Emil Landman, Noorderslag, Patio, zaterdag 17 januari 2015

Zijn werk wordt vergeleken met dat van José Gonzalez en Ray LaMontagne. De Amsterdamse singer-songwriter Emil Landman gooide meteen hoge ogen met zijn EP A Bargain Between Beggars. Nu is hij uitgeroepen tot Serious Talent 2015 bij 3FM en staat in een volle Patio. Landman studeerde op 23-jarige leeftijd af aan de Herman Brood Academie en speelt al jaren in verschillende bandjes. Zijn muzikale ervaring en inspirerende reis hebben hem veel gebracht, maar nu is het tijd de avonturen te delen en de verhalen naar buiten te brengen.

Goodnight, New Orleans is het eerste nummer waarbij het publiek niet te luidruchtig door de muziek heen praat. Landman vertelt nu ook voorafgaand aan het nummer het verhaal erbij. Over een rokerige kroeg, mannen met gitaren, sigaren en een trompettist. New Orleans heeft een onvergetelijke indruk gemaakt, dat is duidelijk. Het publiek zit even in een andere wereld en herkent de single bij de eerste noten meteen. De telefoons voor de nodige foto’s en filmpjes worden tevoorschijn gehaald, want dit is wel het nummer dat vastgelegd moet worden.

Vijf minuten voor tijd lijkt het concert al ten einde. Wat verbaasde gezichten klappen maar gewoon mee met de rest van het publiek. Was dit het al? Nee, Landman heeft nog een kleine verrassing, met nadruk op klein. “Vanmiddag in de CoffeeCompany deed ik het op de bar, maar nu ga ik op een kratje staan tussen jullie in.” Weer komt er een uitgebreid verhaal, dit keer over Chicago. Het liedje 'Honey' is klein en simpel, maar creëert wel een mooi verstild moment. 

Halverwege het concert laat Landman weten dat hij van te voren best wel zenuwachtig was, maar dat het publiek hem daar overheen heeft geholpen. Hij bedankt zijn luisteraars en lijkt lichtelijk te blozen. Het publiek voelt zich vereerd en joelt. Zo windt Landman de bezoekers makkelijk om zijn vingers. 

Het publiek is op te splitsen in twee groepen: lacherige en serieuze luisteraars. De serieuze luisteraars proberen de lachende mensen de mond te snoeren, en Landman geeft aan dat hij deze betrokkenheid waardeert. Het overbekende Sssssssssht is tijdens bijna elk nummer te horen. Telkens weer is er wel een schaterlach of een bekertjesstamper. Vooraan gaat het publiek helemaal op in de verhalen van Landman. Een grote vrouw met een lange blonde paardenstaart doet haar handen zelfs bij de minst dansbare nummers omhoog en wiegt vrolijk met haar heupen mee. Landman kijkt haar een paar lange seconden aan en er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. De meerderheid van het publiek hangt aan zijn lippen. 

Emil Landman krijgt dus een groot deel van zijn reizigers mee, maar achterin de bus wordt er lol getrapt en niet geluisterd naar de informatie die de reisleider verschaft. Dit betekent niet dat er niet genoten wordt, want na elk nummer is het applaus uitbundig. Het is al wat laat op de avond om nog rustig stil te moeten staan en aandachtig te luisteren, maar desondanks weet Landman een kwalitatief goed en intiem concert neer te zetten.