Omar Moctar, zoals Bombino eigenlijk heet, woont in Niger. Inmiddels een prettig land, vertelde hij onlangs aan 3voor12. Maar een paar jaar terug, was het vooral voor de Touaregs een stuk minder. Of eigenlijk voor alle minderheden, waar het land er nogal wat van heeft. Vanuit die situatie groeide Bombino al snel uit tot een belangrijke artiest. Zijn politieke teksten en virtuoze gitaarspel, zorgden er mede voor dat de miskende bevolkingsgroepen opeens een stem kregen. Zo veel zelfs, dat dat Touaregmuziek zelfs even verboden werd. Het werd gezien als wapen. Inmiddels zijn diverse bevolkingsgroepen vertegenwoordigd in de regerin en is Bombino uitgegroeid tot een nationale held, Hij maakt dankzij samenwerkingen met producers als Black Keys’ Dan Auerbach nu ook naam in Europa en Amerika.

Blues, protestmuziek, censuur: dat klinkt best heftig voor een openingsshow.
Dat valt mee hoor. Want als je er niks van verstaat, dan klinkt het in Westerse oren al snel heel vrolijk. Onnavolgbare riffs die nergens lijken te beginnen en te eindigen, funky-basloopjes, en een knappe frontman die enkel door zijn glimlach de band nog meer lijkt op te kunnen zwepen.

Ondanks het verhaal en de teksten, de regen en de modder, toch nog een goede start?
Ja, absoluut. Na een kwartier breekt de zon ook nog eens door, wat natuurlijk een makkelijk bruggetje is naar de achtergrond van de band. Het is haast onmogelijk om stil te blijven staan. Bombino pakt samen met zijn gehandschoende bassist het veld in met charmante stukjes Nederlands, en over het hele veld doen mensen hun best zichzelf met hulp van de zon warm te dansen.

Dus, helemaal goed?
De show zeker. Man, wat kan hij spelen. Maar juist ook het enthousiaste ontvangst voelt ongemakkelijk. Lekker gek doen op niet-Westerse muziek. Want zo dansen ze daar he, daar in Afrika. Lekker gek, lekker vrij. Aan de andere kant, het is ook gewoon aanstekelijke muziek, die ontzettend goed gespeeld is. En dat maakt altijd een reactie los.