"Internetbankieren is mijn beste vriend", grijnst Willie Wartaal bij opkomst, ironisch genoeg met een fles champagne in de hand. "Zo volwassen, zo beleefd / vroeger was het altijd feest / maar die tijd is nu geweest." Nee hoor, het is nog lange geen kwart over partytime, vanaf de eerste synthklanken van Bas Bron gaat TivoliVredenburg plat voor anderhalf uur feest van De Jeugd Van Tegenwoordig. Vooral de kids vooraan zingen en rappen alles woord voor woord mee, tot aan de albumtracks Stay Black, Zilt en De Broer van Edwin aan toe. Stiekem neuriën ook hun ouders, achteraan bij de bar, de refreintjes mee van de allerbekendste DJVT-hits. Want meer nog dan De Machine en Parels Voor De Zwijnen is De Lachende Derde doorspekt met klassiekers die zich in het collectieve geheugen hebben genesteld: Sterrenstof is by far de grootste radiohit van De Jeugd Van Tegenwoordig. Wie Spanje bezoekt zegt automatisch "¡Hola supermercado!", waarop als vanzelf het antwoord "de la bancos por aqui" weerklinkt. En iedereen weet wanneer je tranen in de discotheek plengt. De hits en livefavorieten staan uitstekend over het album verspreid, en dat is wel zo prettig wanneer je het integraal vertolkt.
10 Jaar De Jeugd van Tegenwoordig deel 3: De Lachende Derde
Integrale vertolking van meisjesalbum stelt de vraag: kun je volwassen worden én eeuwig jong blijven?
¡Hola supermercado! Ter ere van het tienjarige jubileum speelt De Jeugd Van Tegenwoordig al zijn albums integraal in TivoliVredenburg. Met De Lachende Derde gingen we gisteravond natuurlijk Huilend naar de Club. We kwamen er met een glimlach vandaan, ruikend naar bier, champagne en zweet. En het antwoord op de vraag: kun je volwassenheid omarmen én De Eeuwig Jeugd vinden?
Het meisjesalbum van De Jeugd
Ze gaan al net zo lekker naar binnen als de tompoezen (hoe burgerlijk!) die de vier vanavond uitdelen. Het is meteen springen op Sexy Beesten en Sterrenstof - aangekondigd door Faberyayo: "Ik heb echt zin om een obscure albumtrack te doen!" Ook de andere bruggetjes zijn heerlijk flauw. Vjèze voor Elektrotechnique: "Weet je wie laatst ook tompoezen bij zich had? De elektriciën!"
"Zeg, dit is wel het meisjesalbum van ons, hè?", concludeert Faberyayo ondertussen halverwege de avond. En verdomd: vooraan staan inderdaad alleen maar jonge meisjes te glimlachen en knipogen. Echt vreemd is dat niet: Sterrenstof en Get Spanish behoren tot de meest lichtvoetige, upbeat en majeur-liedjes die De Jeugd ooit schreven. Daarnaast zijn de teksten op De Lachende Derde ook iets minder... expliciet. En dan zijn er nog de R&B-glijers waar Vjèze zich doorheen kreunt. Op Vijf Sterren Abbo laat hij zich zelfs op zijn knieën vallen. En wat dacht je van Huilend Naar De Club? "Dames en heren, zijn er mensen met een hart in de zaal? Met gevoelens? Met een ziel? Deze is voor jullie!" Daarop doet ook Bas Bron zijn verse, vooraan op het podium. Maar hij mag meer uit de kast trekken. Jongens vallen elkaar in de armen terwijl Bron een scheurende, tranentrekkende synthsolo geeft. Een gast blèrt in mijn oor: "Die Bas Bron is een ondergewaardeerd genie, hè?" Is dat zo? De Lachende Derde is juist het album waarop Bron voor het eerst écht zijn shine pakt met vieze electrofunkimprovisaties en digitale hardrockriffs.
Volwassen?
