Zo voelt het althans als je de band live aan het werk ziet. Hun banden met harde experimentele bands als Bo Ningen en Swans onderstrepen dat. Maar het een sluit het ander natuurlijk niet uit, zo bezweert Jehnny Beth. Ze klinkt net zo Engels als haar drie bandgenoten, maar heel af en toe verraadt een lichte Franse tongval ineens haar afkomst. ‘Het is juist het contrast dat het boeiend maakt,’ zegt ze. ‘Het is de muziek die zo’n zoete zin draaglijk maakt. Ik had eerst die zin, toen een luide gitaarriff. Ineens kreeg alles een andere betekenis en dacht ik: ja, het kan. Andersom kan het ook werken: Nick Cave & The Bad Seeds werkten naar het schijnt maanden aan de muziek van Stagger Lee, een ongelofelijk gewelddadig nummer.’

Harder en rauwer
Het is natuurlijk niet zo dat Savages ineens romantische ballades is gaan schrijven. Dat was ook absoluut niet de bedoeling. Adore moest harder en rauwer worden dan debuutalbum Silence Yourself, de plaat waarmee de Savages de wereld rond reisde. ‘Toch kwamen er in de studio eerst vooral langzame nummers uit. Die moesten kennelijk eerst uit ons systeem. We hebben die hele set songs weg gegooid, alleen het nummer Adore is overgebleven, maar pas nadat het genoeg als een Savages-nummer klonk.’

Waar hem dat precies in zit vindt ze zelf lastig uit te leggen, maar het moet ergens te maken hebben met weerbarstigheid. In het geval van Adore betekent dat dat het begin weliswaar kalm klinkt, maar wel dreigend, alsof de band je besluipt. ‘If only I’d lived beyond regret, I wouldn’t feel guilty for what I take,’ zingt Beth op een onderkoelde manier, in een soort poging haar territorium af te bakenen. Dan, aan het einde, breekt de song open met een langzaam aanzwellende gitaarmuur en die ene herhaalde zin: ‘I adore life!’ 

Herdefinitie
‘Ik was toe aan een nieuw perspectief,’ zegt Jehnny Beth. ‘Een warmer gevoel. Het is een soort herdefinitie van wat we zijn, als band. Kijk, Savages is geen soloproject, maar ieder van ons wil dat het toch echt een beetje van zichzelf is. We zijn geen collectief, geen unit, we zijn vier individuen. Doordat ik persoonlijker durf te zijn, kunnen de andere drie ook meer van zichzelf geven in hun spel. Soms schrijf ik ook over de band zelf, over de meiden. Het is een ode aan de groep, aan het feit dat je je eigen integriteit voortdurend moet beschermen tegen buitenstaanders.’

Dat gebeurt inderdaad voortdurend in de teksten van Jehnny Beth: aanvallen van buitenaf moeten gepareerd worden. Verleidingen liggen op de loer, valse voorwendselen moeten ontmaskerd worden. Het leven lijkt wel een voortdurende strijd. ‘De strijd tegen alledaagse domheid in de wereld, het gebrek aan nuance, het feit dat mensen niet door lagen heen kunnen kijken. Maar het is ook de strijd tegen iedereen die zichzelf te serieus neemt. Dit album gaat veel meer dan voorheen over de lichte kanten van het leven.’

Sprankjes licht
Dat is eerlijk gezegd best een beetje een opluchting. De sprankjes licht die je meent te zien, die zijn er echt, en ze worden groter als je er op af gaat. Zeker live bruist en sprankelt Savages. Speels was ook het experimentele project met de Japans/Engelse noiseband Bo Ningen. Geïnspireerd door de dada-beweging van begin vorige eeuw stonden de twee bands op een u-vormig podium letterlijk tegenover elkaar. ‘Wij zijn gewend om in structuren te werken, hun muziek ontstaat uit jams. Het was superspannend om die twee werelden samen te brengen.’ 

Twee maanden voor de release van Adore verscheen al een videoclip van het eerste nummer The Answer. Het is een ode aan de energie van het podium. We zien de band spelen voor een uitzinnige massa dansende mensen. Het oogt wat onnatuurlijk, en toch echt. Dat is ook precies wat het is. ‘We zijn naar Lissabon gegaan, omdat Portugal traditioneel een goed land voor Savages is. We speelden daar eerst een show en hebben mensen benaderd voor de videoclip. Wat je ziet zijn dus echte fans bij een echt concert van ons. We hebben de hele dag voor ze gespeeld. Het was intens. De interactie met ons publiek is super belangrijk voor ons. Soms voel je de opwinding in de zaal al voor je opkomt. Dat zijn de momenten waarop je weet: we kunnen dit alleen maar mooier maken.’

Zo is Savages in korte tijd uitgegroeid tot een zelfverzekerde en compromisloze rockband, in een tijd waarin de Engelse charts geregeerd worden door dance-pop cross-overs en r&b. Het is wachten op een nieuwe explosie van gitaarmuziek, maar of die op tijd komt voor Savages? ‘Je hebt nu eenmaal weinig invloed op wat de mensen goed vinden,’ zegt Beth. ‘Ik geloof dat het een soort magie is, dat op een gegeven moment de tijd rijp is. Daarom heeft het ook geen zin om compromissen te sluiten in plaats van je hart te volgen. Weet je wat het is met rockmuziek? Rock draait om puurheid, om authenticiteit, je moet er echt in geloven. Het mag geen onderdeel zijn van de machine, het moet iets hebben om zich tegen af te zetten. De grote muziekschrijver Greil Marcus zei ooit iets als: ik hoorde voor het eerst dat rock ’n roll dood was in 1957. Ik ben sindsdien talloze keren naar de begrafenis geweest, maar steeds stond het lijk weer op waar we bij stonden.’