De sportzomer is bijna voorbij, en zelfs de kou zit alweer een beetje in de lucht, maar Marius Lauber is geen man met haast. Dik drie jaar moesten we doen met Elliot, de debuut-EP waarmee hij zijn naam voorzichtig vestigde. Vier tracks stonden er op die EP, en je zou zeggen dat Lauber daarmee al halverwege een album was, maar hij legde de lat hoger dan dat: alleen het nummer Sea hield hij bij zich, de rest van de plaat vulde hij met nieuw werk. Ideaal voor een lange nazomer.

Lauber komt uit Keulen. Dat mag je direct vergeten, want geografie doet er in zijn geval weinig toe. Ja, je meent af en toe iets van de Keulse Kompakt-school te horen, de lichtvoetige pop-crossover die dat label soms opzoekt. Maar een moment later waan je je in de studio met spacedisco producers Lindstrom & Prins Thomas of terug in de 70s met soft-pop zanger Ned Doheny. Net als o.a. The Whitest Boy Alive en Hot Chip staat Roosevelt echt op het podium als een band, en dat hoor je ook terug in het geluid van de liedjes.

Goed, referenties genoeg, maar de belangrijkste vraag is: kan Roosevelt meer dan cherry picken uit de geschiedenis van de hipster discopop? Vaak blijft dit soort acts hangen in sound, en blijft het songmateriaal achter. Maar Roosevelt blijkt een geweldig talent te hebben voor pakkende popsongs. Alleen al de recente singles Colours en Fever wedijveren met elkaar om de titel ‘beste synthpop single van het jaar’, en dan zijn er ook nog topliedjes als Hold On en Belong.

Bitterzoete melancholie bekruipt je in Night Moves, een liedje over de verslavende greep die de nacht op je kan hebben. Afwisseling is er in de vorm van het instrumentale Daytona, het verrassend snelle Heart (zomaar ineens 140 bpm) en de mid tempo ballade Close aan het slot. Het is een galmende ode aan de softe popmuziek van rond 1980 die te sloom is om op te dansen, maar waar je toch onherroepelijk je heupen op laat wiegen. Roosevelt zorgt gegarandeerd voor een zondagse lichtheid in het hoofd.