1. Stormzy in topvorm is grappig en grimmig
'Dit is wel een beetje een industrie-dingetje, hè?,' gromt Stormzy grijnzend. 'Dat gaan we nu veranderen. Turn up!' Aanvankelijk is de grote zaal van Simplon - hoewel ramvol - nog wat stijfjes voor de 22-jarige grime-rapper uit Zuid-Londen, die eerder al hoge ogen gooide op Appelsap en in de Melkweg. De eerste tien minuten is de bas onder de producties weggedraaid, om even te demonstreren hoe razendsnel hij kan rappen, hoe vlijmscherp z’n tong is en hoe verstaanbaar hij blijft. Hij is grappig en grimmig tegelijk, en rapt evengoed over de schaduwkant van de Londense wijk Croydon als over, jawel, Harry Potter. (TP)
Luisteren: Stormzy - Shut Up.

2. Everyone wants VANT
Dikke rijen op Eurosonic zijn geen uitzondering, maar deze bij Mutua Fides is enorm. Goeiendag zeg, the hype is real met mensen tot bijna aan de Martinitoren. Het gevolg: ik mis de eerste drie nummers en daar baal ik stevig van. Want VANT, stelt niet teleur. Als er een moment gaat komen waarop iedereen zegt ‘dat was de terugkeer van de gitaar’, dan is het nu. De Britse viermansformatie  geeft het gewillige publiek geen moment rust en scheurt in een moordend tempo langs indie-, punk- en garage rock, maar met zuivere, meerstemmige zang en meezingbare refreintjes. VANT bestaat twee jaar en speelt retestrak. Het ene nummer is amper afgelopen, of er wordt al afgetikt in Ramones-stijl voor het volgende. De moddervette sound sluit naadloos aan op de  branie waarmee dit kwartet op het podium staat en waar NME vroeger graag specials aan wijdde van acht pagina’s. (BvD)
Kijk terug: VANT - Parking Lot (live in 3voor12 Radio).

3. Nao: vrolijk klein meisje in bloemetjesoutfit toont ballen
Derde in de BBC Sound of 2016-lijst en een featuring op het laatste Disclosure-album: Nao (spreek uit: neejoo) is een van dé beloftes van deze Eurosonic. En laten we maar meteen met de deur in huis vallen: dat maakt ze meer dan waar. Ze dartelt op haar blote voeten in een bloemetjesjumpsuit over het podium, maar de Britse toont meer ballen dan elke andere r'n'b-act op Eurosonic. Haar performance vol choreografietjes straalt zelfvertrouwen uit, en belangrijker: het gaat haar heel natuurlijk af. En slechte liedjes horen we vanavond niet. De wat traag beginnende gloednieuwe track, 'In The Morning', blijkt na een heerlijke synthontploffing zelfs een van de beste nummers van de set. En dan heeft ze die hit nog niet eens gespeeld... .(FV)
Luisteren: Nao - Bad Blood.

4. Dua Lipa, een complete tienermeisjesdroom
De Brits-Albanische zangeres Dua Lipa is een betoverende verschijning, in een expres te grote trui met glitterende tiara op het hoofd. Er staan slechts twee nummers op haar Spotifypagina, maar vanavond staat ze al met een opvallend complete pop-act in de Vera. Ze opent haar set met de minste van de twee: 'New Love' is een aardige elektro-R&B song, maar behoorlijk middle of the road. Gelukkig neigt de rest van de nummers meer naar die tweede release, die ook vanavond uitstekend uit de verf komt. 'Be The One' heeft een gitaarlijn die sprankelt als prikwijn en aanstekelijk gesyncopeerde vingerknipjes. Een liefdesanthem om je armen zorgeloos bij in de lucht te gooien. (CvW)
Kijk terug: Dua Lipa - Be The One (live in Vera).

5. Hard rockend Black Honey is het wachten waard
Alom rijen deze donderdagavond, maar een van de langste staat voor de Spieghel waar Black Honey op punt van beginnen staat. Kom je eindelijk binnen, word je weer tegengehouden bij de gang die het cafégedeelte met de zaal verbindt. Maar eenmaal écht in de zaal blijkt het inderdaad heul goed. De band uit Brighton speelt het soort noisy garagerock waar deze stad patent op lijkt te hebben, met een geweldig coole frontvrouw die de longen uit haar lijf schreeuwt (en die ook nog eens Izzy Bee heet). Een hoop goede liedjes bovendien, zoals het slepende 'Mothership' en de catchy single 'Corrine'. Bij dat nummer (als een na laatste gespeeld) krijgt Izzy de Spieghel volop aan het rocken. (SH)
Kijk terug: Black Honey - 3 On Stage sessie op Eurosonic.