Eén vraag blijft de hele avond door het hoofd spoken. Was albumopener Zo Volwassen, Zo Beleefd in 2010 nou een nieuwe beginselverklaring van De Jeugd van Tegenwoordig, of een aanklacht tegen het volwassen bestaan? Of - hoe paradoxaal ook - allebei? Enerzijds stak De Jeugd met De Lachende Derde de draak met het burgerlijke leven van internetbankieren en de bonuskaart. Ze meenden de yayo voor een espressootje te verruilen, de club voor de meubelboulevard. En als ze dan toch naar de club gingen? Dan gingen ze huilend. Anderzijds raakte De Jeugd van Tegenwoordig ook écht aan die volwassenheid: er werd op het album regelmatig teruggeblikt op de jeugd van De Jeugd, Willie Wartaal rapte zelfs over zijn verslaafde moeder ("ook al was mamma altijd wappie"), waar hij vervolgens in behoorlijk serieuze interviews op inging. Wie had dat ooit gedacht, na de ontregelende gesprekken die ze daarvoor altijd gaven?
En als je naar vanavond kijkt? Fast forward naar het allermooiste moment: Vjèze zet een keurig stemmetje op om fijntjes te zeggen dat "een groepje zich godverdomme geen leukere fans had kunnen wensen". Hij krijgt helemaal gelijk. Meteen daarop zetten ze de toch wat mindere albumtrack Pappa Is Thuis in, en wat gebeurt er vervolgens? Faberyayo - zelf net vader geworden - krijgt vanuit het publiek een cadeautje toegereikt. Wat is het? Hij houdt 'm even omhoog: een zelfgemaakt rompertje. Sta daar maar eens bij stil. Niet alleen bedacht iemand dat dit een leuk presentje is voor Yayo, en nam ze de moeite om dat in elkaar te knutselen, maar ook nog om het te geven tijdens precies de juiste track. En Faberyayo glundert erbij. Hoe volwassen wil je het hebben?
Teveel tijd krijgen we niet om daarop verder te mijmeren - denkend aan de eigen vervlogen jeugd en beginnende volwassenheid - want we worden direct teruggeslingerd in de realiteit, en wel met bijna-afsluiter Stay Black. Faberyayo wil écht Vjèze even in het zonnetje zetten. "Je vriendje gaat dit niet leuk vinden, maar we gaan nu even doen alsof Vjèze je vriendje is…" Gegil. "…en hij je vanavond gaat wiepen!" Nog meer gegil. Plotseling duikt Vjèze vervolgens in een crowdsurfpoging bovenop de meisjes vooraan. Die schrikken niet, maar geven hem direct een stel dikke knuffels. Grappig, een beetje ondeugend maar uiteindelijk hartstikke onschuldig.
En dat geeft meteen het antwoord op ons gemijmer: je kunt ook én volwassen worden én je jeugdige speelsheid behouden, precies zoals De Jeugd van Tegenwoordig met De Lachende Derde en "Ja, Natúúrlijk!" heeft gedaan. Terwijl de toegiften Centje Centje, De Formule en Gekke Boys worden ingestart, verandert de hele zaal in een hossende massa. Iedereen doet mee: de jochies en meisjes vooraan, de eind-twintigers aan de zijkant die opgroeiden met Watskeburt en zelfs de oudere generatie, die achteraan bij de bar staat, internetbankieren beschouwt als zijn beste vriend en normaliter geniet van uitstapjes naar de meubelboulevard. Want De Jeugd, die zit in ons allemaal. Laat ons nog een keer proosten, stinkend naar bier, champagne en het zweet. Op het omarmen van de volwassenheid én De Eeuwige Jeugd.
Of zoals manager Kostijn Egberts het verwoorde in het onlangs uitgebrachte koffietafelboek: "Ik kan mij niet voorstellen dat de ambitie en inspiratie opdroogt. Het is ook gewoon hartstikke leuk, hè? (..) Een vijfentwintigjarig jubileum moet erin zitten." Wij kijken ook vast uit naar het Lachende Dertigste-feest. Maar eerst "Ja, Natúúrlijk!" aanstaande zaterdag en de Viering van het Super Decennium volgende week in de HMH.