SXSW highlights 7: o.a. Tobias Jesso Jr, Twin Peaks, Earl Sweatshirt

Tobias Jesso Jr zet zijn fouten om in hoogtepunten

Atze de Vrieze, Willem van Zeeland en Menno Visser ,

Er kan van alles gebeuren in Austin, waar de omstandigheden soms niet zijn wat je er als artiest van hoopt. Terwijl Earl Sweatshirt zijn eigen falen afschuift op zijn publiek, vergroot Tobias Jesso Jr zijn eigen fouten zo uit dat ie ze in zijn voordeel gebruikt. Verder zagen we rock 'n roll band Twin Peaks, het ambitieuze Big Data en de Franse zusjes Ibeyi.

Earl Sweatshirt is een vervelende mopperkont
The Gatsby
Earl Sweatshirt, dat is die rapper van Odd Future die door zijn ouders naar een heropvoedingskamp op Samoa gestuurd werd op het moment dat zijn vrienden hard doorbraken. Het kwam goed, want een jaar later bracht hij alsnog het prima album Doris uit, en nu wil hij graag oogsten. Een dezer weken komt zijn nieuwe album uit, maar dat leidt vanavond niet tot een opgewonden sfeertje. En daar baalt Earl van. “This shit is too new for you man.”
 
Het toffe van een hiphopshow zien in Austin is dat fans er vol voor kunnen gaan. Uren in de rij willen ze staan voor de nieuwste sensatie, zeker als die uit een van de zuidelijke staten komt. Maar als ze het niet voelen, kan een rapper ook genadeloos dood slaan. De vibe op het feest in Gatsby is de hele tijd al niet geweldig. Misschien staat iedereen te wachten op Migos (over een uurtje), maar bij Rich Homie Quan was de respons ook al mat. Die maakte het daar overigens zelf naar, met een slappe performance. Maar Earl is in principe toch een niveau hoger.
 
“I want to fuck the freckle of your face”, laat Earl zijn publiek scanderen. Zo kennen we hem weer. Niet bang voor controversiële oneliners, soms met knipogen naar horror, dan weer persoonlijk en dichtbij. Earl is ontevreden over de publieksparticipatie, maar hij mag de oorzaak daarvan best bij zichzelf zoeken. Veel van zijn beats zijn duister en traag, en helemaal niet zo gericht op pure energie. Misschien staart hij zich daar wel veel te veel blind op, terwijl hij eigenlijk van iets anders moet hebben en er zijn al party rappers genoeg. Dit was in elk geval niet best. (Atze de Vrieze)
 
Doorzetter Tobias Jesso Jr bewijst dat echte liefde toch bestaat
Central Presbyterian Church
Daar sta je dan met je vleugel in die prachtige kerk, een van de mooiste locaties van het festival. Past ie niet. En dus zit Tobias Jesso Jr in de greppel vóór het podium, wat dan wel weer past bij zijn zelfgekozen imago als underdog. Zijn verhaal: ik ging naar LA om songwriter te worden, hits te maken voor anderen. Maar niemand zag me staan, en dus heb ik nu zelf een plaat gemaakt.
 
Jesso Jr begint zijn set met een Big Star cover, om vervolgens over te schakelen op True Love, een nummer dat alleen als demo verscheen, maar wel leidde tot enorm veel buzz op internet. Halverwege hapert ie: de tekst wil niet meer. Hij begint opnieuw, tot grote hilariteit van het publiek. Hij begint opnieuw, en verknalt hem weer, om vervolgens over te stappen op een nieuw nummer. De derde poging daarna, dapper, maar nee, wederom sterft True Love een vroege dood.
 
Drie fuck-ups, en zo je publiek voor je winnen, dan ben je een grotere performer dan je zelf denkt. Jazeker, Jesso's claim dat hij niet de beste zanger en niet de pianist is, klopt wel. Je krijgt door de oneffenheden het gevoel dat we 's morgens vroeg bij hem aanschuiven al hij thuis achter de piano zit. Hij heeft charme, en hij heeft prachtige, klassieke popsongs. Tranentrekker Without You bijvoorbeeld, het gevoelige Can We Still Be Friends, of How Could You Babe, het prijsnummer waarvan de uithaal iets te hard door de zaal scheurt.
 
Ondertussen krijgt de zanger dat ene liedje toch niet uit zijn hoofd, True Love, en als hij er op driekwart weer over begint, krijgt hij vanaf de eerste rij een mobiele telefoon aangereikt met de tekst. Lang leve het internet. Tobias Jesso Jr is een verleider, een rommelaar én een doorzetter, die hier bewijst dat ware liefde toch bestaat. (Atze de Vrieze)
Twin Peaks speelt garagepop met monsterriffs
Bar 96
Hete avond in Bar 96, een charmant vrijstaand huis met een bar en een partytent er achter. Hier staan vanavond SXSW favorites Cloud Nothings, de Britse rauwdouwers Palma Violets en Twin Peaks, een band uit Chicago die nog niet heel veel bereikt heeft, maar wiens naam steeds vaker valt. De band bestaat stiekem al sinds 2009 en heeft al twee albums uit, en heeft daarmee in kleine kring al de meters kunnen maken die nodig zijn om een echt goede rock 'n roll band te worden.
 
