Het is een opgewonden party bij Cedar Street Courtyard, op het terras van een hippe cocktailbar in Austin. Speedy Ortiz staat te spelen en straks komt Spoon, maar wie is toch die dj Windows 98? Daar blijkt Win Butler, de zanger van Arcade Fire achter schuil te gaan. Hij komt op met een pet die zijn gezicht in duisternis hult en een bandana tot over de neus en gaat meteen flink tekeer over het licht dat moet uit. Als in echt uit. ”Hey, licht uit!” Gezellig. De toon is gezet.
Maar dan de muziek. Butler opent lekker opruiend met Bad Reputation van Joan Jett. Die gaat over in A.R.E. Weapons en dan wordt het een vrolijke mix van funk en veel Zuidafrikaans, met onder andere Mahlatini and the Mahotella Queens. Er komen twee percussionisten bij die de boel nog even extra opstoken met hun conga’s, en een danser met een zilveren masker. Hij draait een coverversie van Slippery People van Talking Heads door The Staple Singers en zingt zelfs nog een klein stukje mee om vervolgens af te sluiten met een keihard Zombie van Fela Kuti.
En zo werd het toch nog gezellig in Cedar Street Courtyard. Win Butler, verlicht despoot in de popmuziek, de man die absolute toewijding eist van zijn publiek, waarom koos hij voor deze locatie? Een cocktailbar op SXSW waar veel mensen staan te wachten op Spoon, door de muziek heen lullen, foto’s maken of staan te Meerkatten. Ik zou dj Windows 98 wel eens terug willen zien in een club waar oprechte liefhebbers komen voor het werk dat hij draait, in plaats van mensen die vooral een selfie met hem willen nemen. Doornroosje in Nijmegen bijvoorbeeld. Lijkt me wat. (Willem van Zeeland)
SXSW highlights 3: o.a. DJ Windows 98 (Win Butler), Courtney Barnett, Tove Lo
Courtney Barnett niet te missen, Arcade Fire's Win Butler als dj
SXSW is nu echt vol op gang, met day parties van zonsopgang tot zonsondergang. Kansen te over om de acts te zien die op voorhand het meest veelbelovend zijn. Courtney Barnett bijvoorbeeld scoort precies deze week het Album van de Week bij 3voor12. Maakt zij het live ook waar? Verder de Zweedse hitzangeres Tove Lo en de Engelse jongeling Only Real.
Dj Windows 98 (Win Butler) maakt het gezellig, op zijn manier
Alles zit tegen voor Only Real, en toch charmeert hij
Cheer Up Charlies
Als een frisse wind blaast Only Real binnen in een crappy kroegterrastuin annex concertlocatie. Petje achterstevoren, glimlach tot zijn oren tegen alle logica in. Op SXSW hoef je niet te rekenen op perfecte omstandigheden en technici die weten waar ze mee bezig zijn, maar de piepjonge Londenaar heeft dit concert werkelijk alles tegen. Only Real zingt en praat-rapt afwisselend, en hij gebruikt twee microfoons om zijn stem beurtelings vervormd en normaal te laten klinken. De eerste mic is voor 25% te horen, de twee driekwart van het concert voor 75%, en de bassist heeft staan bassen voor jan lul.
En toch weet Only Real de hele terrastuin voor zich te winnen met zijn puntige gitaarliedjes boordevol humor. Want hij heeft tunes, hele goede tunes! Eind deze maand komt zijn debuut uit, als dat even leuk is als zijn toffe podium performance is Only Real echt iets om in de gaten te houden voor een festival als Best Kept Secret of de Lowlands Charlie Tent. Mits er goede technici zijn uiteraard. (Roosmarijn Reijmer)
Venijnige Courtney Barnett is niet te missen
Mohawk
Mohawk
Arme Courtney Barnett: tijdens Down The Rabbit Hole vorig jaar stond zij precies tijdens het Nederlands elftal te spelen. Maar dan ook echt precies. Misschien houden liefhebbers van dit soort muziek niet van voetbal, dacht de organisatie nog, maar dat bleek een misvatting. Toen was ze een buzz-artiest, nog geen jaar later is Courtney Barnett uitgegroeid een van de meest happening artiesten van deze SXSW, dankzij haar aanstaande debuutalbum Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit.