6. Samm Henshaw brengt gospel naar Groningen
De Der Aa-kerk is een onverbiddelijk mooie locatie, maar wel een die een beetje op de borstkas drukt. Onder het metershoge gewelfde plafond lijkt iets anders dan eerbiedige stilte bijna ongepast. Totdat Samm Henshaw het podium betreedt. De jonge Britse soulzanger komt vanavond het publiek verwarmen en verbinden. Van zijn toeschouwers maakt hij een gospelkoor, dat hij inzet voor speelse calls-and-responses. We volgen hem trouw, want zijn charme is aanstekelijk en zijn muziek opzwepend. Vernieuwend is het niet, maar aan old school soul hoef je weinig meer toe te voegen dan een klein beetje country en gospel, zoals Henshaw dat doet. (CvW)
Kijk terug: Samm Henshaw - Only Wanna Be With You (live in 3voor12 Radio).

7. Honne mag je op hun blauwe ogen geloven
Als Engelse popjongen kan het anno 2016 geen kwaad als je wat gevoel voor soul hebt, ook als je zo blank bent als 007 en zo blue-eyed als Mick Hucknall. Dat hebben ook James en Andy, twee slungelige gasten die een verdomd goed gevoel voor hits hebben. Hun eerste singletje 'Warm On A Cold Night' bijvoorbeeld, of de recente 3FM Megahit 'Gone Are The Days'. Het zijn lichtvoetige popsongs, met knipogen naar de seventies, maar toch echt van nu. Honne ontleent zijn naam aan het Japanse woord voor 'ware gevoelens', en hoewel die in de liedjes absoluut vertolkt worden, zou je tussen de twee hoofdrolspelers wel wat meer chemie willen zien. Zo gewoontjes als het oogt, zo fonkelt het muzikaal, mede dankzij de sterke ritmesectie. (AdV) 
Kijk terug: Honne op Eurosonic (live in Vera).

8. Blossoms heeft de beste gitaarpopsong van Eurosonic
Ach, het Noord-Engelse accent, wat klinkt dat toch lekker op een podium. Zanger Tom Ogden van de band Blossoms – lang sluik haar, charmante babyface – introduceert met een lekkere quasi-nonchalante knauw zijn mede-bandleden. Het vijftal uit Stockport serveert de klassieke Manchester popsong met een ‘hedendaags’ retro sixties randje. Ze beheersen snelle songs, maar hebben ook een sterke ballad op hun repertoire, die Alex Turner best zou willen hebben. Maar de grootste hit is 'Charlemagne', een uptempo song met een super synthhook in het couplet en een heerlijke gitaarjengel die achter het refreintje aan hangt. Super dansbaar ook, dus rijp voor de alternatieve dansvloer. (AdV) 
Kijk terug: Blossoms - Charlemagne (live in 3voor12 Radio).

9. Kosmische electrogospel van Hyphen Hyphen overdondert
Hoe kun je nou als viermansband het onderste uit de kan halen en een zo breed mogelijke sound neerzetten? Het Franse Hyphen Hyphen weet wel hoe. Aan weerszijden gitarist en bassiste die allebei hun eigen samplepad hebben, achterin een drummer die naast een half drumstel ook wat pads heeft en een zangeres die in haar eentje in een hamsterwiel de stroomvoorziening van 20.000 huishoudens kan voorzien. Goeie genade, wat is de kosmische electrogospel een feest voor oor en voeten. Alle vier de Fransen hebben een harmonizer op de zang staan waardoor het al snel lijkt alsof een twintigkoppig koor hier staat dat een bomvolle AA-Theater iedereen massaal laat meezingen. De songs zijn ijzersterk, worden met jaloersmakende overtuiging gebracht en wie denkt dat de band ‘I Need Your Love’ (met sitdown!) te vroeg inbrengt heeft het mis: hoogtepunt op hoogtepunt wordt gestapeld, het publiek klapt zo mogelijk nog harder dan de muziek van de band. (BvD)
Luisteren: Hyphen Hyphen - Just Need You Love.

