Nee, Solange is niet meer hetzelfde meisje dat ze was ten tijde van de release van haar EP True, in 2012; er gebeurde intussen genoeg in haar leven. Ze maakte grote indruk op SXSW, richtte haar eigen label (Saint Records) op, haar lifestyle-platform Saint Heron werd een klein mode-imperium, ze trouwde (opnieuw) en werd een stuk bekender door een lift-akkefietje met haar schoonbroer, ene Shawn Corey Carter. Maar bekender of niet, het leven lijkt nu pas echt te beginnen voor haar. Zoals ze in juni dit jaar zelf op Instagram postte, toen ze haar album net af had: ‘Just really getting started 30’.

En toen was daar een dag voor de release een aankondiging, ook via Instagram. Vier jaar na True en acht (!) jaar na haar laatste album Sol-Angel and the Hadley St. Dreams verschijnt A Seat At The Table. Solange is duidelijk in haar aankondiging: ‘a project on identity, empowerment, independence, grief and healing’. Samen met de plaat, brengt Solange een 112 pagina's tellend boek uit, met albumteksten in gedichtvorm en glossy-achtige foto’s. Een verrassingsrelease dus, maatschappelijk geladen en groter dan enkel een album met een dozijn liedjes. Pullt ze een Beyoncé? Laten we in ieder geval veronderstellen dat ze er op z’n minst door geïnspireerd is.

Muzikaal gezien is Solange een flinke stap van haar eerdere werk verwijderd op A Seat At The Table, met popliedjes die hun oorsprong kennen in seventies soul en tijdloze R&B en Pop. Er heerst ook een jazzy-vibe op de plaat, met name rond ‘Weary’ en kroonjuweel ‘Cranes In The Sky’, waardoor er een soort nostalgische sfeer hangt rond het album. Die nostalgia feel heeft echter een sterk contrast met de moderne productie gekregen. Verrassender des te meer dan ook wanneer de licht overstuurde synths het oor insluipen bij ‘Don’t Touch My Hair’ (én die rustgevende blazers op de achtergrond), de glitch-pop rond ‘Don’t You Wait’ of in het funky baslijntje in 'Junie'. Die moderne productie komt vooral op rekening van Solange en Raphael Saadiq, maar ook met een grote rol van Dirty Projectors´ David Longstreth. Geen vreemde samenwerking, want op SXSW coverde ze zéér succesvol zijn 'Stillness Is A Move', met Dev Hynes in haar band, die nu weer te horen is tijdens This Moment.

Zo komt er veel samen op A Seat At The Table, een plaat die qua thema en structuur niet ver van de laatste Blood Orange-plaat af staat. Op die plaat, Freetown Sound, stelt Dev Hynes veel vragen over zijn identiteit en culturele achtergrond. Solange doet dat ook, maar met nét even wat andere accenten. De plaat is, zoals ze zelf al eerder aankondigde, doorspekt met empowerment, black empowerment in dit geval, de stroming die in Amerika strijdt voor meer emancipatie voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap. Luister naar de interlude 'Dad Was Mad' waarop Solanges vader Matthew Knowles vertelt over hoe hij in zijn schooltijd (op een geintegereerde school) onderweg werd bekogeld door KKK-leden. Of naar 'Tina Taught Me', de interlude waarop Solanges moeder vertelt over haar trotse houding over haar achtergrond en hoe die trotsheid net zo goed kan leven naast de blanke medemens, zonder dat direct tot omgekeerde racisme te benoemen.

Interludes die thematisch de plaat ondersteunen en toch nergens storen, doordat er onder elke onderbreking een muzikaal ondertoontje loopt dat geheel synchroon is met de omliggende tracks. Zo loopt 'Tina Taught Me' weer moeiteloos over in ‘Don’t Touch My Hair’, een heerlijke Future R&B-track met Sampha, waarop gedachten naar India Arie's 'I'm Not My Hair' meteen naar boven komen drijven. Er had een overduidelijke single tussen gekund, á la ‘Losing You’, of wat meer uptempo songs, maar dat had meteen de vaart uit het album gehaald. Nu luistert A Seat At The Table als één geheel, zelfs met de interludes en klinkt Solange nog veel volwassener dan toen ze drie jaar geleden zoveel indruk maakte in Texas. Net als haar zus is Solange een voorvechter voor de rechten van de Afro-Amerikaanse gemeenschap. Echter slaat zij niet op de grote trom, maar gebruikt zij de stille revolutie door haar boodschap in speelse, aanstekelijke liedjes onder te brengen.