Lloyd Hotel Amsterdam, tien uur ’s ochtends op een grijze dag in maart. Patrick Watson gaat zitten en bestelt een grote cappuccino en een glas jus d’orange. Zijn hand zit in het verband. “Ik heb hem verneukt tijdens het skiën. Ik zag dat mijn kinderen rail slides deden en dacht: dat kan ik ook. Het was geen succes, zoals je kan zien. Echt achterlijk. Mijn kinderen lachten me uit, maar dat is oké.” Watson heeft nog acht interviews te gaan vandaag. “Ik heb de hele dag om op te warmen. Het is zo lastig om de titel van de plaat uit te leggen, in elk geval om niet als een achterlijke idioot over te komen terwijl ik dat doe, maar goed.”

De opgewekte en als altijd razend energieke Canadees doet duidelijk moeite: hij wil de wilde hersenspinsels die ten grondslag liggen aan Love Songs For Robots zo helder mogelijk uitleggen. Toch is hij er zelf ongemakkelijk onder. “Dit gaat zo stom overkomen op papier”, zegt hij meerdere keren. Halverwege het interview geeft hij een uitgebreide disclaimer bij zijn antwoorden. “Ik schrijf geen songs met boodschappen, ik ben geen priester. Ik heb geen agenda, mensen hoeven niet tot nieuwe inzichten te komen. Ik hou er niet van als muzikanten me gaan vertellen wat ik over politiek moet denken, het klinkt altijd dom. Ik hoor liever een wetenschapper spreken over het klimaat, of een politicoloog over politiek. Het is gewoon te ingewikkeld, er zijn geen duidelijke antwoorden.” Het is maar dat u het van tevoren weet, want Watson gaat nu een dappere poging doen uit te leggen hoe science-fiction en kwantummechanica hem inspireerden bij het schrijven van de nieuwe, filmische plaat Love Songs For Robots.

Hoe inspireren dat soort vragen je in je eigen teksten?
“Wat teksten betreft wilde ik een science-fictionplaat schrijven. Wat bijna onmogelijk is, hahaha. Turn Into The Noise gaat erover dat je in de toekomst steeds meer lichaamsdelen kunt vervangen. Wat blijft er dan uiteindelijk nog van jezelf over? Het laatste deel van jezelf, daar gaat dat nummer over. Ik zit echt diep in al die wetenschappelijke vakbladen, dat gaat hand in hand met mijn liefde voor science-fiction want het is inmiddels zo’n beetje hetzelfde. De meeste mensen hebben volgens mij geen idee hoe raar het is; dat soort vakbladen roept meer morele vragen in me op dan ik ooit in mijn muziek zou kunnen stoppen. Het was altijd aan de artiesten om je te prikkelen en anders tegen dingen aan te laten kijken, maar er is niks wat ik zou kunnen maken dat ook maar in de buurt zou komen van wat er in de wetenschap gebeurt. Ik bedoel, ze kunnen nu vrouwelijke genitaliën laten groeien met alleen wat stam- en huidcellen. Voor mij is het ook een soort spirituele behoefte. Andere mensen doen aan yoga, ik lees over kwantummechanica. Het is zo vreemd en misschien begrijp ik het niet eens helemaal, maar het voelt gewoon fucking goed om te lezen hoe mensen meerdere dimensies en zo uitleggen, geen idee waarom.”

Je zei dat het moeilijk uit te leggen was waar de titel van de plaat vandaan komt, maar kun je toch een poging doen?
“Het is deels dus dat science-fictionverhaal, ik zou zeggen dat Turn Into The Noise, In Circles en de titeltrack wel aan dat concept voldoen. Voor de andere helft werkt de titel ook in de zin – man, dit gaat zo hocus pocus klinken, het zijn gewoon liedjes – dat onze emoties – dit klinkt straks zo stom op papier – eigenlijk mechanisch zijn. Daar kom ik pas recentelijk steeds meer achter, wat vreemd is omdat ik superemotionele muziek maak. Maar stel je voor dat er iets vreemds met je gebeurt en op dat moment is er een gele paraplu in de kamer. Twintig jaar later ben je dat al lang vergeten, maar je ziet weer ergens een gele paraplu. Je voelt je vreemd en je weet niet eens dat het door die paraplu komt, je weet alleen dat iets in die kamer dat gevoel veroorzaakt. Dat is een mechanische reactie. Gevoelens worden gezien als iets magisch of iets dat jij bezit, maar hoe kan je je dan raar gaan voelen door een gele paraplu? Daar ging ik vragen over stellen. Maar Hearts is bijvoorbeeld een doodgewoon liefdesliedje, hoewel geen vrolijke. Het gaat niet noodzakelijk over het perfecte koppel. Als ik er een video bij zou moeten maken, zou ik twee stickmen hearts tekenen die elkaar met messen te lijf gaan.”