Amanda Bergman profiteert van gewijde stilte
Dik een uur staan mensen in de rij voor het optreden van Amanda Bergman in de kerk. Reden: er is een keyboard zoek. Het goede nieuws: het is gesignaleerd op het eiland, en even na twaalven scheuren de ‘backline boys’ met hun karretje naar de ingang van de kerk. Bergman kent de weg op Vlieland, ze was hier al eens met The Tallest Man On Earth, haar toenmalige echtgenoot. Inmiddels werkt ze aan een solocarrière aan de hand van Petter Winnberg, met wie ze ook al in de band Amason zat. Hij is een robuuste Zweed met van die vikingvlechten, zij een supercharmante dame met een hoedje over haar krullen. Haar muziek valt samen met de hartslag van het eiland: dromerige pop met een zweem Scandinavische melancholie, met een kraakheldere stem die de akoestiek van dit gebouw goed kan hebben. Het is een tikkeltje romantisch, maar niet klef. Het werkt niet alleen goed in de kerk, waar ze met enkel Petter speelt, maar ook drie uur later Bij De IJsbaan, waar het publiek ademloos luistert naar haar liedjes in full band uitvoering. Amanda Bergman zet hier voet aan wal. (Atze de Vrieze)

Hadden we het bij het rechte eind?
√ Jazeker.
2. Totaal niet.
3. Geen idee.

Euforische Jemenitische viering bij A-WA
Bij de eerste blik denk je met een typische Songfestival kitsch-act te maken te hebben: drie Israëlische zusjes in kleurrijke gewaden, met frutsels op hun hoofd. Niets is minder waar: dit A-WA kunnen we volkomen serieus nemen. Reken maar, hen gaan we de komende tijd op nog veel meer festivals zien. Maar wat horen we nu precies? De drie zusjes komen uit Tel Aviv, maar ze onderstrepen zelf voortdurend de invloed van hun Jemenitische grootouders. De Jemenitische grooves klinken supermodern dankzij het nerveuze synthgeluid dat we ook kennen van Omar Souleyman, maar de grooves van A-WA zijn verder een stuk relaxter dan die van de Syriër. Een stuk toegankelijker ook, maar toch echt fris en spannend, en als dansband altijd beter dan de zoveelste reggae- of balkanband. Daarover gesproken: af en toe hangen de dames ook in een soort achterwaartse reggae-vibe, om vervolgens met een paar rake drumroffels over te gaan tot een volledige Jemenitische viering, die leidt tot complete euforie op het veld. (Atze de Vrieze)

Hadden we het bij het rechte eind?
√ Jazeker.
2. Totaal niet.
3. Geen idee.

Amber Arcades groeit met de maand
Het goede nieuws van Amber Arcades: de band rond Annelotte de Graaf is sinds begin dit jaar een stuk gegroeid, meest opvallend het samenspel met gitarist Alex Huis In ’t Veld, die mooie, lichte accenten zet. Het slechte nieuws: dit is een van de laatste optredens met Alex, want hij gaat terug naar school. Het is de harde realiteit voor een band als Amber Arcades, die ondanks lovende kritieken nog keihard moet werken om een voet tussen de deur te krijgen. Bij Great Wide Open zit die voet heel stevig. Amber Arcades speelde dit voorjaar namelijk al op Here Comes The Summer, en ze is daar nogal blij mee, zo vertelt ze elke keer in haar wat koddige praatjes tussendoor. Beter laat ze de liedjes spreken, want zowel de kalme droompop als de iets pittiger songs als Come With Me, Fading Lines en afsluiter Turning Light werken goed. Echt een prima set, waarin nog maar een keer opvalt hoeveel sterke liedjes er op haar album staan. Eens kijken wat de jury van de 3voor12 Award daarvan vindt... (Atze de Vrieze)

Hadden we het bij het rechte eind?
√ Jazeker.
2. Totaal niet.
3. Geen idee.

