Hoe zal het gegaan zijn op Tame Impala HQ? Ging de telefoon? De publisher: jongens, Rihanna wil een nummer van jullie coveren. Nee, niet The Less I Know The Better, niet de zwoele ballade Cause I’m A Man, maar New Person, Same Old Mistakes. Wat, die? Het laatste nummer van de nieuwe plaat, nog nooit live uitgevoerd? Jazeker, die. Daags nadat het nieuwe album van de superster met haar eigen bewerking uitkwam, krijgt Amsterdam het live-debuut, aangekondigd als: “This is a brand new song, we’ve never played. Let’s see how it works out.”
Tame Impala schiet soepel uit de startblokken in oogstjaar 2016
Australiërs geven grootste headline-show op Nederlandse bodem
“Hebben jullie zin om mee te zingen?” Het klinkt nog steeds een beetje onwennig uit de mond van Kevin Parker, frontman van Tame Impala. Maar alles is veranderd in het afgelopen jaar. Van een introvert stel buitenbeentjes dat wel eens per ongeluk op een hoofdpodium belandde, is Tame Impala uitgegroeid tot belangrijkste alternatieve doorbraak van 2015 en de gedroomde headliner van ieder middelgroot festival in 2016. Zelfs Rihanna weet dat.
Episch lang kunststukje
Het is vandaag de afsluiter van een set die begon met de Song van het Jaar: Let It Happen. Stug houdt de band de oorspronkelijke volgorde van de set aan, ondanks dat het episch lange kunststukje uitgroeide tot een signature song waar mensen hier een kaartje voor gekocht zullen hebben. De psychedelische loops van het tweede deel worden nog wat langer uitgesmeerd dan normaal, maar in plaats van een daverende apotheose, hebben ze nu een verleidelijk effect. Tame Impala zuigt het publiek naar zich toe, in plaats van het met machtsvertoon af te bluffen.
Dat Tame Impala ineens op de kaart staat in mainstream popkringen, is niet zo heel gek als het twee jaar geleden nog geleken zou hebben. De band begon zelf immers met knipogen naar meer toegankelijke popproducties, maar dan wel met een heel eigen sound. Net als de twee voorgangers is heel album Currents gedrenkt in effecten. Natuurlijk de galmende lagen gitaren en synths, maar ook de drums, die opvallend genoeg te midden van de retro psychedelica een supermodern gevoel uitstralen. Het veranderde Tame Impala van een introverte band voor serieuze muziekliefhebbers in een uitbundige, hippe band. Kleurrijk ook, niet alleen door de stijlvolle klassiek-psychedelische visualbombardementen op het podium, maar ook dankzij muzikale verrassingen als een discohupje van twee maten in rocker Elephant. De regels van het perfecte popliedje lapt Kevin Parker steevast aan zijn laars, en toch kloppen zijn songs.
Slow burners
Opvallend genoeg zijn het niet de meest catchy of stevige nummers die de zaal het allermeest in extase brengen, maar juist de slow burners. Eventually bijvoorbeeld, traag en merkwaardig van structuur, live uit volle borst meegezongen. Hier hoor je op zijn best hoe vernuftig Kevin Parker zijn songs opbouwt uit lagen en lagen gefilterd geluid. Er wordt echt meegezongen vanavond. Eventually… oooooohoooo. Ook de afsluiter van de reguliere set - Apocalypse Dreams - wordt knap en overweldigend uitgebouwd, met zo’n fraaie encore die de zaal vult met euforie alsof het de climax in een dj-set is. De vuisten gaan massaal omhoog.
Het is de eerste show van de tour en van het nieuwe jaar, en Kevin Parker toont zich terecht verbaasd hoe soepel de band weer uit de startblokken schiet. Slechts twee echte dipjes kent de set: het slome Yes I’m Changing en het mindere oudje Alter Ego. Voor de rest is dit veruit het beste concert van de Australiërs op Nederlandse bodem. Beter ook dan hun bewierookte Lowlandsshow. Het festival dat stiekem achter de schermen Tame Impala vastgelegd heeft voor komende zomer, zal vast volgende week de vlag trots uit hangen.