De ontvangst is inderdaad opvallend hartelijk, maar ze blijken dan ook echt goed te kunnen spelen. Heerlijk die vette slap-bass de hele tijd, in contrast met die waterige synthesizer en de lijzige zang. Hoogtepunten zijn de mid tempo zwijmelaar 'Miles Apart' en eerste single 'Try', maar ook voor een volwaardige slow jam draaien ze hun hand niet om. Natuurlijk zie je wel dat ze nog maar net begonnen zijn, maar de liedjes en de charme zijn er.

Lekker ironisch dansen?
Nee hoor, niks ironisch, een heel serieuze herwaardering van het ambacht van de 90s pophit. Natuurlijk klinkt het niet echt zo gelikt als de Backstreet Boys of New Kids On The Block, dankzij een licht sleazy randje. 

Hebben ze dansjes?
Nee, dat niet, en dat is eigenlijk toch wel het belangrijkste nadeel van deze show. Wel staat roze licht ze het best. 

Wordt er gegild?
Zowaar! Halverwege krijgt Liss een open doekje alsof er om een toegift gesmeekt moet worden, terwijl ze bepaald geen aanstalten maken om te vertrekken. Dat herhaalt zich nog eens als de band vijf minuten na het einde hun eigen spullen komt inpakken. Met blosjes op de wangen nemen ze nog eens afscheid.