Die nieuwe songs klinken live nog wat feller dan op de plaat. Courtney zelf speelt gitaar, en doet dat op een aanvallende wijze, lekker wild. Haar band is compact - enkel bas en drums erbij - en ze zetten stevig in op de instrumentale stukken van de nummers. Solo’s kun je het niet noemen wat ze speelt, maar er gebeurt van alles. Er zijn veel van dit soort acts dit jaar op SXSW: bands die teruggrijpen op de sleazy indie van de jaren negentig. Courtney Barnett is zonder meer het meest aanwezig hier. Het slotnummer van haar set maakt definitief het verschil. “Put me on a pedestal, and I’ll only disappoint you”, bijt ze in Pedestrian At Best. “Give me all your money, and I’ll make some origami, honey.” Courtney Barnett heeft een plaat gemaakt waar je thuis naar wilt luisteren om de teksten uit te pluizen, maar waar je net zo goed live door gegrepen kunt worden. (Atze de Vrieze)
Zweeds Amason is stijlvol en solide
Hype Hotel
Fans van The Tallest Man On Earth weten wel wie die krullenbol met die hoed is: Amanda Bergman heet ze, en ze stapte de afgelopen jaren regelmatig bij de singer-songwriter op het podium, en de twee stapten zelfs in het huwelijksbootje. Nu heeft ze zelf een band, en die is zo Zweeds dat ie vernoemd is naar een type VOLVO. Het is een oude bak, en dat verklaart meteen de retro-vibe die in hun muziek hangt.
Amason maakt verzorgde dreampop met drie synthesizers, maar ook met af en toe een vleugje sixties easy listening. De band is op zijn best als het tempo even opgevoerd wordt, op zijn zwakst als Amanda een van haar mannen laat zingen. Dan snak je vanaf de eerste seconde naar het moment dat zij de tweede stem inzet om orde op zaken te stellen. Bergman zingt voornamelijk Engels, heel af en toe Zweeds, met verzorgde, heldere arrangementen. Wat dat betreft is die naam uitstekend gekozen. Amason is niet spectaculair, maar wel stijlvol, en het heeft een solide formule waar je op kunt bouwen. (Atze de Vrieze)
The Mowgli’s vrolijker dan de EO-Jongerendag
Buffalo Billiards
Het is ongelijk verdeeld in de wereld. Sommige bands doen er jaren over om met een meezinger op te proppen te komen, andere bands schudden ze achteloos uit hun mouw. De koortjesteller maakt overuren bij de Californische indiefolkband The Mowgli’s. Ze zijn met z’n zevenen maar liefst en dansen en huppen op het podium alsof het een lieve lust is.
Vorig jaar stonden The Mowgli's ook al op SXSW vanwege het Amerikaanse indiehitje San Francisco van hun major label debuut Waiting For The Dawn. Een grote doorbraak bleef tot dusver uit, maar hun nieuwe album Kids In Love staat op punt van uitkomen. De eerste single I’m Good is inmiddels al miljoenen Spotify plays verder, en je snapt ook wel waarom. Je staat er mee op en je gaat er mee naar bed, zie het maar weer uit je hoofd te krijgen als je het live gehoord hebt.
Vrolijk en catchy op het irritante af, en ze zetten zich ook nog eens in voor goede doelen. Tegengif is er gelukkig ook: de zanger en zangeres katten elkaar tussen de nummers door af als een te lang getrouwd koppel. Deels ingestudeerde sketches, deels ook geïmproviseerd en dan zie je de rest van de band meelachen. Het zit niet mee dat uitgerekend zij in de qua akoestiek matige Buffalo Billards hal (letterlijk een biljart kroeg) op moeten treden. Maar aan het eind host toch iedereen gelukzalig mee. In een rechtvaardige wereld worden de Mowgli’s een grote liveband. (Menno Visser)
Tove Lo gaat door voor de wet T-shirt competitie
Cedar Door
Het is bloedheet in de buitentent bij de Cedar Door. Deels door de gratis cocktails, deels door de zware warme avonddeken na een warme dag, deels door de spanning van het wachten op headliner Tove Lo. De Zweedse zangeres stond vorig jaar ook al op SXSW, maar toen zagen ze haar niet staan. Er moest een remix overheen door Hippie Sabotage en toen werd haar Habits (Stay High) alsnog een wereldhit.
De opstelling is wat ongebruikelijk: twee drummers aan de beide kanten die elkaar aankijken, en een toetsenist achterin. In het midden van deze arena Tove Lo. Ze gaat er helemaal voor: een ultrakort wit rokje en een te kort wit t-shirtje dat naarmate de show vordert laat doorschemeren dat ze haar beha vergeten is. Tijdens haar nieuwe hit Talking Body laat ze niets aan het toeval over en tilt haar rok op.
Met credibility heeft het allemaal niets meer te maken, een opwindende show is het zeker. Het verbloemt handig dat het meeste van haar materiaal wat middelmatig is, op de twee hits na. Opmerkelijk is dat haar live-uitvoering van Habits dicht bij de remixversie komt. En dat ligt niet aan de twee nauwelijks toevoegende drummers, eerder aan het gehijg van Tove Lo zelf…Kylie pas maar op, er is concurrentie onderweg… (Menno Visser)