Het klinkt misschien als een open deur, maar wij, de gebruikers, willen graag een complete dienst. Wij willen alle muziek die er is. Alle muziek die ooit uitgebracht is. Alle muziek die we kennen, en vooral ook alle muziek die we nog niet kennen. We willen de muziek die we mooi vinden, we willen de muziek die onze ouders willen horen als ze een keer komen eten, we willen de muziek die we niet mooi vinden maar toch een keer willen horen. We willen oud en nieuw, mainstream en underground. Spotify heeft ons het idee gegeven dat het kan. Want ook al heeft die dienst natuurlijk nog lang niet alles, hij heeft genoeg om in elk geval het gevoel van compleetheid te benaderen dat Napster en The Pirate Bay ons boden.

Apple, jullie hebben zelfs The Beatles overtuigd aan iTunes mee te doen, neem ze ook mee naar de streamingwereld. Maar wat we vooral niet willen: een strijd tussen platforms ten koste van ons. Exclusieve dealtjes met artiesten, dat klinkt als een unique selling point, maar wij krijgen daar een nare smaak van in de mond. Het doet ons vrezen voor Netflix-achtige versplintering. Begin er niet aan. Ook niet met Taylor Swift of Florence And The Machine of Game Of Thrones als wapen.

 

De afgelopen jaren lanceerde de ene na de andere streamingdienst. Vooral het Franse Deezer leek het prima voor elkaar te hebben. Een geweldige database, sympathieke uitstraling. Tidal bestormde de media met een bataljon supersterren en kreeg werkelijk overal aandacht. En toch lijkt het erop dat vrijwel niemand daadwerkelijk de overstap maakt. Hoe we dat weten? Onze Facebook- en Twitter timeline. Een van de belangrijkste redenen dat mensen vooral voor Spotify kiezen, is het feit dat iedereen daar zit.

‘Yes, het nieuwe album van die en die staat nu op Spotify’, lees je dagelijks op Twitter. Linkje erbij, lekker makkelijk. Nooit: ‘Yes, het nieuwe album van die en die staat nu op Spotify, Deezer, Napster en Tidal.’ Apple moet er dus vooral voor zorgen dat delen optimaal werkt, als het even kan beter dan bij Spotify. Goede deals met Twitter en Facebook zijn daarvoor essentieel. Zorg dat een liedje meteen in je timeline af te spelen is, zoals dat ook kan met YouTube-filmpjes.

 

Met algoritmes kun je ver komen, zo bewees Google ons de afgelopen jaren, en toch blijft het bij de muziekdiensten worstelen om met echt zinnige tips te komen. Zo schafte Spotify onlangs hun ‘apps’ af, een mislukte poging om media als Rolling Stone, Pitchfork of 3voor12 een eigen platform te geven binnen de dienst. Op het gebied van ‘discovery’ zijn kleine diensten met beperkt aanbod veel interessanter.

Neem een Nederlands platform als 22Tracks, dat de hipste mensen uit een stad aan zich bindt, en muziek uitserveert in overzichtelijke playlists? Of Perfects.nl, in feite een uit de hand gelopen hobbyproject, maar overduidelijk gerund door liefhebbers. Shuffler.fm heeft ook een interessante manier gevonden: het koppelt blogs van smaakmakers (bah, vreselijk woord) aan muziekdiensten. Apple nam onlangs al BBC-coryfee Zane Lowe aan, een internationaal vermaard muziekontdekker. Hij zal ongetwijfeld iets op dit vlak gaan doen. De grote uitdaging: hoe kun je specifiek zijn voor een miljoenenpubliek? 

 

En nu we toch filosoferen over een media-abonnement: dan willen we misschien wel meer dan alleen muziek in onze dienst. Eigenlijk willen we er ook best video’s bij. Concerten, muziekdocumentaires, alles on demand. Zou het een idee zijn om ook boeken toe te voegen? Een dienst waarin je de muziek van de biografie van Keith Richards kunt lezen, met real time de muziek erbij? Ja hoor. Laten we wel wezen, dit gaat er in 2015 niet komen, een dienst waarin je al het media-aanbod tegelijk aantreft, maar op een dag…