Het luisteren naar Sprained Ankle voelt bijna als het neuzen in het dagboek. Met simpele repetitieve gitaarlijntjes ondersteunt Baker een geweldig indringende stem, maar nog belangrijker: een aangrijpend en persoonlijk verhaal. Thema’s als drugs, geloof en zelfhaat komen voorbij. Vragend en twijfelend aan het leven geeft Baker haar luisteraars inzicht en aanzet om eens na te gaan hoe jij jezelf verhoudt tot de wereld om je heen. En dat voor een jong mens dat net twintig jaar oud is.

Met de gitaar van haar vader ging er op haar veertiende een muzikale wereld voor haar openen. Maar na de scheiding van haar ouders begon voor Baker, zoals ze het zelf noemt, een rebelse periode. Bescheiden als ze is, treedt de zangeres niet in details. “Je weet wel, zoals alle tieners had ik ook een fase. Een roze hanenkam. Dan schoor mijn hoofd weer kaal. Maar vanaf het moment dat ik in Star Killer (red. tegenwoordig Forrister) ben gaan spelen, kwam ik ook in een positievere scene terecht. Daar ben ik volwassen geworden.”

Geen muziek maken voor erkenning
Zo belandde haar album uiteindelijk op internet. Volgens Baker totaal niet om een groot publiek te bereiken, maar eigenlijk alleen om aan haar vrienden en fans te laten horen. 'Ik ben opgegroeid in een muzikale omgeving, waarbij je geen muziek maakt voor erkenning, maar meer voor jezelf en vrienden. Je hebt een gevoel dat je omzet in muziek en voor de mensen die ertoe doen voor je is het prima om dat te horen. Dus ik schrijf niet echt om de wereld te bereiken. Dat heb ik niet helemaal goed ingeschat.'

Een paar weken nadat de EP op Bandcamp stond, werd Baker benaderd door 6131 Records. Een onafhankelijk label dat wel heil zag in het werk van de talentvolle schrijfster. Vanaf dat moment werd haar muziek opgepikt door een veel groter publiek. Recensies en interviews van zo’n beetje alle internationale muziekmedia, meerdere optredens op SXSW en een tour door Amerika volgden in rap tempo.

'In die zin ben ik heel blij dat ik niet wist dat het aantal mensen dat naar mijn muziek luistert zo snel zou groeien. Ik ben bang dat ik veel te veel was gaan nadenken als ik dat had geweten. Dan had ik waarschijnlijk veel meer veranderd aan de nummers, en dat is iets waar ik nu juist probeer te behouden als ik nummers schrijf. Dat is naar mijn idee ook de belangrijkste eigenschap van kunst. Als je teveel stilstaat bij de verwachtingen, ga je concessies doen aan je werk. Dat wil ik hoe dan ook voorkomen. Je kan je natuurlijk nooit helemaal afsluiten van die verwachtingen.'

‘Geloof gaat voor mij niet over bidden en doneren tijdens de dienst’
Baker is een denker. Iemand die, onder andere door de scheiding van haar ouders, al veel te verwerken heeft gehad. Ook het feit dat ze al jong uit de kast kwam in de conservatieve christelijke staat Tennessee heeft daar ongetwijfeld aan bijgedragen. Geloof en spiritualiteit zijn op het hele album belangrijke thema’s.

'De kerk waar ik vroeger naartoe ging was heel erg traditioneel. Nadat mijn ouders scheidden ben ik lange tijd niet meer naar de kerk geweest. Ik had het idee dat gelovige mensen hypocriet waren en niets om me gaven. In mijn puberteit trok een groep vrienden me naar zich toe en zij lieten zien dat ik iets waard was. Geloof gaat voor mij niet over bidden, netjes doneren tijdens de dienst en alles goed doen, maar proberen om een oprecht en goed mens te zijn. Dat is de kerk voor mij. Je omgeven met een gemeenschap waarbij iedereen zo liefdevol mogelijk is.'

Uiteindelijk komen alle thema’s van het album samen op het laatste nummer. De melodie komt van een oud kerklied en de teksten zijn zwaarmoediger dan ooit: ‘And make my insides clean with your kitchen bleach / But I've kissed enough bathroom sinks to make up for the lovers that never loved me’. Daarnaast schuilt achter ‘Go Home’ een bijna ongelooflijk verhaal. Aan het eind van het nummer is het mysterieuze geluid van een mannenstem te horen.