Dag 1: Zwaarmoedig Eindhoven Psychlab zucht in de zomerhitte

Moon Duo redt stroeve avond in Effenaar

Atze de Vrieze ,

Juni is de festivalmaand bij uitstek in Nederland. Als je wilt kun je deze maand elk weekend in een tentje doorbrengen. In Eindhoven gaan ze tegen de trend in: op de heetste dag van het jaar probeert de Effenaar de mensen juist naar binnen te lokken voor Eindhoven Psych Lab. Het is zweten geblazen op een avond met Trouble In Mind records en publiekstrekker Moon Duo.

Primavera. Dat is het sleutelwoord dat het bestaan van dit sympathieke festivalletje verklaart. Het festival in Barcelona trekt een enorme hoeveelheid undergroundbands naar Europa, die er vervolgens een paar weken blijven. Vorig jaar waagde de Effenaar een poging een nieuw clubfestival uit de grond te stampen. Toen was dat nog tijdens Pinkpop, maar we kunnen rustig aannemen dat de overlap in publiek nagenoeg nul is. Hier op Eindhoven Psych Lab zien we vooral mannen met bescheiden baarden en brillen, die hun tasjes volladen met plakken vinyl met paars-oranje cirkels. En natuurlijk is de grootste tafel in de hal ingeruimd voor sixties psychedelic label Trouble In Mind, het labeltje uit Chicago dat wij kennen sinds het Jacco Gardner adopteerde.
 
Maar liefst zes bands uit de Trouble In Mind stal staan hier vanavond op de planken, waarvan vijf in de grote zaal. Met andere woorden: er is groot ingezet op dat kleine labeltje. En dat blijkt wat te veel eer. Als eerste zien we Doug Tuttle, een prima rockerige sixties band, gevolgd door het Zwitserse Klaus Johann Grobe. Dat is een heel aardige band, die Amerikaanse psychpop combineert met krautritmes en Duitse teksten. In de studio zijn ze met twee, op het podium met toetsen, bas en drums. Jammer dat allebei de vocalisten nogal zwak zijn. Maar vooruit, zij vormen de opmaat voor wat eigenlijk het hoofdprogramma moet zijn: het trio Morgan Delt, The Liminanas en Jacco Gardner.
 
Maar dat valt toch wat tegen: Morgan Delt is een behoorlijk ingewikkelde proto progband met allerlei weirde ritmes en een hoop effecten. Jammer dat het echt totaal niet van het podium komt, dankzij slordig geluid en een beroerde uitstraling. Opvallend genoeg komen de betere liedjes hier zelfs het slechtst uit de verf. Het is misschien ongebruikelijk in deze scene om je een showmansrol aan te meten, maar als de liedjes dan achterblijven is het meteen wel erg mager. Dat geldt ook voor The Liminanas uit Frankrijk, dat in principe een gouden sound te pakken heeft: Franstalige psychpop, als Brigitte Bardot met wat meer fuzz. Maar Marie Liminana is geen BB, en geen enkel nummer benadert Contact. 
 
Onze eigen Jacco Gardner redt de eer voor Trouble In Mind. Zijn live-set is behoorlijk verbeterd met de komst van wat nieuwe leden en met een nieuw album op zak. Voor het eerst vanavond komt er iets straks en krachtigs van het podium, en hoewel Gardner vandaag extreem veel moeite heeft om contact met het publiek te maken, zijn songs staan in elk geval fier overeind, en opvallend veel mensen gaan zichtbaar op in Gardner’s droomwereld. Wel zonde dat hij zo sterk leunt op zijn eerste plaat, in plaats van het avontuur van Hypnophobia te volgen. De sterke single Find Yourself zou ook vroeger in de set werken, en dan zou ruimte ontstaan voor lange psychedelische songs als At Dawn. Het zou een spannender apotheose zijn. Nu was het goed, maar ook wat braaf.
 
Wat is nu het probleem met al die Trouble In Mind bandjes? Toch niet genoeg goede liedjes? Een beetje te serieus en zwaarmoedig voor zo’n zomerse dag? Misschien gewoon een beetje veel van het goede? Gelukkig zijn er in de kleine zaal nog wel wat alternatieven die energie in het pand brengen. De Noorse spacerockers van Eletric Eye vlammen vooral aan het slot van hun set. Best of the rest wordt Radar Men From The Moon (local heroes) met The Cosmic Dead (uit Engeland). Hun set is te zien als een soort ‘artist in residence’ project, en de twee bands hebben hun verschillende krachten verenigd: de rauwe noiserock van The Cosmic Dead met de motorik krautrock van RMFTM. Het is samen nogal veel, want in die overlappende line-ups is niet geschoven: er zijn twee drummers, twee bassisten en twee gitaristen, plus een toetsenist die zijn analoge synths tot het uiterste probeert te tergen. Subtiel is het niet, wel overweldigend.
 
De score is al met al nogal mager als headliner Moon Duo de avond mag redden. Ripley Johnson heeft in elk geval zijn looks mee. Met die lange, grijze baard zou hij een cultgemeenschap kunnen leiden. De frontman van Wooden Shjips heeft niet genoeg aan zijn hoofdband, en vormde alweer een paar jaar terug een extra duo met zijn vriendinnetje. Op het podium is dat inmiddels uitgegroeid tot een trio, en die live drummer is een welkome aanvulling. Moon Duo-shows verlopen eigenlijk altijd min of meer hetzelfde: ze beginnen met een heel elementaire gitaarhook met synthesizer. Het is zo weinig dat je denkt: is dit het nou? Maar elk nieuwe nummer is langer dan zijn voorganger, en over die basis begint Ripley steeds galmender te soleren. Ingehouden maar trefzeker. Drummer en toetsenist houden de groove op zijn plaats, terwijl de gitarist je meetrekt. Hypnotiserend, eindelijk. 
 
Het kwam op de valreep nog goed met deze stroeve, stroeve avond. Morgen op papier een sterkere line-up, met de vlijmscherpe Soft Moon, het meedogenloze Earth en het Afrikaanse fenomeen Mdou Moctar (klik hieronder om het verslag van dag 2 te lezen).