10. De Staat is op weg naar de HMH
'I'm only living when I get on screen,' zingt frontman Torre Florim op het vandaag uitgebrachte vierde album O. Dat lijkt De Staat zich flink te hebben ingeprent, want deze show op Eurosonic Air is uiterlijk tot in de puntjes verzorgd. Die onheilspellende donderwolkvisuals bij 'Murder Death', die hartmonitor bij 'Make Way For The Passenger'. Maar vooral dat moment na 'Get On Screen', waarbij een camera op het podium wordt geplaatst die rechtstreeks met het grote scherm is verbonden – Florim zingt 'Help Yourself' er recht in. De tent smult, en wanneer Florim voor afsluiter 'Witch Doctor' midden tussen het publiek gaat staan, weet dat precies wat het moet doen: net als in de clip ontstaat een flinke circle pit met Torre Florim in het midden. (FV)
Kijken: De Staat - 3 On Stage sessie op Eurosonic.

11. Otherkin: man, wat is dit leuk!
Gaan we weer: vier gastjes die flink wat naar de bekende gitaarbandjes hebben geluisterd. Uit Dublin dit keer. Nee, Otherkin brengt niets nieuws in Huize Maas, maar wat een energie. Ze zetten hoog in, komen op met een luchtalarm. De zang begint te dun, logisch voor een schriel mannetje van nog geen 1,70m, maar in de loop van het concert krijgt hij zowaar een soulvolle schreeuwstem. Man, wat is dit leuk. Helemaal omdat de band zichtbaar worstelt om alle opgekropte energie in goede banen te leiden. (RHH)
Kijk terug: Otherkin - Feel It (live in 3voor12 Radio)

12. Fantastische stem, mooie nummers, innemende man: Alex Vargas
Het geheim van wereldburger Alex Vargas (Deens/Engelse moeder en Uruguayaanse vader) verklapt hij in een afgeladen Minerva al vanaf de eerste minuut: een ingetogen begin met licht gitaargetokkel en een stem die van de broer van Jeff Buckley had kunnen zijn, eindigt in een orgastische schouwspel waarbij laag op laag wordt gestapeld met verzengende synthesizers en Radioheadesque beats. 'Fascinerend' is een regelrechte understatement; Vargas is gezegend met een stem van rubber die hij kan uitrekken en laten kaatsen tegen de muren van de kunstacademie. Loepzuiver, doorleefd en met de soul van een gevierde R&B-zanger. Dat de arrangementen dan ook nog eens knap in elkaar zitten met catchy melodieën is de spreekwoordelijke kers op een zeer. Mooie. Taart. (BvD)
Kijken: Alex Vargas - Solid Ground.

13. White is precies wat de openingsavond nodig heeft
Eurosonic is aan het eind van deze eerste avond wel toe aan een feestje, en het vijftal White uit Glasgow komt precies dat brengen. Een beetje zoals stadgenoot Franz Ferdinand dat tien jaar geleden deed, en dat is niet negatief bedoeld. Als je het zo opzwepend brengt als White in uitstekende nummers als 'Blood' en nieuwe single 'Living Fiction', dan hoeft het ook niet per se heel vernieuwend te zijn. Bovendien klinkt White nergens als een pastiche, ook al hoor je de invloeden duidelijk. Bands als Hot Chip en LCD Soundsystem hoor je terug, een wat rustiger nummer doet – het zal aan deze dagen liggen – zowaar een beetje aan Bowie denken. Bij de snelle afsluiter 'Future Pleasures' heeft de band heel Huis de Beurs aan het dansen. (SH)
Kijk terug: White live in 3voor12 Radio.

14. Langzaam smelten bij Weval
In Paradigm, een voormalige graansilo omgebouwd tot club, voelt Weval zich helemaal thuis. Het Amsterdamse duo heeft met verfijnde, gloeiende techno al ongeveer iedere festivalnacht veroverd, en nu is Groningen aan de beurt. De succesformule is inmiddels geperfectioneerd en wordt hier ook moeiteloos toegepast: we starten diep en langzaam, en bewegen vloeiend langs pieken en dalen in energie. Scherpe randen of platte drops zitten er niet aan de set, en dat is ook niet de bedoeling. Weval wil ons langzaam laten smelten. (CvW)
Kijken: Weval - Gimme Some (live op Best Kept Secret).

