Kijk ze het podium op stappen. Nicolas Godin, Jean-Benoît Dunckel, versterkt door een drummer en een toetsenist Allemaal helemaal in het wit. De versterking simpel wit, de mannen van Air zelf in designerkleding. Inclusief een zijden sjaal voor Godin. Een stijl waarmee je alleen wegkomt als Fransman. Of als eigenaar van een strip- of strandtent.
BKS16: Stijlvol Air doet geen consessies
Maar beklijft daardoor nauwelijks
Vorige week bracht het legendarische Franse duo een best of album uit. Nou ja, best of, eigenlijk meer een overzicht van hun twintigjarige carrière. De klassiekers en de obscure b-kantjes. Zelfs als ze als ze als vandaag die b-kantjes achterwege laten hebben ze meer dan genoeg om een show te vullen.
Klassiekers, klassiekers, welke dan?
Heb je even? Openen met 'Venus', 'Cherry Blossom Girl', en 'Don’t Be Light', afsluiten met 'Sexy Boy', 'Kelly Watch The Stars' en 'La Femme D’Argent', en daartussen nog meer nummers die je meteen vullen met nostalgie.
Het over nostalgie hebben is altijd een sympathieke manier om te verhullen dat het gedateerd was, he?
Wel een beetje. Maar niet volledig. Het is dan misschien wel niet helemaal tijdloze muziek, maar een echt duidelijk tijdsstempel zit er ook niet op. Ze pakken wat uit de Franse jaren zeventig, het kitscherige van de jaren tachtig, en zelfs een klein beetje van het zweverige van trance uit de jaren negentig. Als ze al gedateerd klinken, is dat vooral doordat je meteen denkt aan alle navolgers die ze hebben gekregen en het minder knap deden en zo de tand des tijds veel minder goed doorstaan hebben. Want zelf klinken ze frisser dan verwacht.
Niet gedateerd, klassiekers, fris sterk uitgevoerd..
... en toch werkte het niet. Op zo'n festivalweide moet je toch met meer komen om de aandacht vast te houden, helemaal met subtiele muziek als Air. Dat ijle is wat Air zo mooi maakt, maar wat er ook voor zorgt dat het makkelijk vervliegt in de wind. Tel daar nog een kudde, geheel terecht, dronken Belgen bij en je staat als band al met 3-0 achter voordat je goed en wel begonnen bent. Het siert de Fransen dat ze geen consessies doen en de nummers spelen zoals ze ooit opgenomen zijn. Tig verschillende toetsen, speciale microfoons en vocoders, een drummer die ook de electronica voor zijn rekening neemt. In een club zou het wonderschoon zijn. Maar hier is het pas als ze tijdens 'Femme D'Argent' uit de bocht vliegen in een krautjam dat het veld echt ingepakt wordt. Net te laat, maar het zorgt wel dat er nog iets beklijft.