Een drumbeat en basloopje op repeat vormen voor Ulrika Spacek, net als bij Sleaford Mods, de basis van hun psychedelische rock. Drie gitaristen verzorgen de melodie, al is 'melodieuze waas' in dit geval een treffender omschrijving. Een van hen geeft met nerdy Engels enige context aan de ongrijpbare trance die de groep teweeg brengt.

Hoe pakt dit uit op de vroege zaterdagavond?
De reacties zijn gemengd. De meeste mensen in het publiek knikken instemmend op de maat, sommigen met gesloten ogen. Een kleine groep laat zich volledig gaan en danst als een malle. De opvallendste persoon in het publiek windmillt niet met z'n haar, maar met een stoffen tasje om zijn nek.

Valt het de muzikanten op dat niet iedereen hen serieus neemt?
Absoluut niet. Volledig in zichzelf gekeerd spelen ze hun set. Het enige ‘interactiemoment’ is wanneer de zanger richting het einde de luisteraars nog even wijst op hun laatstverschenen album. Uiteraard grijpt hij dat moment aan om iedereen te bedanken voor hun komst.

Wat is er nog over de uitvoering te zeggen?
Dat er niets op aan te merken is. Strak spel door alle bandleden. De groep is een meester in het spelen met dynamiek. Tussen zacht en hard zitten nog tig gradaties en wanneer ze het gaspedaal volledig indrukken doen ze dat zonder de bocht uit te vliegen.