De vonk slaat niet over bij Mike Krol
De Amerikaanse designer en zanger Mike Krol doet op vrijdagavond een poging de Bolder op zijn grondvesten te laten schudden met rechttoe-rechtaan garagerock. De zaal is tot iets over de helft gevuld en al snel wordt duidelijk dat de frontman niets aan het toeval overlaat: hij heeft zich opgedoft als een soort Zware-Jongen-meets-Zoro, inclusief masker, zwarte cape en gestreept shirt. De band combineert retestrakke riffs met overstuurde zang, Krol loopt meerdere malen het publiek in, rolt graag over het podium, maar het vuur slaat niet echt over naar het publiek. De tracks van zijn laatste album Turkey, dat in slechts vier dagen werd opgenomen, kloppen van begin tot eind, maar toch mis je ergens nog iets bij deze band. Is het de power? Nee, dat niet, want aan energie geen gebrek. Wel ontbeert Krols muziek de kleine details en ritmewisselingen die een band als deze écht onderscheidend zou maken. In een kleine zaal vol diehard fans is deze show ongetwijfeld een ongekend succes, maar voor een halfgevulde Bolder is het net niet goed genoeg. (Flip Kloet)

Hadden we het bij het rechte eind?
1. Jazeker.
√. Totaal niet.
3. Geen idee.

Mozes And The Firstborn is opgeladen voor een nieuw hoofdstuk
Voor Mozes And The Firstborn is dit een speciaal weekend. Na lange tijd speelt de Eindhovense band weer een show op een zomerfestival. En niet zomaar één: het is de releaseshow van nieuwe album Great Pile Of Nothing dat sinds afgelopen vrijdag uit is. Dat is ook aan het publiek van Into The Great Wide Open niet voorbij gegaan, want het bos staat ramvol met enthousiast en nieuwsgierig publiek. Setopener is een stukje van Tom Petty's Into The Great Wide Open (dat Mozes opnam voor het festival), waarna de band vervolgt met eigen werk. Naast nieuwe songs ontbreken hitjes als Power Ranger en I Got Skills niet. De jongens hebben hard gerepeteerd en aan hun reactie te zien, zijn ze blij met het effect op het publiek. Het inspireert frontman Melle Dielesen om over het hek voor het podium te springen, om daarna op zijn kop te gaan staan. De live-reputatie van Mozes And The Firstborn was al uitstekend, maar deze releaseshow laat zien dat ze helemaal opgeladen zijn om, met het zeer sterke tweede album in de pocket, de Nederlandse poppodia langs te gaan en nog véél meer zieltjes te winnen! (Flip Kloet)

Hadden we het bij het rechte eind?
√ Jazeker.
2. Totaal niet.
3. Geen idee.

Geen beter begin van de dag dan Golden Dawn Arkestra
Na een regenachtige nacht brengt Golden Dawn Arkestra weer wat positiviteit naar Vlieland. De band loopt, gekleed in flamboyante kostuums, in processie richting het podium en zodra ze starten begint de zon te schijnen. Een dag eerder stonden ze al op het Open Veld, vandaag vervangen ze Isaac Gracie op de IJsbaan. De psychedelische afrobeat en naam van de band hinten naar het beroemde Sun Ra Arkestra en die invloeden zijn vooral hoorbaar in de arrangementen. De show van vandaag is speciaal voor kinderen, die halverwege met hun zelfgeknutselde gitaren het podium op mogen. Zo'n podiuminvasie zagen we gisteren bij Ronnie Flex, maar dit is speciaal voor de allerkleinste kids op het festival. De psychedelische invloeden laat de band vandaag achterwege: de set bestaat vooral uit dansbare funknummers. En dat werkt perfect. Golden Dawn Arkestra was voor het eerst in Nederland, maar mag gezien dit overtuigende optreden snel terugkomen! (Flip Kloet)

Hadden we het bij het rechte eind?
√ Jazeker.
2. Totaal niet.
3. Geen idee.

Wild Beasts geeft genoeg, maar niet alles
Vroeg op de vrijdagmiddag heeft Into The Great Wide Open met de Britse indierockers van Wild Beasts de eerste grote internationale naam van het festival. Op het Sportveld is daar bij aanvang niets van te zien. Enkele tientallen mensen staan klaar, maar het duurt nog best een poos voor het druk wordt. Wild Beasts heeft blijkbaar nog niet de status en allure om van tevoren een serieuze buzz te creëren. Zonde, want de Britten geven een prima show weg. Het is niet spetterend, visueel ook niet bijzonder interessant, maar de sound staat als een huis. Vooral de eerste albums staan vol parels, al heeft het recente Boy King met 'Get My Bang' ook weer een knaller in huis. De Britten ogen ontspannen, een tikkeltje routineus, maar het geluid dat Wild Beasts neerzet blijft bovengemiddeld sterk. Een topshow kun je het niet noemen, maar Wild Beasts op routine is nog steeds beter dan het gros van bands in dezelfde hoek. (Connor Clerx)

Hadden we het bij het rechte eind?
1. Jazeker.
2. Totaal niet.
√. Geen idee.