15. Ererondje van Oscar And The Wolf 
De Belgische electropopsensatie Oscar And The Wolf heeft veel te danken aan Eurosonic en vice versa: de Belgen stonden er in 2013 al en gooiden vorig jaar hoge ogen met de nummers van Entity. Die plaat werd zo goed ontvangen dat de band er nu al bijna twee jaar op teert. Dat de Belgen hier in 2016 weer in de relatief grote Damsterstage staan, mag dan ook een eerbetoon heten. Wat klinken nummers als 'Princes', 'Undress' en natuurlijk 'You’re Mine' tegenwoordig strak. Dat laatste nummer kreeg eerder al een opzwepende live-versie met meer elektronica, maar ook de andere nummers hebben inmiddels een soortgelijke transformatie ondergaan. Waar er in het verleden nog wat stroperige ballades op de setlist stonden, is dat nu verleden tijd. (SH)
Kijken: Oscar And the Wolf 3 On Stage sessie op Eurosonic

16. Kenton Slash Demon: heupwiegen op het Deense achterneefje van Weval
Hè, dat werd eens tijd: een écht goeie live-danceact op Eurosonic. Kenton Slash Demon is de beste die we vooralsnog zagen dit weekend, een producersduo uit Kopenhagen met een flinke tafel vol controllers en audioapparatuur. De een ziet eruit alsof hijoverdag de accountant van Simplon is, de ander is wel aardig los in de heupen. (TP)
Bekijk de video van Kenoton Slash Demon - Harpe

17. HVOB laat Vera voorzichtig dansen
Toen Oostenrijk vorig jaar focusland was op Eurosonic, was er nauwelijks iets fatsoenlijks uit het land te vinden; dit jaar is er alvast HVOB, een elektronisch trio met live drummer. Net als Elektro Guzzi, ook uit Wenen, al is die band nog net wat ‘traditioneler': zij maken house met gitaar, bas en drums. HVOB doet dat met twee leden achter een grote tafel met apparatuur. De dame in het gezelschap zingt zacht hijgend over de gelaagde producties heen. Als The Xx, maar dan meer op de dansvloer gericht. De producties zijn bij vlagen fraai melancholiek duister. (AdV)
Luisteren: HVOB op Soundcloud

18. Het muzikale nichtje van Taylor Swift heet AURORA
Lijkbleek en schuchter glimlachend staat ze op het podium, de Noorse popzangeres Aurora. Haar filmische electropopsongs krijgen miljoenen plays op Spotify. Als ze zingt, verdwijnt ze compleet in een breekbare trance. Haar armen doen een stuiptrekkende choreografie, haar ogen zijn groot en glazig. Intussen word je het ene moment omvergeblazen door keiharde synths en opzwepende trommels, het volgende wordt alles weer weggenomen tot alleen haar kleine, vlinderende stem overblijft. Ontzettend theatraal, maar Aurora's excentriciteit is duidelijk oprecht en daardoor blijft het sympathiek. (CvW)
Kijken: AURORA - Runaway

19. Mura Masa’s moment komt steeds dichterbij
Vorig jaar al was de Engelse producer Mura Masa het snoepje van de firma Mojo, dat hem neerzette op Pitch, Lowlands en Catch. En toch is het wachten op de echte doorbraak. Gek is dat, de hit ligt al klaar: 'Firefly', een kneitergoede R&B-dance cross-over die AlunaGeorge doet verbleken. Mura Masa speelt hem hier als laatste en dat zorgt voor een volop heupdraaiende Simplon. En toch is dit niet de overtuigende showcase die je zou hopen. Er zitten meer sterke popsongs tussen, maar ook wat gedateerde instrumentals in de Hudson Mohawke hoek, overdreven hard blazend. (AdV)
Kijken: Mura Masa - Someday, Somewhere

20. Cultcrooner Better Person gaat op in rook
Twee gepoetste schoenpunten. Dat is het enige dat je ziet van Adam Byczkowski. Hij komt uit Polen, maar woont al een tijd in Berlijn en noemt zichzelf Better Person. Als de rook om zijn hoofd is verdwenen, zien we een apathisch kijkende slungel in een lange regenjas die zijn linker arm laat rusten op zijn microfoonstandaard. Een band heeft hij niet; geholpen door een backing tape is hij een solo Bryan Ferry op zijn zwoelst. Vergis je niet, zijn eerste single 'Sentiment' is echt een prachtige zwijmelballade. Echt zo een om zachtjes met jezelf op te schuifelen. Na zijn laatste nummer loopt Byczkowski regelrecht de zaal uit, de trap van het Newscafe op, de nacht in. (AdV)
Luisteren: Better Person - Sentiment

