ADE16: Genoeg aanknopings- én verbeterpunten voor experiment ADE Live

Verschillende genres, maar alles met elektronica, vullen Melkweg en Paradiso

Flip Kloet (donderdag), Ralph-Hermen Huiskamp (vrijdag) ,

Een unicum op Amsterdam Dance Event dit jaar. Melkweg, Paradiso en de SugarFactory slaan de handen ineen en geven ruimte aan live-acts binnen het immense programma van het Amsterdam Dance Event. De donderdag komt langzaam op gang, maar resulteert in een spektakel dat het bestaansrecht van een dergelijke avond alleen maar bevestigt. Terwijl de vrijdag duidelijk maakt dat succes niet zo vanzelfsprekend is.

Donderdag
Natuurlijk stonden en staan er vaker live-acts op Amsterdam Dance Event en ook in de Melkweg, maar niet gebundeld in een programma verspreid over twee dagen en drie zalen. Puur al door de opkomst op de eerste avond blijkt het een slimme zet. De eerste avond is stijf uitverkocht en de zalen staan dan ook ramvol.

Het duurt even voordat je de smaak te pakken hebt tijdens de donderdag van ADE Live. Met uiteenlopende namen als Pitto, Cut_,Fakear, Suuns en Rüfüs bouwt de avond op. Van intense electro tot een flinke portie Kygo- en Disclosure-achtige sound. Het is niet altijd even vernieuwend, maar de acts brengen stuk voor stuk een dijk aan energie met zich mee en dat merk je dan ook direct aan het publiek. 

Waar er tijdens de show van Pitto en Cut_ nog een beetje opgewarmd wordt, gaat het bij acts als Fakear en Suuns helemaal los. Zeker Suuns laat zien wat voor indrukwekkende industriële sferen je kan neerzetten met een paar gitaren, een synthesizer en drums. Een van de grote hoogtepunten van de avond en interessantere namen van de line-up.

Niet veel later wordt de oude zaal van de Melkweg helemaal afgebroken door de Kygo-achtige synthpop van Rüfüs. Het schoolvoorbeeld van een act die zonder enig probleem het publiek inpakt en klaar stoomt voor het volgende hoofdstuk van de avond. 

Als afsluiter speelt SG Lewis in de theaterzaal. Hun vrolijke uptempo producties doen direct denken aan een show van Disclosure, maar dan worden alle tracks opgebouwd met gitaren en een arsenaal aan drumpads. Zonder moeite switcht de frontman van elektrische gitaar naar bas om vervolgens weer aan de slag te gaan met zijn stemvervormer. 

De eerste dag ADE Live is een verademing voor de bezoeker die graag meer op het podium wil zien dan enkele een mixtafel, Pioneers en een enthousiaste dj. Met een geslaagde en vooral drukke start bewijst het nieuwe concept dat live-acts een prominente plek verdienen op een evenement als Amsterdam Dance Event.

Vrijdag
Zo succesvol en uitverkocht de donderdag was, zo moeizaam en rustig is de tweede dag van ADE Live. De kleine zaal van Paradiso loopt pas echt vol als in de grote zaal The Kills klaar zijn, en nog wat nieuwsgierige bezoekers daarvandaan oversteken naar de bovenzaal. Dan zit echter het grootste deel van het programma er al op. Ongelukkig, maar dat zit hem ook in de programmering van de avond. Inhoudelijk, daarover zo meer, maar ook puur qua planning. Hoezo staan de eerste acts bijvoorbeeld al om 19:00 uur? Dat is een voorzichtige garantie voor een lage opkomst. En hoezo speelt op dat te vroege tijdstip dan niet alleen Polynation in de bovenzaal, maar ook nog eens Vuurwerk in de kelder? Heel dag twee van ADE Live speelt zich af in de bovenzaal, maar juist op het moment dat je het minst mensen verwacht, gooien ze er nog een tweede zaal bij. Vreemd.

Maar wat de avond nog meer in de weg zit, is de programmering. De nieuwe liedjes van Sofie Winterson zijn dan wel wat abstracter en minder pop dan op haar debuutplaat, en ze staat nu in haar eentje op het podium met flink wat elektronica, toch voelt het als een gekke boeking op Amsterdam Dance Event. Is het gebruik van een laptop en synthesizers een maatstaf om geboekt te worden? Zonde, want de nieuwe weg van Winterson maakt nieuwsgierig. Ze staat hier alleen wat misplaatst.

Dan Jessy Lanza, die net als Winterson weg blijft van vaste popformules, maar zich dan veel meer richt op sterke hooks die vaak zo uit Chicago-classics lijken te komen. Het hele jaar maakt ze al indruk met sterke shows en een goed album. Ze is ook nog eens de meest logische boeking van de avond. Maar toch gaat het mis. Technische problemen zorgen er niet alleen voor dat ze later begint, maar ook nog eens bloedchagrijnig wordt. Dat zit de eerste paar nummers in de weg. En net wanneer de show echt begint te leven, stapt ze van het podium, na amper 20 minuten. Met hangende schouders komt ze terug. ‘Ik heb toch nog tijd voor een nummer.’ Van harte gaat het niet, maar met het nummer ervoor zijn het wel de twee hoogtepunten van een gekke set. En van de avond waarschijnlijk. Want dankzij The Kills stroomt de zaal dan wel vol bij River Tiber, de vreugde die Jessy Lanza in twee nummers de zaal in pompte, droogt al snel op. De drie jongens van River Tiber kunnen genadeloos goed spelen. Dubbele prog-gitaarsolo’s, gekke ritmes uit hun computer, meerstemmige harmoniëen, en dat allemaal in zoete R&B gegoten. Knap en, nou ja, vooral knap. Het beklijft nergens, en veel meer dan op het best wel goede album, voelt het allemaal aan alsof ze op het podium zich heel erg willen bewijzen als hele goede muzikanten.

Het programma van de tweede dag was een beetje een zooitje. Wat hebben deze artiesten allemaal met elkaar te maken, los van hun instrumentkeuze? Zou het niet veel beter werken als je ze op avonden of in nachten programmeert bij dj’s waar hun muziek bij aansluit? Moet het toch niet wat logischer doorlopen, in plaats van dat het telkens stilvalt bij het ombouwen? Is dit een knieval naar de types die overtuigd moeten worden dat elektronische muziek ook échte muziek is, met échte muzikanten die instrumenten kunnen bespelen?

Veel vragen. Maar het blijft natuurlijk een editie waar veel lering uitgetrokken kan worden, en waarvan de eerste avond al een succes was. Genoeg aanknopings- én verbeterpunten voor volgend jaar in elk geval.