Het lastige van de ghostwiter, de naam zegt het al, dat er nogal wat geheimzinnigheid omheen hangt. In muziek wordt de term wel net iets anders gebruikt, over het algemeen. In veel gevallen worden songwriters die keurig vermeld staan in de credits alsnog ghostwriter genoemd, omdat in de media de aandacht wordt opgeeist door de uitvoerende artiest. 

Het beroemdste geval waar het allemaal net wat anders was dan gedacht, is natuurlijk Milli Vanilli. Dit popduo bleek uiteindelijk niet een nummer zelf te hebben ingezongen, en nooit ook maar een nooit gezongen hadden. Dat is natuurlijk meteen heel extreem, maar hoe zit het verder in pop? Er zijn immers genoeg verhalen dat de echte supersterren simpelweg eisen dat ze worden opgenomen in de writing credits, maar in werkelijkheid niks meegeschreven hebben. Zo veins je dus transparantie en doe je alsof er geen ghostwriters zijn, maar echt eerlijk is het nog steeds niet Maar dan nog, sbuiten het morele en financiele verhaal, is dat nou echt erg? Hebben deze sterren echt een probleem als zoiets uitlekt? Voor de geschiedschrijving en cracks misschien, maar duiken de Robbie Williams fans überhaupt echt in de boekjes om te kijken wie welke tekst schreef en wie welk nummer?

Natuurlijk zijn er grote sterren die zichzelf neerzetten als échte songwriters. Lady Gaga gaat er bijvoorbeeld prat op. Tegelijk zijn dat soort uitspraken ook onderdeel van het imago dat een superster vormt. Een stukje marketing. Net als dat een superster het liefst een beetje raar moet zijn, op bepaalde fronten opvallend menselijk, etcetera. En eigenlijk lijken we dat allemaal geaccepteerd te hebben. Het zijn vooral de cynici of mensen die eigenlijk sowieso al weinig ophebben met mainstream pop die alles bevragen. ‘Zou hij die nagellak nou echt zelf bedacht hebben?’ En beter, ‘zou ze nou echt die nummers zelf schrijven?’ Vooral vrouwelijke supersterren lijken zich constant moeten verdedigen voor die achterdocht, of de wil ze te ontmaskeren als neppers.

Spraakmakende voorbeelden nodig
- Beck fans die meteen riepen dat Beck terecht de prijs won omdat hij tenmiste zelf zijn muziek schreef.
-Beyonce die terecht/onterecht credits opeist
 

In rock ligt het weer een ßanders. Daar doet die vraag wie het nummer geschreven er al meer toe. Maar de belangrijkste vraag daar is, kan de band ook echt spelen wat ze op plaat hebben staan. Want hoewel we allemaal weten dat er op albums allemaal studiotrucs worden uitgehaald en sessiemuzikanten worden ingevlogen, op het podium moet het toch enigszins die albums benaderen. Als het dat niet doet, dan is het dus een nepper. Dat live kunnen presteren is een veel belangrijker onderdeel van het artiest zijn dan of hij nou zijn nummers zelf heeft geschreven of niet. De band moet gewoon kunnen spelen, geen gezeik. SPEEEELON!
 

 In dance wordt het alweer een ander verhaal. Bij een DJ-set is lastig te controleren of de DJ nou echt die platen heeft geproduceerd. Het is niet eens een relevante vraag. Maar als je dan toch naar die producties kijkt, blijkt daar de laatste twintig jaar een nieuw fenomeen op te duiken. Waar vroeger de producers types waren die handig waren met computers en analoge apparatuur, duikt vanaf halverwege de jaren negentig de superster DJ op, die dat produceren handig uitbesteed aan derden. Tiesto stond er al vroeg om bekend om producties van anderen onder zijn eigen naam uit te brengen. David Guetta pakt het weer anders aan. Net als vroeger gebeurde met sessiemuzikanten vliegt hij gewoon alle kwaliteiten in, soms werken er meerdere producers aan één track. De een schrijft briljanten hooks, de andere geniale drops, weer een ander baslijnen waar een complete zaal haast zijn broek uit glibbert. Hier wordt het allemaal wat ondoorzichtiger, want lang niet altijd zijn de betrokken producers terug te vinden in de credits. Vaak worden ze afgekocht.

Diplo gooit er nog een schepje boven op. Van hem is bekend dat hij soms nog meer van een afstandje producers aanstuurt. Zijn grootste talent is het erkennen van andermans talent, en dat talent dan af te kopen zodat alleen zijn naam in de credits pronkt. H heeft hij wat nummers van het laatste Madonna album op zijn naam staan, die in werkelijkheid geproduceerd zijn door Boaz van de Beatz. De jonge honden vinden dat geen probueem. Ze krijgen er goed voor betaalt, en hopen daardoor zelf meer en meer in de pichture te komen. Moreel misschien verwerpelijk, maar voor de muziek verandert er niet heel veel aan. In veel gevallen is de vocalist het gezicht van het nummer, en zijn instrumentale EDM valt of staat niet bij de identiteit van de producer.

Nu dan Hiphop, waar het deze week allemaal om lijkt te draaien. Waarom maken bij al die andere populaire genres nou alleen de puristen zich druk om ghostwriters of producers, en wordt het bij hiphop-artiesten meteen een partij modder smijten als de een de ander beschuldigt.

Net als doordat het bij de andere genres juist niet erg is vanwege de oorsprong van het genre, is het bij hiphop juist wel een probleem vanwege de oorsprong ervan. Hiphop is niet alleen