21. Belgische rapper Woodie Smalls barst van de goesting
Snel! Noem drie Belgische rappers of rapgroepen. Lukt het? Ja, Hof Du Commerce, dat lukt ons ook nog wel, Tourist LeMC voor de wat meer doorgewinterden, maar ooit gehoord van Engelstalige Belgische rappers? Nu wel en straks ook, al zou je totaal niet zeggen dat Woodie Smalls uit het Vlaamse Sint-Niklaas komt. Zijn sound roept beelden op uit de gloriedagen van de boom-bap: Dead Prez, Souls of Mischief, Atmosphere, kortom: moddervette kicks, warme Fender Rhodes-klanken en een collectieve flow (hij heeft een collega-mc en ook de dj rapt wel eens mee) die zeldzaam goed is. Dat hij tussen de bedrijven door in het Engels blijft praten, is hem vergeven: Woodie Smalls heeft met zijn tomeloze energie en vette nummers potentie genoeg om door te breken bij een veel groter publiek. (BvD)
Kijken: Woody Smalls - About The Dutch

22. Bescheiden C Duncan overtuigt Minerva
C Duncan werd afgelopen jaar met zijn debuutalbum Architect genomineerd voor een Mercury Prize. Dan ben je dus niet zomaar de eerste de beste geschiedenisleraar uit Glasgow, maar zo ziet Christopher Duncan er wel uit. Gelukkig klinkt hij niet zo: zijn folky dreampopliedjes zijn melodisch gelaagd, en hebben live iets van Mercury Rev, maar ook van Fleet Foxes on acid. Het publiek in Minerva wordt er in ieder geval rete-enthousiast van, en terecht. Zo bescheiden als Duncan blijft, zo oprecht en overtuigend is zijn set. (FV)
Luisteren: C Duncan - Live op 3voor12 Radio

23. Fai Baba is een hard psychende Zwitserse boekhouder
Fai Baba woont en werkt weliswaar in New York, maar aangezien Fabian Sigmund (zoals hij eigenlijk heet) oorspronkelijk uit Zwitserland komt mag hij natuurlijk meedoen op Eurosonic. Fai Baba heeft al heel wat albums op zijn naam staan, maar de laatste, The Savage Dreamer, slaat tot nu toe het best aan. En dan met name de Mac DeMarco-achtige psychpopsingle 'Salt Turns Into Sugar', die vanavond ook heerlijk mellowgespeeld wordt met virtuoos spel op de Gretsch. Fai Baba valt sowieso vooral op door zijn geweldige gitaarvaardigheden, de liedjes blijven helaas wat achter – toch wat generieke rock-‘n-roll af en toe. De avant-garde die hij op z’n platen laat horen, mag live nog wat meer naar voren komen. (SH)
Kijken: Fai Baba in een winkel

24. SAVEUS haalt alles uit de kast
Een beetje een mysterieuze vogel uit Kopenhagen, hadden we verwacht. Facebookpagina waarop weinig info is te vinden, paar filmpjes op YouTube. En natuurlijk die sterke eerste single 'Levitate Me', die grote-gebaren-indiepop, elektronica, artrock en gospel combineert. Eenmaal op het podium blijkt er weinig geheimzinnigs aan SAVEUS. Omringt door een band op gitaar, synths en drums knalt hij er meteen in met een stuk harde en platte electro. Het nummer daarna wordt juist rustiger opgebouwd rond de machtige stem van SAVEUS (meer dan producer nog een uitstekend zanger). Natuurlijk volgt 'Levitate Me', en dan blijkt dit zo’n showcase van een halfuurtje waarin alles kan: SAVEUS springt het podium af, staat te springen met een gast uit het publiek en staat aan het eind van zijn halfuur met de tranen in zijn ogen. (SH)
Kijken: SAVEUS live bij 3FM On Stage

25. Soom T is alles in een, en in alles aanstekelijk
De Schotse Soom T is niet de langste vanavond in het Platformtheater, maar zonder twijfel de coolste. Als er in het begin van de set iets mis gaat en oorverdovend gekraak door de zaal schalt, zingt ze gewoon lachend door. Zo doe je dat. Niets gaat haar humeur verpesten vanavond. En daar neemt ze iedereen in mee. Van reggae naar funk, van dub naar soul, van hiphop, naar een stukje disco inclusief diva-uithaal. Ze schudt het allemaal uit de mouw alsof het niets is. En tussen de de nummers door praat ze de boel met plat Schots accent aan elkaar. (RHH)
Kijken: Soom T - Ganja Ganja

