De voorpret van Klockworks begint eigenlijk al bij de zoektocht naar de H7 Warehouse zelf. De locatie, overdag beter bekend als Rhone Events & Congresscentrum, is niet ver van station Sloterdijk verwijderd, maar loop een beetje uit de richting, en je sjokt al snel over een naamloos paadje tussen de Radarweg en de Rhoneweg.
De H7 zelf zit in een gebied met veel kantoren en weinig woningen, dus waarom de muziek al van ver te horen is, is een vraag die bij deze is beantwoord. Wel lopen er diverse leden van de beveiliging rond met decibelmeters, dus van overlast kan er wel degelijk sprake zijn. Rookoverlast overigens ook, want binnenkomen doe je via een overdekt gedeelte waar de kluisjes zijn en het rokersplein.
ADE16: Ware technoholgevoel tot leven in H7 Warehouse met dank aan Klockworks en LET
Dieharders kunnen compleet los gaan in de middle of nowhere
Als je techno leeft, ademt en bloedt, dan zou vijf nachten Amsterdam Dance Event an sich een schijntje moeten zijn. Die indruk wordt dan ook gewekt in de Rhone Event Centre aan de Humberweg, dat tijdens feesten wordt omgedoopt tot H7 Warehouse en op zondag nog geen greintje energie heeft ingeboet. Creatief collectief LET zorgt voor klinkende namen als Ben Klock, DVS1 en DJ Nobu als grote afsluiters, de ékte ékte technoheads zijn allemaal hier.
Maar eenmaal binnen, snap je gelijk waarom de Warehouse zich zo uitstekend leent voor technofeestjes tegen het raverige aan: de muren zijn gitzwart en de aankleding kan haast niet minimalistischer zijn. Niets geen decorstukken en de dj-tafel is ook niet meer dan alleen een tafel. In het plafond hangen acht neonlampen en twee keer zoveel moving heads die alleen maar recht naar beneden schijnen. Ook van dure led-walls hoeft de H7 niets te hebben: een groot scherm voor het projecteren van Heleen Blanken's visuals is afdoende.
Gestript van alle opsmuk, blijven er maar twee hoofdzaken over: het geluid en de dj's. Met dat eerste zit het prima, al verdwijnt er nog wel eens wat mid en treble in het basgeweld. Wat betreft de dj's: daarin maakt de Warehouse reuzesprongen na eerdere ADE-edities waarbij namen als Gregor Thresher, UMEK en Sigha nog op verschillende avonden stonden te spelen. Dat verbleekt bij deze Klockworks-avond waarbij JP Enfant, Etapp Kyle, Nobu, DVS1 en Ben Klock allemaal liefst drie uur de tijd krijgen om hun verhaal te vertellen.
Op het moment van binnenkomst heeft DJ Nobu nog maar een uur op zijn klok staan. De Japanner die ook verantwoordelijk is voor de legendarische ´Future´Terror´-avonden doet de naam daarvan eer aan en grijpt de laatste zestig minuten aan om de meest beklemmende techno uit zijn usb-sticks te toveren. Het tempo ligt ongenadig hoog, de sloopkogelbassen persen zowat de lucht uit je longen. Met iets dat lijkt op een melodie heeft Nobu vanavond niets, met loops des doods van 32 maten of langer des te meer. Techno met een hardcore-ethos, bedoeld voor de die-hard ADE'ers die na vijf nachten het er liefst nog eens vijf bij pakken.
Als 'beklemmend' het toverwoord van Nobu is, dan mag het eerste anderhalf uur van DVS1 'bedwelmend' heten. De in Rusland geboren Amerikaan boet amper aan tempo in, maar kiest duidelijk voor nummers met steeds herhalende mantra's zoals bijvoorbeeld opener The Analog Roland Orchestra's 'Plant' en Chris Colburn's 'Purple'. Het grote verschil in klankkleur met zijn voorganger pakt in het begin aarzelend uit, maar gaandeweg wordt ook de H7 één kolkende massa. Zeker als DVS1 halverwege schakelt naar de zesde versnelling met Slam's remix van Madben's 'Tension' als aftrapper inzet. De schrille synths, distorted percussie en hi-hats die zowat over elkaar vallen; een lust voor de benen. Sportschooltje? Niet nodig, hier tien minuten op dansen staat al gelijk met een week cardio bij de Basic Fit. En om het Ben Klock niet compleet onmogelijk te maken, sluit DVS1 af met electro-kraker 'Destroy Him My Robots' van Anthony Rother. Even weer gas terugnemen.
Dat blijkt niet nodig te zijn, want er vindt een hard reset plaats als spontaan de lampen aan gaan. Waarvoor? Voor het aansluiten van apparatuur misschien? In ieder geval niet voor het betuigen van respect voor DVS1, want anders waren de lampen net tussen de sets van de Japanner en de Amerikaan ook aangegaan. Desondanks grijpt het publiek de gelegenheid aan om nog eens extra hard te joelen voor de DVS1, alvorens Ben Klock het stokje overneemt.
Klock begint vreemd genoeg vrij tam. De Duitser haalt het tempo een stuk naar beneden, kiest veel minder dwingende platen en neemt alle tijd om te mixen en laat sommige nummers makkelijk tien minuten lang lopen. Nogal een verschil met zijn twee voorgangers. Het publiek dat nog maar een kwartier geleden stond te springen (!) op techno, moet weer even een stapje terug nemen om vervolgens op het moment dat niemand het meer verwachtte van de sokken te worden geblazen. Klock vindt het na drie kwartier mooi geweest en bedient zich van platen met meer gevoel dan Nobu en een tikkeltje minder dwingend dan DVS1. Het perfecte midden en een verdomd goede afsluiter voor alles wat van techno houdt en op ADE is.