Wie nog een restje energie in de benen heeft, is in de binnenzaal op zijn plaats. Donderende beats worden met grof geweld tegen het publiek aangesmeten. Umeme Afrorave klapt er vanaf de eerste maten vol in, maar de aanwezige toeschouwers moeten aanvankelijk nog even op gang komen. Het zal het tijdstip zijn, maar het dansen blijft in de eerste helft van de show beperkt tot wat zenuwachtig gewiebel.

Langzamerhand krijgt Umeme Afrobeat de voetjes echter steeds meer van de vloer. Het wordt steeds donkerder in de zaal, het tempo van de muziek wordt alsmaar hoger en de zweetlucht penetranter. Als dan de troefkaart gespeeld wordt in de vorm van de drummer die gewapend met een fluitje en een djembé de zaal opzweept is het hek toch nog van de dam. Er wordt gestampt, gesprongen en de muziek bereikt een volume dat de ingewanden doet trillen. Het drietal speelt nog iets langer door dan op de planning stond, maar als het dan afgelopen is, is het eigenlijk nog niet genoeg. 

Constant die beats, geen zang, wordt dat niet eentonig?
Gek genoeg niet. De mannen weten het ritme steeds net wanneer de sleur er in lijkt te komen om te gooien en weten het zo steeds fris te houden. Knap gedaan.

Is dit nou dance of niet?
Eigenlijk wel. Umeme Afrodance zou wat ons betreft niet misstaan in een Berlijnse technohal.

Valt er dan niks te zeiken?
Nee, dit was gewoon goed en leuk. Voor de liefhebber van Afrorave dan. Mag ook wel een keer.