Lente Kabinet: Nicolas Jaar bedwelmt, The Black Madonna de nieuwe sensatie

Klein broertje Dekmantel Festival groeit, maar blijft intiem

Atze de Vrieze ,

Een kalme stoet trekt door de straten van Landsmeer. Niemand gooit met blikjes bier, niemand schreeuwt, zelfs niet als bij een donkere T-splitsing de twijfel inzet. Rustig fietsen we met een paar duizend door Amsterdam Noord terug naar het Buikslotermeerplein, langs een molen, een hockeyveld en een paardenpension, terug naar de stad. Het is alsof er een soort gloed om ons heen hangt, een warme deken, of die nu chemisch is of te danken is aan de bedwelmende slotset van Nicolas Jaar.

De dag begon vroeg. De Amsterdamse crew Malawi opende met heel veel brede glimlachen, ze zagen Barnt overnemen met een gevarieerde set. Wie nog niet wilde dansen, nam zijn intrek in een reusachtig vogelaarshuisje of op een rood dekentje in een van de gigantische groentekisten. De Engelse dj Midland is het die als eerste het grote veld vol trekt, en die onder andere trakteert op een prachtige een-twee tussen Nigeriaan William Onyeabor en Percussions (ander alias van Four Tet). Midland is de afgelopen twee jaar sterk in opkomst, mede dankzij twee sterke sets bij Dekmantel, maar zeker ook dankzij goede eigen producties. Het is opvallend druk hier. Lente Kabinet mag dan wel het kleine broertje van het grote Dekmantel Festival zijn, er komen inmiddels toch heel veel mensen op af, die zich verdelen over twee grote podia en twee kleintjes. 
 
Ze zagen ook Moodymann, de Detroit veteraan met dat mysterieuze zwarte net voor zijn gezicht, die een beetje aan het rommelen was. Midden in een discotrip komen met Nirvana's Come As You Are kan goed werken, maar dat deed het vandaag niet. Maar ook als een gedoodverfde favoriet het een keer af laat weten, zijn de alternatieven overweldigend. De twee Canadezen van Pender Street Steppers draaien subtiele disco en serveren je The Doobie Brothers. Noteer hun label: Mood Hut. Even verderop staat DE nieuwe heldin van de dag: The Black Madonna. 
 
Wat een wonderlijke vrouw om naar te kijken. Ze oogt alles behalve hip, maar haar platenkeuze is foutloos, en de energie waarmee ze de ene na de andere track erin smijt werkt aanstekelijk. The Black Madonna, zij was degene waar iedere ingevoerde danceliefhebber het op voorhand over had. Een dame uit Chicago die als resident dj en programmeur van de Smart Club al heel wat jaren ervaring heeft, maar die tot voor kort niet eens een paspoort had. Een dj met veel lef en ervaring, een goed bewaard geheim dus. Dat waren de verhalen vooraf, en dat maakt ze helemaal waar. Ze gaat van soulvolle house naar disco naar af en toe techno, vaak met verrassende overgangen. Ze eert de legacy van haar stad, zonder ook maar een moment retro te klinken. De laatste zonnestralen van de dag vallen intussen door de bomen, en worden daar opgevangen in een deken van rook. Het is dat de dansvloer voor het podium het 's middags om drie uur al begaf, anders was dat nu zeker gebeurd na de break van Daft Punk's Burnin'.
 
En dan dus headliner Nicolas Jaar. Zijn komst kwam pas op het laatste moment rond, vertelt Thomas Martojo van Dekmantel. Hij geldt als de kers op de taart. Na een uitvoerige tour met zijn Darkside project zijn dj-sets spaarzaam, zeker de komende zomer. Al was de laatste keer dat Jaar Nederland aandeed nu ook weer niet zo lang geleden. Zijn impact toen was enorm. Tijdens de slotnacht van Trouw wist hij om tien uur 's avonds al voor de allerbeste set van de nacht te zorgen. Met een extreem laag tempo bracht hij de club naar een enorm hoogtepunt. Spectaculair in slow motion.
 
Dat doet hij ook vanavond. Nicolas Jaar is niet het type dj dat zijn publiek volgt en inspeelt op wat er tegenover hem gebeurt. In tegendeel: hij dwingt je HEM te volgen. We kennen dat van zijn live sets met band, en ook van zijn project Darkside met multi-instrumentalist Dave Harrington. Die eigen producties zijn vaak behoorlijk donker en zwaar op de hand, in zijn dj-sets laat hij meer licht toe. Toch past hij niet helemaal in de flow van zo'n dag, en juist daardoor valt hij op. De meeste dj's hier draaien warme house met een edge en opvallend veel disco. Gerd Janson voor hem bijvoorbeeld gaat van classic Farley Jackmaster Funk naar hedendaagse bangers van Barnt en Kölsch, er weer terug naar Donna Summer. Dat werkt uitstekend, maar Jaar is anders. Jaar is next level. Hij verrast altijd, heeft een heel eigen idioom gevonden, sensueel en bedwelmend. Hij draait soul en gospel in de allerlaagste versnelling, hij laat Hall & Oates's I Can't Go For That en Marianne Faithful's Working Class Hero klinken als de meest urgente dansvloerplaten van 2015. 
 
Laten we dit maar als een opwarmertje beschouwen voor het grote Dekmantel Festival in augustus, dat dit jaar zelfs 3,5 dagen duurt, en waar naast de namen die we van ze kennen ook verrassingen als Squarepusher en Roy Ayers staan. Of nee, opwarmertje, dat is te weinig eer voor dit volwaardige intieme festival.