Was dit je laatste kans om Palace van dichtbij te zien?
Nog voor het eerste album is er al heel wat te doen om Palace. De Britse band gaat als een speer op Soundcloud met 'Veins', en toert aansluitend met slechts twee EP’s en wat losse tracks op zak. De Open Plek is een zee van poncho's en zonnebrillen – het weer is elke vijf minuten ander – maar dit is een band die je niet wilt missen, een heerlijk begin van je dag. De Britten klinken als de liefdesbaby van Foals en Fleet Foxes: indie-hooks die prima in een stadion kunnen, met een soulvol randje en een vleugje blues. 'Have Faith' krijgt je voorzichtig aan het dansen, oogjes gesloten, handjes omhoog. Met 'Break the Silence' gaat Palace een tandje harder, maar heel beheerst. Frontman Leo Wyndham staat voortdurend op zijn tenen, het zweet gutst van zijn voorhoofd, maar Wyndham en zijn band blijven de hele set retestrak spelen. Voor zo'n jonge band zijn ze vroeg volwassen, de sound lijkt helemaal af. Zoals zoveel bands die voor het eerst op Into The Great Wide Open staan zijn de Britten erg onder de indruk van de locatie – nog even snel op de foto met het publiek. Binnenkort komen ze weer naar Nederland, vertelt Wyndham. Dat wordt Crossing Border, Bitterzoet en de Stadsschouwburg in Groningen. Hoogstwaarschijnlijk de laatste kans om ze in zo'n intieme setting te zien. (Connor Clerx)

Hadden we het bij het rechte eind?
√. Jazeker.
2. Totaal niet.
3. Geen idee.

Soundfreaks Methyl Ethel doen het verbluffend goed
Halverwege de laatste festivaldag speelt bij De IJsbaan een van de coolste bands van Great Wide Open. Niet omdat ze er zo opvallend uitzien als Golden Dawn Orkestra (met wie ze het podium delen), maar omdat ze zo ongelooflijk goed spelen. Methyl Ethel is een Australische psychpopband die we eerder dit jaar al tegenkwamen op SXSW, en daar hoge ogen gooide. Begin dit jaar verscheen debuut Oh Inhuman Spectacle, een plaat die onderstreept dat deze geluidsfreaks tot de beste muzikanten in het genre behoren. Het is bijna onbegrijpelijk hoe ze hun repertoire moeiteloos vertalen naar dit podium: dat geldt voor de dromerige soundeffecten (met veel dank aan het arsenaal effectpedalen), maar net zo goed voor de indrukwekkende kopstem van zanger Jake Webb. Als je je ogen sluit lijkt het alsof de plaat opstaat, en in het geval van Methyl Ethel is dat een dik compliment. De band doet werkelijk alles – maar dan ook echt alles – voor die perfecte sound en dat wordt ze in dank afgenomen door het publiek. Wie kwam om te springen en te dansen staat verkeerd bij de IJsbaan, maar Methyl Ethel is de perfecte band om bij weg te dromen. (Flip Kloet)

Hadden we het bij het rechte eind?
√. Jazeker.
2. Totaal niet.
3. Geen idee.

Whitney pakt Great Wide Open nog even vol op de bek
De allerlaatste act op de Open Plek dit weekend is een van de belangrijkste indie-nieuwkomers van het jaar: Whitney. De band rond Smith Westerns-leden Julien Ehrlich (de zingende drummer) en Max Kakacek (gitarist) speelde twee weken terug nog op Lowlands en is dus nu alweer terug in Nederland. Whitney heeft een eigen stijl: alles is gezongen in kopstem, wat de muziek een hele lichte feel geeft, maar dankzij een trompet die scherpe accenten zet wordt het niet te liefjes. En bovendien: de Whitneys zijn boefjes. Ze beloven het vanavond bont te maken omdat het de laatste festivalshow van de zomer is, en Ehrling zet dat meteen kracht bij door zich vol op de bek te laten pakken door een van zijn bandleden. Noem het een gimmick, maar juist door dit soort dingetjes prikkelt en schuurt Whitney wel meer dan Woods, dat dit jaar met min of meer dezelfde ingrediënten ook een sterke plaat maakte, maar live toch een beetje saai is. Het zou wel fijn zijn als Ehrlich nog een beetje beter gaat zingen, maar single No Woman aan het eind vormt met zijn knetterende soul-toeter een mooi slotakkoord op dit fraaie bospodium. (Atze de Vrieze)

Hadden we het bij het rechte eind?
√ Jazeker.
2. Totaal niet.
3. Geen idee.