Twin Peaks is er een in de categorie 'bovenlip tegen de microfoon en gaan'. Hun songs zijn behoorlijk melodieus, powerpop-achtig, maar live zijn het vooral de felle riffs die opvallen. Drie van de vijf leden doen dienst als frontman, maar op hun best zijn ze in de refreintjes waar ze alle drie tegelijk uithalen. Heerlijke rock 'n roll band. (Atze de Vrieze)
 
Big Data denkt groots
Moody Theatre
Moderne R-O-C-K, het is moeilijk te vinden op SXSW dit jaar. Big Data is een de weinige nieuwe acts in het genre, al kiezen ook zij meer voor de elektronische variant. Het is het project van producer Alan Wilkins uit New York. Ze hadden in de VS al een enorme alternatieve hit met Dangerous, die nu ook in Nederland staat te popelen. Eind maart komt hun debuutalbum 2.0 met daarop samenwerkingen met niet de minsten: Jamie Lidell, Twin Shadow en Rivers Cuomo van Weezer.
 
Big Data live is een mooi voorbeeld hoe je een studioproject omzet in stadionrock. Wilkins verschuilt zichzelf het liefst achter een zonnebril en een baard, en gebruikt dat dan ook maar meteen als logo op zijn merchandise. Live gebruikt hij geen samples van de meezingende samenwerkers, maar zingt zelf samen met een langbenige zangeres. Subtiel is het allemaal niet, maar wat wil je als je over moet komen in het Moody Theatre, waar bijna drieduizend man in passen.
 
Je kunt erover twisten of het lomp en formule-achtig, of slim en effectief is. Opmerkelijk is in ieder geval de coverkeuze van Private Eyes van blue eyed soulzangers Hall & Oates. Het is verbouwd tot een hapklare stadionrocker, waar je alleen de sample nog van herkent. Natuurlijk is het daarna meteen prima afdansen op het winnende baslijntje van Dangerous. Think big neemt Big Data in alle opzichten letterlijk. (Menno Visser)
 

Alleen maar nette mensen bij Twerps

 Met Range Anxiety maakte de Australische band Twerps een lekker gitaarplaatje waarmee ze het goed doen op de Amerikaanse college radio stations. Hun sound doet een beetje denken aan de Nieuwzeelandse band The Chills en zelfs aan het Nederlandse Bettie Serveert. Jammer alleen dat Twerps veel minder pit heeft dan laatstgenoemde. Het zijn op het oog hele nette mensen, een beetje te braaf en netjes voor een act op SXSW. De dubbele leadzang zorgt wel voor dynamiek. Zanger Martin Frawley en zangeres Julua Macfarlane namen zo ongeveer om de beurt een nummer voor hun rekening. Wellicht is het ook allemaal nog wat onwennig doordat Twerps de liedjes van het nieuwe album nog weinig live heeft gespeeld. Want mooie liedjes zijn het wel en spelen kunnen ze. Nu alleen nog hopen dat hun performance aan kracht gaat winnen de komende maanden. Twerps speelt 14 mei op de Subbacultcha avond in OT301 in Amsterdam. (Willem van Zeeland)

Ibeyi: Elegante popminiatuurtjes

De Frans/Cubaanse tweelingzusjes van Ibeyi grossieren in elegante popminiatuurtjes. Die liedjes komen live nog beter tot hun recht dan op het onlangs verschenen debuutalbum. Ze zingen allebei en begeleiden zichzelf met percussie, samples en keyboard. Er is veel ruimte voor stiltes en stukjes a capella. Soms iets te veel, waardoor je gaat verlangen naar een catchy tune, waarvan ik vermoed dat ze die wel zouden kunnen maken. David Byrne maakte al eens een plaat met St Vincent en ik kan me voorstellen dat hij met dit duo ook wel uit de voeten zou kunnen. Die mix van Latijnsamerikaanse schwung met een vleugje avantgarde is aan hem doorgaans wel besteed. Ze lijken ook schatplichtig aan het Belgische Zap Mama. Geen act voor tussen het rockgeweld op de grote festivalpodia, dit Ibeyi. Maar met hun intrigerende liedjes en hun aanstekelijke podiumpresentatie zijn ze wel een aanwinst voor de kleinere, wat meer op fijnproevers gerichte festivals. Volgende maand staan ze dan ook op Motel Mozaique. (Willem van Zeeland).