De dag begint met een appje: “Drake album in de mail”. We zagen hem aankomen dit keer: vrijdag 29 april zou Drake-day worden, de dag waarop zijn langverwachte album Views From The 6 uit zou komen. Een ode aan zijn stad Toronto moest het worden. Een plaat die de succesvolle tussendoortjes van vorig jaar moet wegvagen. Dat was allemaal slechts materiaal dat uit de weg moest, dit is waar het echt om gaat. Hoge verwachtingen dus, en die leven op meer redacties, getuige de koortsachtige publicaties van Fader, Pitchfork en NME over die nieuwe Drake.

Een jaar of tien geleden lukte het zelden dit soort albums tot de releasedatum onder de pet te houden. Ze lekten eigenlijk altijd wel, soms anderhalve maand voor ze in de winkel lagen. Maar de tijden zijn veranderd. Labels en artiesten weten inmiddels als geen ander hoe je de kluis dicht houdt. Dat betekent onder andere: geen promo-exemplaren naar jourgnalisten, zelfs niet naar de platenmaatschappij in een onbelangrijk landje als Nederland, geen interviews vooraf. In dit soort gevallen zie je ook steeds vaker dat maar 1 distributeur het album krijgt, en nog niemand fysiek. Bij Kanye West en Beyonce was dat Tidal, bij Drake Apple Music. En dus: iedereen tegelijk de muziek, en dan allemaal tegelijk puzzelen. 

Het heeft soms wel wat weg van het type breaking news dat nieuwsredacties maar al te goed kennen. Verhalen die zich tijdens de berichtgeving ontwikkelen: de dood van een grote ster, of zelfs de aanslagen in Parijs. Natuurlijk zijn die van een andere orde, maar het gaat de journalistieke inspanning: er is een enorme hoeveelheid nieuwe feiten, en nieuwsredacties proberen er zo snel mogelijk orde in aan te brengen. Die strategie werkt natuurlijk vooral bij albums waarbij veel uit te pluizen valt. Het lijkt haast wel of sommige artiesten het daar ook om doen. Angstvallig worden features en productie-credits verborgen gehouden, en teksten vol met cryptische verwijzingen naar gebeurtenissen en personen rond de artiest zorgen ervoor dat redacties elkaar proberen af te troeven.

Drake is de absolute meester van dit spel. Het begint al bij de titel van zijn album: in plaats van Views From The 6 (een verwijzing naar Drake’s woonplaats Toronto) heet het bij verschijnen ineens alleen nog maar ‘Views’. Is het geen ode meer? Speelt Toronto een bijrol? En wanneer heeft Drake die titel dan gewijzigd? Alleen al in de eerste track rapt Drake: “With my dad out in Tennessee is where I belong / Out here in L.A. I don't know what's going on.” Er zijn nog meer vragen: wie is die Maneesh, die producer uit Toronto die op meerdere tracks opduikt? Zijn al die tracks over haters stiekem gericht aan Meek Mill, die Drake vorig jaar met een paar trefzekere beef-tracks knock-out sloeg? Of om maar even in Drake’s favoriete beeldspraak te blijven: die hij na een venijnige curve ball met een homerun naar huis mepte. En hoe zit het met Rihanna? Na haar hit Work doet zij dit keer mee op het uitstekende poppy Too Good, en er is deze zin in Hype: “You cannot be right here next to me / Don't you see Riri right next to me?” Voer voor speculaties.

Dat uitpluizen, dat snappen de grote Amerikaanse muziekredacties wel, om nog maar te zwijgen over de fans die lyrics-site Genius onder je ogen volpennen. Waar in Amerika zo’n beetje elke track van Drake opgepikt wordt, doen we in Nederland nog steeds een klein beetje alsof Drake’s carriere bij twee hits blijft - Hold On We’re Going Home en Hotline Bling. Dat is zonde, want het werk van Drake beoordelen op basis van die twee grote hits is net zoiets als denken dat je Game Of Thrones doorgrondt als je alleen S03E09 en S05E10 gezien hebt. Views staat bomvol vervolgverhalen. Het nummer 9 bijvoorbeeld gaat heel even over Drake’s vriend en longtime partner Noah ‘40’ Shebib, die deze track mede geproduceerd heeft. 40 heeft MS, worstelt met zijn gezondheid en kan de druk van het supersterrenleven nauwelijks aan. ‘You know 40 wants peace, but I'm down to cut ties for it.’ Het is maar een flard van een tekst, maar als je weet waar het over gaat, snap je ook dat het een gebeurtenis met impact is waarnaar verwezen wordt.

Interessant is de enorme hoeveelheid tegenstrijdigheden in Drake’s tracks. Groot is het contrast tussen de kale, wat sombere tracks aan het begin en eind van de plaat en het zomerse gedeelte in het midden, volgens Drake weerspiegelingen van het alles-of-niets klimaat van Toronto. Er zijn opschepperige tracks over zijn succes (bv Grammys) en extreem kwetsbare nummers over de schaduwkant ervan. Er zijn tracks over vriendschap en vertrouwen, die als het ware haaks staan op het snelle leven en de torenhoge ambities. Er zijn tracks waarin hij klaagt (een van zijn favoriete bezigheden) dat hij klaar is met de liefde, en tracks waarin hij vertelt er volledig open voor te staan. Soms zien we het masker voor onze neus af gaan. In Redemption bijvoorbeeld, waarin hij eerst nog tof doet, maar eindigt met: “Damn, I'm not unrealistic with none of my women. I tell them if they ain't with it then let's just forget it. Relationships slowin' me down, they slow down the vision. Guess I'm not in a position to deal with commitment.”

Ja, zo na een paar uur komen we al best een eind met het grote Drake zoekplaatje. We kunnen stellen dat Drake tekstueel voortborduurt op dingen die we al van hem wisten. Dat zijn pissige break-up song Hotline Bling (hier als bonustrack) toch het meest frivole nummer van de plaat blijft, dat Drake geen bangers nodig heeft om te intrigeren en dat liefdesduet Too Good (me lekker expliciet dancehall-outro), twee donkere nummers Feel No Ways en Views en het al bekende One Dance (Jamaicaanse dancehall meets Engelse 2-step) er bovenuit steken. Maar een echt en definitief oordeel, dat moet nog maar even wachten. Precies zoals je aan het einde van een groot-nieuws-dag ook altijd blijft zitten met de belangrijkste vragen. Drake’s Views is komende week Album van de Week en zal iedere dag voorbij komen in 3voor12 Radio.