkraut-band, ik vind het niet zo zinvol om er een aparte nieuwe band voor op te richten. Het is een beetje een andere richting, maar Dollkraut zit er ook wel in. Ik vind de nummers zelf in elk geval niet uit de toon vallen.” Wel volgt er meer muziek onder de naam De Ambassade, denkt Pinkert. “Dat ben ik wel van plan, het lijkt sowieso alsof er een revival aan de gang is. Arbeid Adelt, een bandje met die bekende Belg van Tien voor Taal (Marcel Vanthilt, red.) heeft laatst ook een nieuwe plaat uitgebracht bij Excelsior. Zij hebben veel meer mooie dingen gedaan. Ik hoop dat meer bandjes weer dit soort muziek gaan uitbrengen. Ik wil er niet zozeer op teruggrijpen, maar het laten voortgaan.” Of er een heel De Ambassade-album volgt, weet Pinkert nog niet. “Daar heb ik nog niet echt een kijk op. Ik vind dit soort singletjes wel goed passen bij de muziek, het is leuk om het compact uit te brengen.”