26. Elias roept revolutie uit
Een blonde Zweedse jongen in oversized witte outfit, geflankeerd door twee dijken van donker geklede achtergrondzangeressen en in de rug gedekt door een driekoppige band. Elias maakt groots opgezette, theatrale R&B die klinkt als Sam Smith (die pathetische vocalen) met een vleugje James Blake (die elektronica). Dat klinkt als een hitgevoelige combinatie en de enorme rij voor de deur van het Grand Theatre verraadt dat de Zweed inderdaad flink aan het buzzen is. Afsluiter 'Revolution' bevestigt die reputatie: als dat geen hit wordt... (FV)
Luister: Elias op Soundcloud

27. Nothing But Thieves is niet cool, wel succesvol
Het zou gemakzuchtig zijn om Nothing But Thieves hier te tippen als doorbraak-act voor 2016. Met bijna 300 plays op 3FM en een ontdekshow op Lowlands achter de kiezen is de band daarvoor al veel te ver. Nothing But Thieves maakt vinnige grooverock met emo-uithalen, soms fel, soms radiovriendelijk. Je hoort de invloed van Matthew Bellamy in de vocale snikjes, al heeft deze zanger bij lange na niet het charisma van de Muse-frontman. Toch steelt hij aardig wat harten hier. De meisjes op de voorste rijen zingen niet alleen singles 'Itch' en 'Trip Switch' (dat rijmt!) woordelijk mee, de rijen voor de deur liegen ook niet. Cool zijn ze bepaald niet, wel erg succesvol. (AdV)
Kijken: Nothing But Thieves - Itch

28. Coma daagt Weval uit
Het Keulse Coma bestaat al sinds 2009 en brengt zijn muziek uit bij het befaamde Kompakt label, maar op de een of andere manier zijn ze tot nu toe een beetje onder de radar gebleven. Nu worden ze ineens stevig naar voren geschoven, met shows op ADE, SXSW en hier op Eurosonic. Het duo is live uitgebreid met een drummer, en zo is het naast HVOB en Polynation al de derde act die subtiele dansvloerbeats maakt met fysieke arbeid. Ze pogen wel echt liedjes te maken, met Apparat-achtige mompelzang, maar veel overtuiging zit daar niet in. Op zijn best is Coma als het meer energieke – zelfs funky! – instrumentals speelt. Aan het eind wordt het zelfs even ronduit frivool.
Luisteren: Coma op Soundcloud

29. The Academic: huismerkpindakaaspop
Posterwaardig zijn ze, met losgeknoopt ruitjeshemd en strakke spijkerbroek. Veel idolate tienermeisjes lopen er echter niet rond op Eurosonic, dus mag het Ierse viertal hun muziek ten gehore brengen aan nieuwsgierige mannen met grotendeels dezelfde ruitjeshemden aan in Zaal Vrijdag. Alle moetjes van het genre worden afgestreept: catchy haakjes, simpele meezingteksten en gitaarriffs die je al eerder hebt gehoord. (CvW)
Kijken: The Academic live bij 3FM On Stage

30. Alice On The Roof, de vrouwelijke Oscar And The Wolf? 
Zaal Vrijdag, voorheen De Muziekschool, is vroeg op de avond al ramvol voor het Belgische Alice On The Roof, een van de bandjes waar duidelijk al wat buzz omheen zoemt. Eén van de eerste bands die geboekt werd voor Eurosonic, als we de presentator moeten geloven. Al vroeg in de set speelt ze (want de hele band draait om de frontvrouw) 'Easy Come, Easy Go', het sterkste (en tot nu toe bekendste) nummer dat ze heeft. 'Door deze ben ik verliefd op haar geworden!,' schreeuwt iemand uit het publiek. Zelfs een meezingmomentje aan het eind van het nummer lukt Alice. Met dat gouden glitterjurkje en die soepele electropop doet ze nog het meest denken aan een vrouwelijke Oscar And The Wolf, hoewel vergelijkingen met London Grammer en Chvrches ook voor de hand liggen. Max Colombie had trouwens wel wat passender schoeisel uitgekozen. (SH)
Kijken: Alice On The Roof - Princess (Oscar And The Wolf cover)