Net als Christine & The Queens gisteren heeft ook Alice On The Roof dezelfde bandopzet: de zangeres wordt vergezeld door louter mannen. Met haar glitterjurk is Alice het vanzelfsprekende middelpunt.

Was de hand van de choreograaf hier ook zichtbaar?
Nee hoor, de vergelijking houdt vrij snel op. Ook Alice On The Roof maakt electropop, maar heeft een veel klassiekere podiumopstelling. De heren zitten voornamelijk achter de toetsen en er is een drummer. Alice zelf, die niet onverdienstelijk piano kan spelen, staat geregeld instrumentloos op het podium. De act draait om haar. Ze is geboren als Alice Dutoit. Toit is Frans voor dak. Vandaar haar artiestennaam dus. Dit jaar verscheen haar debuutplaat Higher.

Hebben we hier met een wereldveroverende charismatische popster te maken?
Alice is best lieflijk. Benaderbaar. Ze komt wat schuchter het podium op, werpt tijdens de eerste nummers een paar voorzichtige blikken de grote Three-tent in, maar al snel breekt de lach bij haar door. Dan staat ze opeens vanzelfsprekend op de voorste rand van het podium. Helaas gaat het op de achterste rand een stuk minder. Daar zit de drummer.

Welke hoofdrol eist deze drummer dan op?
Neem ‘Easy Come Easy Go’, een schoon nummer dat een veel grotere hit had mogen worden. Als ze deze klein inzet, is Alice On The Roof op haar best. Maar daar komt de basdrum weer lomp inzetten en wordt de finesse met een kettingzaag onthoofd. Pas bij afsluiter ‘Mystery Light’ is de electropop in balans en overtuigend dansbaar. Maar de meeste indruk wordt gemaakt met het gevoelige ‘Let Me Down’, waarbij de meegenomen viool mooi uitkomt. Een behandeling die ook ‘Easy Come Easy Go’ was gegund. Fijn dat dit nummer in een discofeestje eindigt, maar graag wel zonder die rare drumbreaks en dat vroegtijdige geram. Vooralsnog is Alice On The Roof stilletjes het beste.