Het is voorbij voor Rauw. Net nog vlogen de zilveren frutsels cultfiguur Tommie Sunshine om de oren, kronkelden topless vrouwen en theatrale gays in plagerig on-charmante onderbroeken van Bas Kosters over de dj booth. Nog een keer rockte Paradiso uit volle borst op Gossip’s 'Standing In The Way Of Control', neukte het de pijn weg met Peaches. En nu is het klaar. Joost van Bellen, de onverzettelijke Joost van Bellen, legt de laatste plaat op. Het is T Raumschmiere’s 'The Game Is Not Over', voorafgegaan aan een stukje van 'The End' van The Doors.

Een typische RAUW-plaat natuurlijk, die T Raumschmiere hit. Wild en rockend, met van die vette overstuurde synthesizers, het perfecte samengaan van elektronische muziek en rock. Het was voor Joost van Bellen destijds het antwoord op een periode vol vragen. Hoe moest in hemelsnaam de legacy van de afgefikte RoXY voortgezet worden? Wat moest het gat van de Speedfreax feesten vullen? Maar ook: hoe moet je als nachtleven reageren op de aanslagen in New York, op het gedachtegoed van Pim Fortuyn, maar ook op zijn moord. Wat in godsnaam te denken van de invasie van Irak, waarvan iedereen toen al wist dat er niks, maar dan ook helemaal niks van deugde. In een keer kregen al die vragen een antwoord, een NEE en een JA tegelijk, een explosie van wilde energie, van seks, van middelvingers en uitnodigende knipogen. Rauw was niet sexy maar geil. Ordinair en avant-gardistisch in een.

RAUW creëerde een heel eigen look en zijn eigen helden, en een aantal van hen zijn hier vanavond. Natuurlijk Busy P, de man van het Parijse Ed Banger label, dat met Justice de filter electrorock naar de grootste zalen bracht. Miss Kittin, een van de belangrijkste pioniers van de electroclash. Erol Alkan, een dj extraordinaire die in Londen alternatieve pop en rock naar de dansvloer bracht. Hij is vanavond de spannendste dj, die ook durft even trippy de diepte in te gaan voor ie met hits gaat strooien.

Rauw is niet gestopt op zijn hoogtepunt, en dat voel je hier vanavond maar al te goed. De houdbaarheidsdatums van de typische RAUW-sound is echt al even verstreken, en de tracks die de geschiedenisboeken in mogen stammen allemaal van minstens zes jaar terug. De tijd dat de overstuurde filters van Boys Noize de zaal tot zoveel gekte dreven dat het podium haast letterlijk aan stukken werd gescheurd, zijn voorbij. Het feest komt vanavond meer van het podium dan vanuit de zaal. Maar er wordt natuurlijk volop gesprongen op Justice’s 'Phantom II' en gejacked op Frankie Knuckles’ hypergeile classic 'Baby Wants To Ride'. Vooraan wordt geflirt en gegeild, een man (of vrouw natuurlijk, wie zal het zeggen) in een Flat Eric pak krijgt een pootje voor een crowdsurf tot aan de bar en natuurlijk vliegt het bier in het rond op Erol Alkan en Boys Noize’s classic 'Lemonade'.

En ja, er wordt gelachen om het chaotische punk-intermezzo van Bas Kosters en de onwaarschijnlijk slechte tien minuten van De Jeugd Van Tegenwoordig, die direct vergeven zijn door de slotwoorden van Vjeze Fur. “Ik had beloofd dat het net zo slecht zou zijn als toen we net begonnen.” Ook dat was natuurlijk RAUW: soms kun je beter dingen zien die slecht zijn maar wel, nou ja: rauw dus. Rauw en happening. En natuurlijk staan er even na vijf uur nog een paar honderd fanatieke fans klaar voor de afterparty in de Melkweg.

De sound mag dan wat aan kracht ingeboet hebben, het nachtleven staat voor min of meer dezelfde vragen als veertien jaar geleden. Wat te doen met de oprukkende rechtse politici en haat-imams met anti-homo-flyers? Wat als je meer wilt dan de opblaasbeesten van Feest DJ Ruud of - om maar eens wat anders te noemen - de elitaire elegantie van Dekmantel? Wat dat betreft is de rol van Joost van Bellen in het Nederlandse nachtleven nog lang niet uitgespeeld, en is het simpelweg wachten op zijn nieuwe ingeving. Want Joost van Bellen weet het als geen ander: er mag wel weer eens wat gebeuren. The game is not over.