Wanneer Janet Jackson’s ‘Together Again’ bij entree uit de kleine zaal dreunt, is dat de eerste plek om even polshoogte te nemen. Bij binnenkomst blijkt de zaal al veel te klein zijn; rij voor de deur, zweet op het plafond en geduw om een plekje op de dansvloer te bemachtigen. Verantwoordelijken? L’Atelier en Tijn Benedek. Reden? Ze draaien ontzettend lekker en alles met een baslijn wat aanzet tot dansen. De mannen werken netjes hun blokjes af: kwartiertje piano, kwartiertje hekenbare disco, kwartiertje saxofoon. Ze draaien 3 uur, dus ik kom straks terug.
Misschien zijn er wel meerdere redenen dat de tweede zaal zo druk is. En één van die mogelijke redenen staat nu in de grote zaal te draaien: Mad Rey live. De Fransman krijgt 50 minuten om zijn liveshow te vertolken en samen met zijn drumcomputer timmert hij extra kicks over draaiende boogie platen. Misschien is het de haast, maar computer en vinyl zijn tot driemaal toe compleet uit de maat. Het vinyl staat ook net wat zachter dan zijn drum en zorgt voor leegte wanneer hij zijn eigen producties even uitlaat om momentum op te bouwen. Als Rey merkt dat het niet direct aanslaat, laat hij die boogie achterwege en begint audiofragmenten vanaf datzelfde vinyl af te spelen. Teksten als ‘Put your hands up!’ worden geloopt en voorzien van, alweer, extra kicks. Beetje cliché, maar het werkt wel. Een kwartier voor het einde is het gedaan met de platenspeler en is het 100% drumkick en BPM op 130. En die laatste vijf minuten? Een gebroken 3/4 beat. Mad Rey heeft zojuist een set van twee uur in vijftig minuten geduwd.
ADE16: ZeeZout-vrijdag is een delicatesse voor de fijnproever
Shazammen = bijblijven
ZeeZout is een van de vele middelgrote organisatoren van housefestivals in Nederland. De naam past zo in het rijtje Straf_werk, Pleinvrees, Verknipt, Soenda, Drift. Waar ZeeZout zich echter in onderscheidt zijn de line-ups: de organisatie boekt dj’s op niveau, met oor voor detail, disco en obscure platen. Niet gegarandeerd feest, wel enorm veel te ontdekken. Zo ook vanavond, waar Midland en Palms Trax terugkomen na eerdere succesvolle edities, Interstellar Funk muziekles geeft en Dekmantel-succesverhaal Pender Street Steppers de kleine zaal vol en weer leegt speelt.
Snel even spieken bij de heren in de kleine zaal. Of toch niet? De rij voor de zaal is sinds het aantreden van Pender Street Peppers verdrievoudigd. Shit. Straks nog even kijken. Nu eerst “het zwarte schaap van Rush Hour” als ik de stagehost moet geloven. Hij is in ieder geval van Rush Hour. Interstellar Funk’s set bevat onbegrijpelijke, op momenten zelfs ondansbare disco en wisselt deze af met verrassingen als acid house en kerkmuziek. Een forse gospeltrack wordt ons opgelegd en vormt de eerste break in de set, begeleid door vrouwenzang in gesprek met een mannelijke robotstem. Lastig te begrijpen, laat staan te beschrijven en niet op te dansen, wel enorm genieten. Uitschieters: International Music System’s ‘Dancing Therapy’ en Plastikman’s ‘Elektrostatik’ uit 1993. Interstellar is voornamelijk in de eerste helft van zijn set erg zuinig met de bas en neemt lange stukken genoegen met enkel melodie. Opnieuw: niet op te dansen, wel enorm genieten. En dat de muziek even uitvalt, doet ‘m klaarblijkelijk helemaal niets.
Zou ‘t? Mag het? Nee. De rij voor de kleine zaal staat nog altijd tot aan de helft van de gang. Wat gebeurt daar toch? Door de hoek in de gang hoor je enkel de beat en die klinkt verrassend traag, terwijl je toch echt om de tien minuten geschreeuw hoort. Is daar dan het feestje? Geen tijd om te twijfelen, Midland b2b Palms Trax gaat beginnen. Nou ja, Palms Trax gaat beginnen, Midland is nog nergens te bekennen. Jay Donaldson zal de set van Interstellar enorm gewaardeerd hebben, maar onderbreekt zijn muziekles toch voor een gymles in dansen: snelle beat, snelle overgangen en forsere trackkeuze. Dit houdt voorlopig zo aan; eerst op gang komen. Een écht feest bleef lang uit vannacht, maar vindt zijn weg via die eerste tracks van Palms toch naar de dansvloer.
Wanneer Midland uiteindelijk arriveert, laat het echte ‘b2b-aspect’ nog even op zich wachten. De goed besnorde dj maakt eerst even een rondje langs de organisatie en wat gasten. Zo nu en dan legt hij een gekke track op waarna Donaldson begint te lachen en zich moet aanpassen. Mooi contrast: Palms uiterst geconcentreerd, Midland die het ‘m graag moeilijk maakt. Wanneer het voor die laatste gezellig genoeg is, flikkert hij het tempo uit het raam en vertraagt met een spookachtige track. Iedereen staat even stil waarna een soulvolle maar overweldigende versnelling volgt in de vorm van keyboardriffje.
Het eerste moment dat ik geen rij zie, is het half 7 in de ochtend. Wat gebeurt hier eigenlijk? Pender Street Steppers zit net in een trage, zwoele saxofoonsolo. Na even te blijven staan, hoor je het al; ze zijn bezig met een Spaans disco-blokje. Het BPM ligt niet hoger dan 100, er is geen bas te bekennen en de zaal is maar tot de helft gevuld. Het feest is duidelijk verhuisd naar de grote zaal. Eenmaal terug, zet Midland ein-de-lijk ‘Final Credits’ in. Dé housetrack van deze zomer waar Midland subtiel maar oh zo heerlijk Gladys Knight’s ‘Neither One of Us’ in samplet. Een heerlijk slotstuk om 8 uur, zij het voor een 1/4e gevulde zaal.